Είναι και αυτό από τα θέματα που προσπερνάμε.
Πρεσαρισμένοι μονίμως, κυνηγώντας την ουρά του επιούσιου, προσπερνάμε… λεπτομέρειες, που όμως στην ουσία είναι το αλατοπίπερο της ζωής.
Μέρες τώρα παρακολουθώ τον χειριστή της τσάπας του συνεργείου του Ζενιώδη στον νέο παραλιακό του αεροδρομίου. Βλέπω με τι τέχνη τοποθετεί τις τεράστιες πέτρες του τοιχίου του νέου δρόμου. Έχει βέβαια την καθοδήγηση ενός εργοδηγού, αλλά δεν παύει να τοποθετεί την μια πέτρα πάνω και δίπλα στην άλλη, λες και κάνει ένα πετροντούβαρο του… γίγαντα, που όμως στην επαφή πλησιάζει την τελειότητα.
Μετά βλέπω, ότι οσάκις περνάμε από το ίδιο σημείο, κυρίως στην ασφάλεια και την ζεστασιά της καμπίνας του αυτοκινήτου μας και οι δύο στέκονται μέσα στο κρύο και με συνέπεια ολοκληρώνουν την εργασία τους.
Τώρα ξέρω, θα πεί κάποιος αυτή είναι η δουλειά τους ρε φίλε και σε τελική ανάλυση τοιχίο με πέτρες φτιάχνουν, δεν κάνουν δα και κανένα έργο τέχνης.
Ε, με αυτόν τον κάποιο δεν συμφωνώ και τον καλώ όσο προλαβαίνει να δεί τη ζωή διαφορετικά και να αγαπήσει μεταξύ άλλων αυτόν που τιμάει τη δουλειά του, πολλές φορές χωρίς να φαίνεται, κάνοντας την με ομορφιά και κέφι.
Και το να μην φαίνεται και αυτό ας μην το λέμε εύκολα.
Συζήταγα σήμερα με μια μητέρα μαθήτριας Λυκείου και μου εξηγούσε τον ενθουσιασμό του παιδιού της, διότι άκουσον – άκουσον ο Καθηγητής τους, αντί για μάθημα τους κάλεσε να κάνουν το εξής.
Να φτιάξουν ένα κύκλο και να αρχίσει ο ένας να λέει τα καλά των υπολοίπων. Όλοι έπρεπε δημόσια να πούν φωναχτά τα προτερήματα του συμμαθητή τους. Ε, μετά τον πρώτο κύκλο άρχισε ο δεύτερος. Ένας – ένας πάλι έλεγε στον καθένα ένα πράγμα στο οποίο πρέπει και μπορεί να γίνει καλύτερος.
Ρώτησα από απορία την ειδικότητα του Καθηγητή, προσανατολιζόμενος στην Φιλολογία, στον κλάδο της Ψυχολογίας κ.λ.π. Θέλετε την απάντηση που πήρα; Καθηγητής Φυσικής Αγωγής.
Μπορεί και να μην το ξέρει, αλλά ενθουσίασε ένα παιδί, μια έφηβη πήγε σπίτι της και μετέφερε στους γονείς της το κυριότερο των μαθημάτων αυτό της ζωής.
Ε, κάντε τα τώρα αυτά αντιπαραβολή με την άλλη κοινωνία, αυτή που βάζει στα χέρια ενός παιδιού ένα δικράνι και του λέει μπήξε το στην κοιλιά του διπλανού σου, γιατί είναι ας πούμε Άρης. Και έχουμε την πολιτεία να κρατά ανοικτές Λέσχες εγκληματιών, με οπαδικές ταμπέλες και πέφτομε από τα σύννεφα, λες και μας φέρανε όντως από τον… Άρη.
Υ.Γ.: Γαία ελαφρά στον Χρ. Σαρτζετάκη, Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας την περίοδο 1985-1990 αλλά κυρίως τον θαρραλέο Ανακριτή της υπόθεσης της δολοφονίας του Βουλευτή της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκη αυτού που είπε την φράση, που οφείλουμε να την έχουμε… σκουλαρίκι. «Είμεθα έθνος ανάδελφον».
Κλείνοντας την ύλη της στήλης πήραμε το παρακάτω σημείωμα της Ρόης Παυλέα.
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για τα όμορφα λόγια, που γράψατε στη μνήμη του πατέρα μου, στο alithia.gr.
Γνωρίζω ότι είχε ιδιαίτερη εκτίμηση και ειλικρινή συμπάθεια στην εφημερίδα σας, στον κο Δημήτρη Φρεζούλη, στους Χιώτες δημοσιογράφους, στο δύσκολο έργο τους.
Με συγκινεί η ευαισθησία, η σκέψη, η καταγραφή τόσων ωραίων εικόνων, σκέψεων και ιστορικών γεγονότων.
Εγώ και η οικογένεια μου, αισθανόμαστε συγκινημένοι κι ευγνώμονες, που υπάρχουν τέτοιοι Δημοσιογράφοι σαν κι εσάς, που τιμούν το λειτούργημα τους.
Να είστε πάντα καλά, δυνατοί για να συνεχίσετε να προσφέρετε στο κοινωνικό σύνολο.
