Λοιπόν να το ξεκαθαρίσουμε σε ότι αφορά τον γράφοντα.
Δεν είμαι κατά των ανέσεων και της… εξέλιξης. Ο καθένας όπως την «βρίσκει» αρκεί να σέβεται τον άλλον.
Εγώ γουστάρω να πάω στην παραλία με την πετσετούλα μου, άλλος κουβαλάει και μια καρέκλα, άλλος βάζει την ξαπλώστρα του, άλλος την θέλει έτοιμη και δεν τον νοιάζει να πληρώσει γι’ αυτήν. Τίποτα μεμπτό δεν υπάρχει σε αυτά, όταν ο ένας σέβεται τον άλλον και όταν υπάρχει χώρος για όλους.
Από πότε αρχίζουν τα προβλήματα; Από την υπερβολή ή αν θέλετε από την αρχέγονη αντίληψη αυτού του είδους χιμπατζή, που κυριάρχησε εδώ και 2 εκατ. χρόνια, από τα οποία στα 20.000 μόνο έχομε τον λεγόμενο πολιτισμό της εποχής μας, χρησιμοποιώντας την εξέλιξη του μυαλού του, προς την κατεύθυνση της αχορταγιάς, της απληστίας και της άποψης ότι όλα είναι δικά του, όλα τον υπηρετούν, δεν υπάρχουν φραγμοί, όρια.
Έτσι η ξαπλώστρα και για εμπορική εκμετάλλευση, δεν είναι κακό, εξελίχθηκε σε… ντιβανοκασέλα, μπήκε και ένα διπλό στρώμα πάνω, μπήκε και ένα κομοδίνο στην κάθε άκρη, τουτέστιν η απληστία δημιούργησε μια κρεβατοκάμαρα στην παραλία και άντε τώρα να βρεθούν χώροι να χωρέσουν όλα αυτά τα έπιπλα.
Τα οποία αν κανείς δεί μόνο τα λεφτά, που μαζεύει ένας επιχειρηματίας βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος. Χάνει το ενοίκιο που πληρώνει για ένα χρόνο, για δουλειά δύο μηνών. Χάνει την επένδυση των ντιβανοκασελών, που πολλές φορές θέλουν και τρείς σεζόν για να γίνει απόσβεση και χάνει και τα πρόστιμα των ελέγχων που είναι εξοντωτικά και της… Εφορίας, δηλαδή δεν τα γλυτώνεις και μετά θάνατον.
Άρα η απελπισία αυτή που οδηγεί; Στο να πάρει χώρο από τους υπόλοιπους και η συνέχεια είναι γνωστή. Αυτή που ζεί η νησιωτική Ελλάδα και αν θέλετε η Χίος λιγότερο.
Επειδή όμως κάναμε αναφορά στον xomo βλάκα και επειδή η βλακεία δεν έχει όρια να πληροφορήσω ότι εκτός Χίου, ας μην πούμε που, μας έχουν ξεπεράσει και θέλω να δώ και στο νησί ποιός θα κάνει πρώτος την… αρχή.
Αναφερόμαστε την «μόδα» της χρήσης κρεβατιών στις Καφετέριες, αντί για καθίσματα, η δυνατότητα δηλαδή του χιμπατζή με βερμούδα να πίνει τον καφέ του… ξαπλωμένος!
Για τους «άπιστους Θωμάδες» δημοσιεύονται και οι σχετικές φωτογραφίες και επειδή δεν υπάρχει βλακεία για την οποία υπάρχουν σύνορα, να είστε σίγουροι ότι αργά ή γρήγορα αυτήν την… υπηρεσία θα την δούμε και εδώ.
Τώρα ας μην το αναλύσουμε αν όλη αυτή η διαδικασία είναι πρόοδος, γιατί θα μπλέξουμε και σε άλλα πεδία και δεν είναι του παρόντος.
Ας ευχηθούμε να την γλυτώσουμε από αυτή την διαδικασία αν και είμαι σχεδόν σίγουρος για το αντίθετο.
Υ.Γ.: Άσχετο, αλλά έτυχε σε μένα και αισθάνθηκα αυτό που λέει η νεολαία μας «μαλθάκας». Μια εκτός Χίου νεαρή, με ρώτησε στην Απλωταριά, που είναι ο αριθμός τάδε. Έμεινα κάγκελο γιατί διαπίστωσα στον υπ’ αριθμόν ένα εμπορικό μας προορισμό, τα καταστήματα δεν έχουν... αριθμούς. Την εξυπηρέτησα την κυρία… Χίωτικα. Της είπα πες μου μαγαζί. Δεν ήξερε επώνυμο, άλλα ήξερε ότι ψάχνει οπτικά και έτσι τα… βρήκαμε. Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι σε κάθε μαγαζί απ’ έξω να υπάρχει ο αριθμός της οδού; Τι ψάχνω τώρα, ε;
