Παρακολουθώντας τις εξελίξεις, αν δεν είχα την ελπίδα ότι ο λαϊκισμός μπορεί να ηττηθεί θα τα είχα παρατήσει προ πολλού.
Θέλετε λοιπόν να δούμε τα πράγματα με ψυχραιμία;
Δεν υπάρχει σήμερα συγκοινωνία με τα χωριά του νησιού. Άλλη μια... παγκόσμια πρωτοτυπία της Χίου. Μπορεί να πάει μακριά αυτή η βαλίτσα; Όχι και το ξέρουν τόσο η κυβέρνηση όσο και η αυτοδιοίκηση.
Έγινε μια πρώτη προσέγγιση σήμερα με πρωτοβουλία Μηταράκη. Φυσικά δεν έφτασε, αλλά ήταν η αρχή.
Η συνέχεια δεν πρέπει να είναι ποιος είναι περισσότερο… μάγκας από τον άλλο και πιο φωνακλάς. Η συνέχεια είναι η λύση και μπορεί να είναι πολλαπλή. Και επέκταση συγκοινωνιακού έργου για τα αστικά. Γιατί για παράδειγμα να είναι αστική συγκοινωνία τα Θυμιανά και να μην είναι η Καλλιμασιά; Αυτή την μπούρδα τι την καθορίζει; Επίσης, γιατί να μην επιτραπεί σε ιδιώτη να ασκεί έργο με δικά του λεωφορεία; Ο δήμος σε ποιο κομμάτι μπορεί να επαναλάβει το «σύστημα» της Αμανής, που και αυτό πάντως δεν έχει λειτουργήσει; Τέλος, τα ΤΑΧΙ πότε θα καταλάβουν ότι η λογική «τη στήνω στο καράβι και στο αεροπλάνο για να βγάλω μεροκάματο 20 ευρώ» έχει ημερομηνία λήξης και τώρα είναι η χρυσή ευκαιρία να περάσουν σε μικρά λεωφορεία ΤΑΧΙ;
Όλα αυτά πάντως θέλουν χρόνο, εκείνο από τα επείγοντα όμως που δεν θέλει, γιατί απλώς δεν το έχει είναι το πρόβλημα των κτηνοτρόφων.
Εδώ είναι στην κυριολεξία θέμα ζωής ή θανάτου. Τα κοπάδια νηστικά δεν μπορούν να μείνουν.
Τι κάνουμε λοιπόν εδώ εκτός από το ραντεβού που έκλεισε ο Μηταράκης με τον υπουργό γεωργίας, που τώρα τον λέμε αγροτικής... ανάπτυξης, φουρτούνα μας, αφού ούτε πατάτες δεν είμαστε άξιοι να βγάλουμε.
Εγώ, λοιπόν, λέω να κάνουμε ό,τι και το 2012. Το θυμόμαστε;
Δεν ήταν μόνο ο Νότης Μηταράκης, που το πρωί στο Ράδιο Αλήθεια, εμμέσως πλην σαφώς, κατέδειξε τις ευθύνες δήμου και περιφέρειας στη μη ή στην ανεπαρκή, αντίστοιχα, υποστήριξη των πληγέντων από τις φωτιές κτηνοτρόφων της Χίου.
Πρώην αντιπεριφερειάρχης μάς θύμισε ότι τότε, με πρωτοβουλία της Περιφέρειας Β. Αιγαίου, συγκεντρώθηκαν χρήματα από Χιώτες εφοπλιστές και από την Τράπεζα Πειραιώς, που λόγω του Μουσείου Μαστίχας ευαισθητοποιήθηκε άμεσα, και αγοράστηκαν 147 τόνοι αραβόσιτος, 50 τόνοι βαμβακόπιτα και 7 τόνοι ζάχαρη για τους μελισσοκόμους, που κόστισαν περίπου 76 χιλιάδες ευρώ (51,1 χιλ. € από τους εφοπλιστές και 25 χιλ. € από την Τράπεζα). Οι εφοπλιστές πλήρωσαν οι ίδιοι τον Αγροτικό Συνεταιρισμό απ’ όπου αγοράστηκαν οι ζωοτροφές, ενώ τα χρήματα της τράπεζας διατέθηκαν μέσω της περιφέρειας η οποία, μέσω της Διεύθυνσης Αγροτικής Οικονομίας έκανε και την κατανομή της τροφής σε κτηνοτρόφους–μελισσοκόμους, και αφού προηγήθηκαν επιτόπιοι έλεγχοι.
Διότι αν περιμένουμε την ερανική επιτροπή που ήδη προτάθηκε θα χρειαστούν κοντά στους πέντε μήνες και τα κατσικάκια, αν ζήσουν, θα έχουν γίνει κατσίκες προς σφαγή…
Συγγνώμη που το θέτω έτσι ωμά, αλλά, αν είναι να γίνει κάτι, πρέπει να γίνει στην κατεύθυνση αυτή και τώρα. Οι κατσίκες δεν είναι ψηφοφόροι να χορταίνουν με ΘΑ, θέλουν φαγητό ΤΩΡΑ. Αν δεν το καταλάβουμε μαζί με το πράσινο της Αμανής, προς το παρόν, γιατί ο Σεπτέμβρης ο μισός είναι ακόμα μπροστά μας, θα χάσουμε και την κτηνοτροφία.
ΥΓ. Άσχετο. Ακούσατε ραδιοφωνικά τον εξ Ολύμπων Γιάννη Κοκαράκη να λέει ότι ενθουσιάστηκε από την εκδρομή του στη Σάμο, βλέποντας παντού κυκλικούς κόμβους; Το θυμίζω ξανά, γιατί ειδικά στο Νεχώρι, περιμένουμε πρώτα να σκοτωθεί κάποιος και μετά να ενεργήσουμε.
