Όποιος λέει ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι τιμές είναι ψεύτης.
Συνεπώς, δεν το επεδίωξα ποτέ, αλλά αισθάνθηκα όμορφα όταν ο «χωριανός» μου Κώστας Μιμίδης, «ψυχή» του Συλλόγου Αγιοπαρασκευουσίων Κρήνης Μικράς Ασίας, μου γνωστοποίησε ότι στο Δ.Σ. του Συλλόγου αποφάσισαν να μου απονείμουν το «χρυσό μετάλλιο» της Ένωσης, ως «γόνο Μικρασιατικής οικογένειας» για την «συνεχή και άοκνη προσφορά μου στην διατήρηση της ιστορικής Μικρασιατικής παράδοσης και μνήμης».
Είπα τότε στον Κώστα, αυτό που μου φαίνεται το έγραψα κιόλας. Πως αφού οι «χωριανοί» μου στα Μεστά, μου απένειμαν το «χρυσό κλειδί» του χωριού και οι άλλοι «χωριανοί» μου το «χρυσό μετάλλιο» της Ένωσης, μάλλον είναι η ώρα να του… «παίζω».
Εκεί λοιπόν έξω από την Αγιά Παρασκευίτσα μας στο Καστέλλο, παραμονή της μνήμης της, είπα τα εξής μετά την βράβευση, τα οποία και σας μεταφέρω γραπτά, γιατί ο λόγος είναι… αέρας κοπανιστός.
Είπα ότι μέσα στην μεγάλη ιστορία, υπάρχουν εκατομμύρια μικρές. Και πως η πρώτη δική μας, μικρή ιστορία είναι το επώνυμο μας.
Εγώ λοιπόν ψάχτηκα πως προκύπτει αυτό το «κορακίστικο» Τζούμας. Τι θα πεί Τζούμας, δεν έχει λογική, συνοχή, δεν βγάζεις νόημα.
Τι βρήκα λοιπόν. Όχι μόνο έχει, αλλά παρά έχει.
Τζουμά στα Τουρκικά είναι η ημέρα Παρασκευή. Όταν λοιπόν οι απέναντι γείτονες μας ήθελαν να πούν από πού είναι κάποιος Αγιοπαρασκευούσης, έλεγαν απλά, αυτός είναι Τζούμας, δηλαδή είναι από το χωριό Αγία Παρασκευή, βορείως του Τσεσμέ.
Όταν οι δικοί μας ήρθαν από απέναντι διωγμένοι και πληγωμένοι, τους ζήτησαν οι εδώ αρχές και καταθέσουν το επώνυμο τους, αρνούμενοι να καταγράψουν ως τέτοιο το «ψεγάδι» τους, που από αυτό είχαν όλοι. Απελπισμένοι οι δικοί μας και για να… ησυχάσουν, κατέθεσαν αυτό που άκουγαν συνέχεια να τους λένε. Τζούμας, δηλαδή Αγιοπαρασκευούσης, το τοπωνύμιο, δηλαδή όπως κάποιος θα είχε το επώνυμο Μεστούσης ή Λαγκαδούσης.
Είπα όμως και το άλλο, με αφορμή την παρατήρηση του Μητροπολίτη μας για ένα ταπεινό σπιτάκι που είδε, τα παλιά προσφυγικά σπίτια δηλαδή, την ώρα της περιφοράς της εικόνας της Αγίας μας, τονίζοντας την αξία που έχουν και οι… πέτρες ως ρίζες.
Είπα, ότι εμείς ζήσαμε άλλο ένα δράμα, που δυστυχώς δεν είναι γνωστό. Απέναντι μας δεν μπορούμε να βρούμε ούτε τις πέτρες. Μετά τον διωγμό και στην προσπάθεια επέκτασης του Τσεσμέ, που γέμισε τους άλλους αποδιωγμένους, τους αναγκαστικά πρόσφυγες από την Κρήτη, Μουσουλμάνους το θρήσκευμα, οι Τουρκικές αρχές, έναντι αμοιβής στους εργολάβους, τους επέτρεψαν να «κανιβαλίσουν» το χωριό της Αγίας Παρασκευής. Πήραν λοιπόν από εκεί ότι πέτρα υπήρχε, γκρέμισαν τα πάντα, για να έχουν άφθονο οικοδομικό υλικό. Το χωριό μας στην κυριολεξία… εξαφανίστηκε.
Την γλύτωσαν μόνο κάτι μικρές Εκκλησίες και αυτό από τον έμφυτο φόβο, που έχουν οι Μουσουλμάνοι, ακόμα και για τα ξένα Θεία, τον Άγιο Γιώργη για παράδειγμα τον… συμπαθούν επειδή έχει δόρυ και χτυπάει.
Είπα λοιπόν, πως επειδή ακριβώς το δικό μας χωριό είναι… εξαφανισμένο, γι’ αυτό έχει διπλή αξία να κρατήσουμε στην Μικρασία στην μνήμη μας σε ότι βαθύτερο έχουμε και αυτό είναι η ψυχή μας.
Και τα είπα αυτά, τα μετέφερα δε και γραπτά επειδή τα θεώρησα χρήσιμα αφού ευχαρίστησα για την τιμή του μεταλλίου, που έγινε διπλή χωρίς να το περιμένω αφού η απονομή έγινε από τον Αρχηγό Στρατού, εγώ πάντα έτσι θα τον βλέπω, το υποψήφιος ή το αυριανό ίσως Περιφερειάρχης και το υπουργός θα έρθουν και θα… παρέλθουν, Στρατηγό Αλκιβιάδη Στεφανή.
Υ.Γ.: Επειδή ακριβώς μας πήραν και τις… πέτρες, γι’ αυτό έχει αξία να κρατήσουμε αυτό που παρατήρησε ο Χίος Ιεράρχης. Το μικρό σπιτάκι που είδε του Συνοικισμού, γιατί τα υπόλοιπα η θάλασσα μας τάκανε παλάτια. Και σε ένα τέτοιο σπίτι, αναπαλαιωμένο, να στεγάσει τα γραφεία της η Ένωση Αγιοπαρασκευουσίων Κρήνης Μικράς Ασίας, για να μην ξεχάσομε τις ρίζες μας, που ειδικά μας για μας δεν είναι… πέτρινες.
