Όχι βέβαια θα απαντήσουμε όλοι αλλά λέω να το… ξανασκεφτούμε.
Ειδικά να το ξανασκεφτούν τα αξιότιμα μέλη του Δ.Σ. του ΝΟΧ.
Η φιλοτιμία τους και η αντίδραση τους στην άθλια περίφραξη των εγκαταστάσεων τους στην Μπέλα Βίστα, έδειξε ότι ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν αδιαφορούν.
Αφαίρεσαν τα επικίνδυνα τμήματα, πρώτα απ’ όλα για την ασφάλεια των αθλητών τους.
Τους καλούμε να κάνουν το ίδιο και τώρα.
Ας κάνουν μια βόλτα στην… κληρονομιά του ΝΟΧ το ερείπιο, που χάσκει ανοικτό.
Ναι, είναι ανοικτό και μέσα παίζουν παιδιά τσιγγάνων! Τα είδαμε και σήμερα με τα ίδια μας τα μάτια και τρομάξαμε. Το ατύχημα δεν θα αργήσει να γίνει και τότε θα κλαίμε όλοι μαζί αλλά θα είναι αργά.
Κατ’ αρχήν στο κτίριο δεν υπάρχει ένα μεγάλο πανό, που να προειδοποιεί για την επικινδυνότητα του. Αντιθέτως μια πινακίδα ενημερώνει τους ιδιοκτήτες Ι.Χ. ότι τα σταθμεύουν στο «πάρκιγκ» του ΝΟΧ με δική τους ευθύνη.
Αμέσως μετά το κτίριο δεν είναι περιφραγμένο. Ήταν ίσως κάποτε, τώρα δεν είναι. Το σύρμα που υπάρχει γύρω του είναι για… κότες, αλλά και αυτό έχει φύγει από πολλά σημεία. Το επικίνδυνο ερείπιο είναι ανοικτό από την μεριά του δρόμου. Επίσης ανοικτό είναι από την πλάγια πλευρά, που υπάρχει ένα πολυβολείο.
Εσωτερικά έχουν φύγει τμήματα της περίφραξης των παραθύρων. Οι τσιγγάνοι γονείς μπαίνουν από την… πόρτα και τα παιδιά από τα… παράθυρα.
Εν ολίγοις πρόκειται για ένα επικίνδυνο ερείπιο, που ο ιδιοκτήτης του και δεν το έχει κλείσει και δεν το έχει περιφράξει και δεν προειδοποιεί για την επικινδυνότητα και αδιαφορεί για δεκάδες επώνυμες και ανώνυμες καταγγελίες, που έχουν γίνει.
Επειδή όμως η επισήμανση δια δημοσιεύματος δεν είναι απλή υπόθεση, αλλά κυρίως επειδή τα μέλη του Δ.Σ. του ΝΟΧ είναι υπεύθυνοι συμπολίτες μας, πιστεύουμε ότι θα προτάξουν μια… κουλούρα σύρμα, έναντι μιας ανθρώπινης ζωής, που κινδυνεύει.
Γιατί κινδυνεύει και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου και το ξέρουν.
Υ.Γ.: Τελευταία φορά τον είδα πριν δυό εβδομάδες στην παρουσίαση του βιβλίου για τον Προσφυγικό Συνοικισμό των Καρδαμύλων. Καταβεβλημένος από την αρρώστια που πάλευε αλλά πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, σφίξαμε τα χέρια, όπως τις εποχές προ κορωνοϊού. Έμελλε να είναι η τελευταία φορά. Καλό ταξίδι Τάσο. Αν υπάρχει ψυχή τα… Καρδάμυλα θα κοιτάει. Γιατί αυτή ήταν η μεγαλύτερη αγάπη του Τάσου Ποδιά.
