Από τότε που θυμάμαι τον… κόσμο που λένε, ή καλύτερα από την εποχή που βρισκόμαστε στην Αθήνα για σπουδές, διαφορετικές ο καθένας και εμείς βγάζαμε την «Χιακή φωνή» του Συλλόγου Χίων Σπουδαστών, από τότε που λέτε θυμάμαι να φεύγω για τη Χίο χρεωμένος από τον Κώστα Μαρδά και τον Γιάννη Στεβή, να φέρω πίσω δύο ρεπορτάζ, τις Λαϊκές Πολυκατοικίες Χριστού Βαρβασίου και τα ερείπια του Κέντρου της Πόλης.
Και όλα αυτά το σωτήριον έτος… 1978.
Το ίδιο θυμάμαι από το 1981 στο «Χιακό Λαό» και από το 1987 μέχρι σήμερα που υπάρχει η ΑΛΗΘΕΙΑ.
Αρα μην… απελπίζεστε που λένε, «κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια».
Βάλτε από τότε μέχρι σήμερα Δημάρχους αλλά βάλτε και πολίτες. Πόσοι έζησαν, πόσοι ήρθαν, πόσοι έφυγαν.
Αν πάρει κανείς στα σοβαρά τους υποψήφιους θα πάει να μοιράσει στην Απλωταριά προεκλογικά φυλλάδια της εποχής του Μπουμπάρη και του Πατελίδα, για να μην πάω πιο πίσω.
Ξέρετε τι λένε; Πως η Χίος, θέλει νερό, αεροδρόμιο και λιμάνι.
Δεν ξέρω αν μας τιμά, αλλά οι Δήμαρχοι βγαίνουν από μας, δεν φυτρώνουν και έτσι καλά είναι πιά να μην βγάζουμε απ’ έξω την ουρά μας.
Γκρέμισε το μπαλκόνι στην Ευστρατίου Αργέντη, από του Κοκκινάκη το Φαρμακείο για να συνεννοούμεθα στην Απλωταριά. Πόσα χρόνια το έβλεπαν σ’ αυτή την θέση οι ιδιοκτήτες του ερειπίου;
Μα αυτοί δεν μιλούν μεταξύ τους, μου είπε ένας γείτονας, σιγά να μην συμφωνήσουν να επισκευάσουν το κτίσμα. Δεν ξέρω αν μιλούν, ξέρω πως αν τα συμπαγή τούβλα που έπεσαν, σκότωναν κάποιον θα μιλούσαν τώρα στην Φυλακή.
Τέλος πάντων, δεν τα βάζουμε με κανέναν, αλλά συμπατριώτες τα ερείπια κάπου ανήκουν, έχουν ιδιοκτήτη. Αν δεν τα θέλουν οι άνθρωποι ας τα αποποιηθούν να περάσουν στο Δημόσιο. Αντιλαμβάνομαι το πρόβλημα σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο. Μια τέτοια κληρονομιά μπορεί να είναι και μπελάς.
Αν όμως αύριο το ερείπιο πουληθεί ο μπελάς θα είναι… γλυκός.
Εως τότε υπάρχει και η… καμήλα, που στο δίλλημα ανηφόρας – κατηφόρας, αντέτεινε τον ίσιο δρόμο. Μέχρι να δούν τι θα κάνουν οι ιδιοκτήτες ετοιμόρροπων ας πάρουν προστατευτικά μέτρα.
Υπάρχουν πολλοί που το έχουν κάνει, οι περισσότεροι όμως αδιαφορούν.
Εδώ ας το βάλουν στο πρόγραμμα τους οι υποψήφιοι. Μαζί με το νερό, λιμάνι… αεροδρόμιο ας προσθέσουν ότι τα ετοιμόρροπα θα εντοπίζονται, θα ειδοποιούνται οι ιδιοκτήτες να πάρουν μέτρα προστασίας και αν δεν το κάνουν σε ένα χρονικό διάστημα να το κάνει ο Δήμος και να τους στέλνει την χρέωση στην ΔΟΥ.
Αλλά για να το κάνει ο Δήμος πρέπει να δίνει ο ίδιος το παράδειγμα.
Αναγνωρίζετε που είναι ο κίνδυνος – θάνατος της φωτογραφίας;
Στη γωνία του… Απλώ.
Μάλιστα, στο κεντρικότερο σημείο, στην Απλωταριά, πάνω από τραπεζάκια θαμώνων και εκεί που περνούν ή στέκονται καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι, κρέμονται αυτά τα σάπια μαδέρια, που υποτίθεται θα συγκρατήσουν τις πέτρες που θα ξεκολλήσουν από το ερείπιο, Δημοτικό ακίνητο παρακαλούμε.
Βεβαίως υπάρχει ένα πρόγραμμα αξιοποίησης του αλλά μέχρι να γίνει… σαπίσανε τα μαδέρια.
Το θέμα της πτώσης στην Ευστρατίου Αργέντη πρέπει να μας αφυπνίσει.
Ας το σκεφτούμε διαφορετικά αν και η ανθρώπινη ζωή έχει παντού την ίδια αξία. Αλλά λέμε τώρα, σκεφτείτε να προσγειωθεί ένα κεραμίδι στο κεφάλι ενός Τούρκου τουρίστα και να πάθει την δουλειά του… Πύρρου.
Ε, αν ξαναπατήσει εδώ άνθρωπος να μας τρυπηθεί η μύτη, που είναι και της… μοδός.
Υ.Γ. Με την ευκαιρία αν ξαναβάλουμε στην θέση της την πινακίδα «Οδός Ευστρατίου Αργέντη» ας συμπληρώσουμε (1685-1762) Θεολόγος, ιατρός και λόγιος.
