Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια, να με πλένει η μάνα μου στη σκάφη, με νερό από το πετρογκάζ δίπλα, απαραιτήτως κάθε Σάββατο, για να είμαστε καθαροί την επομένη στην Εκκλησιά.
Αν ήμουνα άτακτος έπεφτε και καμιά κατακεφαλιά με το πράσινο σαπούνι στο κεφάλι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, αφού άκουσον – άκουσον με το ίδιο σαπούνι πλένονταν και κεφάλι και σώμα.
Αναπολώντας τα τώρα, μετά από μισό αιώνα, δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον το ίδιο έκαναν και οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, αφού νερό υπήρχε με το σταγονόμετρο, δεν είχαμε ανακαλύψει την… αφαλάτωση, το δε Φράγμα στης Κόρης το γεφύρι… σχεδιάζονταν.
Κοντολογίς είχαμε συνηθίσει στην μυρωδιά της απλησιάς και δεν μας κακοφαίνονταν.
Γνωρίζω ότι αυτά διαβάζονται παράξενα ειδικά από τους αναγνώστες νεαρής ηλικίας, αλλά αυτή είναι η αλήθεια και για όσους δεν το καταλαβαίνουν, θέλω να αναφέρω δυό μόνο παραδείγματα αυτής της συνήθειας, ευχόμενος, άλλον μισό αιώνα μετά, όπως ξεσυνηθίσαμε στην απλησιά, να απωλέσουμε και την γυφτιά.
Δείτε για παράδειγμα την εικόνα αυτού του περιπτέρου.
Πόσο μας ενοχλεί; Και όμως αυτή η κουρελαρία βρίσκεται στην είσοδο του εμπορικότερου δρόμου της πόλης.
Μα μήπως είναι ιδιωτικό; Σίγουρα, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Αν ο ιδιοκτήτης δεν το αξιοποιεί, θα πρέπει να το σουλουπώσει κι’ αν δεν το κάνει θα πρέπει να το κάνει ο Δήμος και να του στείλει τον λογαριασμό.
Αλλά πως θα το κάνει ο Δήμος;
Δείτε την άλλη φωτογραφία. Αυτή την… σίτα για δεκαοχτούρες, την πήραν από τους κάδους, η ίδια ακριβώς χρησιμοποιείται για εγκλωβισμό κάδων καθαριότητας και την έμπηξαν απέναντι από την Κρήνη Συγγρού, λαϊκώς Πλατεία… Καλαμάρη.
Αυτή ακριβώς αντικατέστησε το άλλο μνημείο αισθητικής, ένα τοιχίο από μπετόν, που χώριζε τον δρόμο, για να εμποδίσει την αντίθετη κυκλοφορία!
Δηλαδή εδώ μιλάμε από μπετονιάρουμε δρόμους και δημιουργούμε κόμβους νεκροταφεία, ένα στήνεται συμβολικά έξω από την πύλη του Νοσοκομείου, για να ρυθμίσουμε την κυκλοφορία ή να μειώσουμε την ταχύτητα!
Κοντολογίς βρισκόμαστε στο νησί, όπου άνετα μαζεύονται όλοι οι συγκοινωνιολόγοι της γής, κάνουν δημόσια χαρακίρι, αφού προηγούμενα φάνε τα πτυχία τους και κάψουν τους ΚΟΚ της οικουμένης.
Αυτό όμως είναι άλλο θέμα, από εκείνο της αισθητικής. Καλλιτέχνης φυσικά δεν είμαι άλλα και σε ένα… μπογιατζή βρε αδελφέ να έδιναν αυτό το… μπεκατσόσυρμα θα του έβαζε λίγο χρώμα, θα το έκανε να μην βγάζει μάτια.
Όμως το πρόβλημα δυστυχώς είναι βαθύτερο, δεν μας βγαίνουν τα μάτια, όπως και πριν 50 χρόνια δεν μας μύριζε η απλησιά μας.
Ας γυρίσουμε όλοι μας κι’ ας κοιτάξουμε γύρω. Δεν μας ενοχλεί ούτε το… περίπτερο της εισόδου της Απλωταριάς, ούτε το… περιστερόσυρμα της Ροϊδου – Βενιζέλου, δεν μας ενοχλεί δηλαδή η γυφτιά.
Μακάρι η δημοτική αρχή να ξεχωρίσει. Η πόλη χρειάζεται γούστο, χρώμα, πινελιές αισθητικής. Προς το παρόν μένουμε στο μουντό και το εβδομαδιαίο… πλύσιμο στη σκάφη.
Υ.Γ. Αν δεν καταλάβουμε ότι εκτός του μεταναστευτικού – προσφυγικού υπάρχει και η υπόλοιπη ζωή δίπλα μας, θα την έχουμε χάσει.
