Η πληροφορία ήταν σωστή.
Με την πρωϊνή πτήση έφτανε στο νησί μας ο πατέρας της Κιβωτού Αντώνιος Παπανικολάου και τα παιδιά του ήθελαν άλλη μια φορά να του κάνουν έκπληξη.
Δεν θα σταθούμε στα όσα ακολούθησαν στην έξοδο του από την Αίθουσα επιβατών, άλλωστε αυτά θα τα δείξει η τηλεόραση.
Εμένα καθήκον είναι να μεταφέρω όσα δεν θα φανούν, γιατί όση ώρα περίμενα την υποδοχή παρακολουθούσα από κοντά και κυρίως από μακριά την προετοιμασία των παιδιών και αυτή δεν είχε, αν εξαιρέσει κανείς την οργανωμένη άφιξη τους τίποτα από… στήσιμο.
Τα παιδιά αυτοσχεδίαζαν, κρύβονταν στις γωνίες για να πεταχτούν ξαφνικά μπροστά του, συναγωνίζονταν ποιό θα του πεί τι, το Αεροπλάνο τροχοδρομούσε και εκείνα ακόμα σχεδίαζαν.
Μέχρι που έγινε η έξοδος και όλα έγιναν κλασσικά… ελληνικά. Κρίμα τους αυθόρμητους σχεδιασμούς, όλα πήγαν περίπατο όταν ο παπα Αντώνης έκπληκτος έξυσε το κεφάλι του και άνοιξε τα χέρια του.
Θεέ μου είπα τότε, άξια αξίωσες αυτό τον άνθρωπο να εισπράττει τόση αγάπη, της μεγαλύτερης αγκαλιάς που γνώρισε ο κόσμος.
Τα παιδιά τον αγκάλιαζαν, χοροπηδούσαν γύρω του, πώς να μην πάνε περίπατο τα λόγια όταν ο παπα – Αντώνης τα έβλεπε ένα -ένα και με το μικρό τους όνομα, απορούσε πόσο μεγάλωσαν, για τα μικρότερα, ή αν είναι έτοιμο το γήπεδο μπάσκετ στο Αίπος, για έναν πρωϊνό αγώνα για τα μεγαλύτερα.
Ξέρετε κάτι, μαζί με τον πατέρα Αντώνιο έχουμε κάτι κοινό. Βλέπουμε αυτά τα χαμένα διαφορετικά πλάσματα της γής, να μεγαλώνουν σαν Χιωτάκια, μέσα στην αγκαλιά της Κιβωτού.
Μόνο που οι περισσότεροι, μαζί και εγώ απλά τα βλέπουμε. Αλλά όλοι μας, ειδικά όσοι είμαστε γονείς ξέρουμε πως τα παιδιά δεν μεγαλώνουν μόνα τους, είναι το καθένα ένας γλυκός δημιουργικός πονοκέφαλος, αλλά… πονοκέφαλος και μεγάλη ευθύνη.
Όλα αυτά συν εκατοντάδες άλλα όμως είναι στους ώμους αυτού του ανθρώπου και όσων επαγγελματιών και εθελοντών ακολουθούν τον Γολγοθά της Κιβωτού.
Γιατί ο Γολγοθάς είναι ανηφορικός και σταυρικός και τα μεγαλύτερα και πιο μυτερά καρφιά είναι οι ευθύνες και ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου τις σηκώνει οικειοθελώς ενώ θα μπορούσε να είναι αραχτός.
Μόνο που ο Χριστός αν ήταν… αραχτός μάλλον δεν θα σήκωνε το σταυρό του και μάλλον δεν θα έβλεπε τον Παράδεισο.
Αυτόν που ζεί από τώρα, ο πατέρας της Κιβωτού.
Υ.Γ. Όση ώρα παρακολουθούσα την έξοδο επιβατών, έβλεπα την φαντασία των συμπατριωτών μας να… χώσουν το αυτοκίνητο τους, όχι στην σκάλα εξόδου, αλλά ει δυνατόν στη σκάλα του αεροπλάνου.
Τι κρίμα είπα, όλη αυτή η εξυπνάδα να μεταφράζεται σε βλακεία και… κολάστηκα.
