
Δεν καταλάβαμε; Δεν έχουμε δικαίωμα και εμείς να αυτοσχεδιάσουμε; Σκέψη είναι αυτή. Δεν θα γράψουμε εμείς ότι τις μέρες τις φωτιάς η Περιφέρεια βρίσκονταν στην… Σμύρνη, γιατί δεν είμαστε κακοί άνθρωποι.
Ούτε θα γράψουμε τι άλλο νόημα εκτός φωτογράφησης, είχε η επίσκεψη του Περιφερειάρχη μας και της συνοδείας αυτού στα καμένα, γιατί δεν έχουμε κακή πρόθεση.
Επειδή όμως κύριε Καθηγητά όταν το παιδάκι φωνάξει «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός» θα είναι αργά, ζητήστε από τους συνεργάτες να σας δείξουν τα χάλια των νησίδων, που έχετε αναλάβει. Σας έχω θέσει ξανά το ερώτημα, αν είχατε τέτοια χάλια στην Μυτιλήνη, που θα… βρισκόσασταν τώρα, αλλά είπαμε οι Χιώτες είμαστε καλοί άνθρωποι. Ηλίθιοι δεν είμαστε.
Με την ευκαιρία, για όλους τους υπολοίπους της μεγάλης παρέας, σας μεταφέρουμε δημοσίευμα του www.news247.gr. που μας αφορά.
Δώστε βάση:
“Μουσείο Μαστίχας, Σμύρνη, Απόστολος Κίτσος κι ένας Πολωνός στα λάικ της Γεωργία Οικονόμου
Τη βδομάδα που μας πέρασε απείχα από τα ζωντανά θεάματα καθώς ήμουν σε άδεια στο πανέμορφο νησί της Χίου. Στο πλοίο διάβασα σε χρόνο dt διάβασα τον “Πολωνό” του Coetzee (εκδόσεις Διόπτρα) και για ακόμη μία φορά ένιωσα πώς είναι ένα βιβλίο να σε βγάζει εκτός τόπου και χρόνου και σε να παρασύρει στις σελίδες του. Σειρά πήρε το “Θάλασσα Θάλασσα” της εκπληκτικής Iris Murdoch (εκδόσεις Gutenberg) αυτό που της χάρισε το 1978 το βραβείο Booker. Λυρική γραφή που δε χορταίνεις…
Το μεγαλύτερο λάικ θα το βάλω, ωστόσο, στο Μουσείο Μαστίχας του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Πειραιώς. Βρίσκεται στα Μαστιχοχώρια, εκεί κοντά στο Πυργί, τα Μεστά και τους Ολύμπους, τα εντυπωσιακά μεσαιωνικά χωριά της Νότιας Χίου, στο μοναδικό σημείο της Μεσογείου όπου καλλιεργείται ο σχίνος, από τον οποίο παράγεται η μαστίχα. Μία μουσειακή εμπειρία ικανή να συγκινήσει μικρούς και μεγάλους με διαδραστικές πινελιές και στιβαρό ιστορικό υπόβαθρο.
Το μυαλό ωστόσο είναι ακόμη σε μια γοητευτική Μικρασιάτισσα, την πόλη της Σμύρνης, την οποία και επισκεφθήκαμε καθώς απέχει μία ώρα μόνο από τη Χίο. Μία πόλη γεμάτη αρώματα, αντιφάσεις και συγκινησιακές φορτίσεις. Το λιμάνι της, τα ελληνικά σπίτια με τα χαρακτηριστικά τους χαγάτια και τα αετώματα, το σημείο που ήταν ο μεγαλοπρεπής ναός της Αγίας Φωτεινής, το παζάρι, οι ανατολίτικες γεύσεις… μία πανέμορφη μείξη χρωμάτων και συναισθημάτων.
Πάμε όμως και στο ανάποδο του λάικ.
Πανέμορφες οι παραλίες της Χίου, τα Μαύρα Βόλια, το Φώκι, η Αγία Δύναμη, τα Βρουλίδια, αλλά κανείς δε σκέφτηκε να βάλει μία απλή σακούλα απορριμμάτων σε αυτές; Δηλαδή και τίγκα στην οικολογική ευαισθησία να είναι κάποιος, αν πρέπει να περπατήσει μέσα στον ντάλα ήλιο ένα χιλιόμετρο για να βρει κάδο, εκνευρίζεται. Και οκ, μαζεύει και τα σκουπίδια της διπλανής παρέας, αλλά κάπου νισάφι.»
Υ.Γ: “Σε μια αξιοσημείωτη γκάφα σε ραδιοφωνική συνέντευξη, ο Μπάιντεν δήλωσε «περήφανος που ήταν η πρώτη μαύρη γυναίκα που υπηρέτησε με μαύρο πρόεδρο», μπερδεύοντας τον εαυτό του με την Καμάλα Χάρις, τη σημερινή Αντιπρόεδρο, επί προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα.”
Kαι εμένα με έπαιρνε τηλέφωνο ο Λιμενάρχης τότε Σταύρος Μιχαηλίδης, να πάω να μαζέψω τον υπέργηρο πατέρα μου, Θεός σχωρέστον, που έμπαινε στο πλοίο για το «Μπαλάσκας» επειδή έπρεπε να παρουσιαστεί στο… Βασιλικό Ναυτικό, αλλά δεν ήθελε να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ.