Έχουμε γράψει ξανά ότι είναι ένας επίμονος πολιτικός.
Ο Σταμάτης Κάρμαντζης είπε σήμερα, ότι στο θέμα της επέκτασης του Αεροδρομίου, ο Νότης Μηταράκης έδωσε τα ρέστα του.
Συμφωνούμε αλλά λέμε να το πάμε λίγο παρακάτω, αν θέλουμε όχι να δούμε την επιτυχία Μηταράκη, αλλά την Χίο του επόμενου αιώνα.
Στο τίτλο χρησιμοποιήσαμε τον γνωστό όρο στο σκάκι, που έχει μέσα και… ΜΑΤ.
Ελάτε λοιπόν να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους, συμφωνώντας όλοι σε κάτι. Κανείς δεν αγαπά την πατρίδα του περισσότερο από τον άλλο, κανείς δεν υπάρχει που δεν αγαπά περισσότερο από τον άλλο την ιδιαίτερη του πατρίδα.
Ο Νότης Μηταράκης λοιπόν, δεν έφερε μόνο τα… ΜΑΤ στη Χίο, είναι εκείνος που έχει την ιστορική ευθύνη να κάνει την κίνηση ρουά… μάτ, που θα πάει το νησί στον επόμενο αιώνα.
Και κατ’ αρχήν ας βγάλουμε τις παρωπίδες, αν θέλουμε να δούμε το πολιτικό πεδίο ξεκάθαρα. Όχι, όπως δεν έφερε τα ΜΑΤ στη Χίο, μόνο ο Μηταράκης, έχει τις ευθύνες του γι’ αυτό, έτσι δεν είναι και αυτός που θα κάνει το Αεροδρόμιο, το δικαστικό Μέγαρο και το Φράγμα. Η πολιτική δεν δουλεύει έτσι. Οι αποφάσεις παίρνονται συλλογικά, για ένα έργο για παράδειγμα, από την σύλληψη μέχρι την προκήρυξη του, μεσολαβούν πολύς χρόνος και πολλοί πολιτικοί.
Ναι λοιπόν, όπως ο Μηταράκης δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του το σταυρό των… ΜΑΤ και την λάθος κυβερνητική πολιτική, στους χειρισμούς τοπικά και Περιφερειακά του μεταναστευτικού, δεν μπορεί να πάρει και όλα τα παράσημα για τα μεγάλα έργα, που έρχονται.
Και στη μια όμως περίπτωση, την αρνητική και στις άλλες τις θετικές, είναι ο άνθρωπος κλειδί. Είναι αυτός που θα καλεστεί να πιεί το πικρό ποτήρι του προσφυγικού, αλλά και αυτός που θα κόψει τις κορδέλες στα μεγαλύτερα και συμβολικότερα έργα της Χίου, που αλλάζει εποχή και αιώνα και εδώ είναι η κίνηση ρουά… ΜΑΤ πάλι του τίτλου, και ο Νότης Μηταράκης έχει το επίπεδο να το καταλάβει, όσον αφορά την ιστορική ευθύνη, που έχει, καθώς είναι ο πολιτικός, που θα καλεστεί να βάλει σοβαρά την νέα ατζέντα της Χίου στον αιώνα που έρχεται.
Έχει κάνει μια προσπάθεια μιλώντας για… πυλώνες, αλλά το αφήγημα θέλει συνέχεια, στρατηγικό σχεδιασμό και προώθηση ωριμότητας μέσα στην κοινωνία.
Να το αναλύσουμε λίγο; Το νησί έζησε μισό αιώνα με ένα συγκεκριμένο στρατηγικό αφήγημα και πολιτική στόχευση. Αεροδρόμιο, Λιμάνι, Φράγμα, Δικαστικό Μέγαρο.
Κάνουμε μια παρένθεση εδώ; Λιμάνι, υπερσύγχρονο, ζηλευτό κ.λ.π υπάρχει στα Μεστά. Ωραιότατα, είναι σαν να παίρνεις μια Μερσεντές και να την χρησιμοποιείς για… κοτέτσι. Συνεπώς δεν αρκούν τα έργα αλλά η χρησιμοποίηση τους σε τροχιά ανάπτυξης.
Δεν αρκεί λοιπόν να γίνουν και τα υπόλοιπα, αλλά χρειάζεται σχεδιασμός ώστε να φέρουν δουλειές και ανάπτυξη.
Ξέρετε κάτι. Μην γυρίζετε να βλέπετε τα έργα, δείτε που είναι τα παιδιά μας. Είναι εδώ, δημιουργούν, ανεβάζουν το νησί και το επίπεδο ψηλότερα ή εργάζονται ως μετανάστες πολυτελείας και τα βλέπουμε το Πάσχα;
Για να ρθούμε τώρα στο επόμενο στάδιο, που είναι το αφήγημα και το στοίχημα Μηταράκη. Μετά τα έργα τι; Ποια είναι η στόχευση, η στρατηγική στόχευση του νησιού τον επόμενο αιώνα; Πως και με εργαλεία αυτά που έρχονται, νερό, λιμάνι, αεροδρόμιο, υποδομές, η Χίος θα πατήσει γερά στα δύο της πόδια, τη ναυτιλία και την μαστίχα και θα εκτιναχτεί;
Ο ίδιος το λέει πυλώνες. Σημασία δεν έχουν οι τίτλοι, σημασία έχει να αναλυθεί και να απλοποιηθεί ταυτόχρονα. Το νησί θέλει νέο στρατηγικό αφήγημα εκατονταετηρίδας. Και αυτή θα είναι η καθοριστικότερη κίνηση Μηταράκη. Και ας έχει μέσα και… ΜΑΤ, ρουά… ματ.
Υ.Γ: Επαναλαμβάνεται μόνο χάριν της ιστορίας. Το Αεροδρόμιο εκεί που επεκτείνεται είναι λάθος. Δυστυχώς κανείς από εμάς, δεν θα είναι στη ζωή για να βλέπει την απορία στα μάτια των επόμενων γενεών, πως για να ομορφύνουμε τα μάτια μας τα… βγάλαμε.
