Ε, ναι πρέπει να μιλήσουμε, όλοι αλλά κυρίως όσοι τουλάχιστον έχομε την ευθύνη της ενημέρωσης.
Και δεν αφορά αυτό μόνο τους ιδιοκτήτες των γραφείων κηδειών του νησιού μας, που πασχίζουν από χθες με συσκέψεις και με δικηγόρους να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Σε ποιόν όμως να το αποδείξουν; Σε μια νεκρόφιλη κοινωνία καθισμένη σε… τρενάκι;
Ας τα πάρουμε με την σειρά.
Την εποχή που ο καθένας γράφει ότι του κατεβεί στο κεφάλι, με ευθύνη όμως, ανεξάρτητα αν δεν το ξέρει, γιατί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπάρχει ταυτότητα και προσωπικό ίχνος, άρα μπορεί να προσφύγει κάποιος θιγόμενος στην δικαιοσύνη και να βρεί άκρη έστω εντός… τετραετίας, τα πράγματα γίνονται χειρότερα στις λεγόμενες ιστοσελίδες.
Εκεί και αν δεν υπάρχει άκρη. Πρώτον, διότι στα λαθρόβια αυτά μέσα, μπορεί κανείς να γράφει και να διαδίδει οποιαδήποτε μπούρδα αφηρημένα, ώστε κανείς στην ουσία να μην μπορεί να αποδείξει ότι θίχτηκε προσωπικά και δεύτερον, γιατί μπορεί να μην έχουν καν υπεύθυνο ή αυτός (συμβαίνει αυτό σήμερα με Αθηναϊκή εφημερίδα) που ο κατά νόμον υπεύθυνος (κάτι όπως τους αυτοφοράκηδες στις ταβέρνες) της είναι τρόφιμος σε Γηροκομείο, χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο και με καραμπινάτο αλτσχάιμερ δεκαετίας.
Έτσι λοιπόν από χθες το μεσημέρι σε τοπική ιστοσελίδα παρομοίου επιπέδου, είδε το φώς της δημοσιότητας η παρακάτω «είδηση».
Τίτλος. Περίπτωση νεκροφιλίας στη Χίο. Έτσι αποκαλύφθηκε.
Η «είδηση»;
«Περίπτωση νεκροφιλίας στη Χίο από ένα Χιώτη που είχε από ότι φαίνεται αυτή την ψυχοπαθολογική διαστροφή. Το γεγονός έγινε γνωστό όταν η σύντροφος του εμφάνισε γυναικολογικό πρόβλημα και υποβλήθηκε σε εξετάσεις και εντοπίστηκε βιολογικό υλικό που εκκρίνουν οι νεκροί».
Τι λέει στην ουσία αυτή η «είδηση»;
Ότι αυτός που την έγραψε θέλει ψυχίατρο. Εκτός από την λέξη Χίος, όλα τα υπόλοιπα δεν λένε τίποτα, δεν αποδεικνύονται από πουθενά, δεν γελάνε μαζί της μόνο οι γιατροί, γελάει και το παρδαλό κατσίκι, αρκεί να ξέρει να το κάνει.
Εγώ λοιπόν δεν στέκομαι στην «είδηση». Αυτή δεν υπάρχει. Στέκομαι ότι αυτή ακριβώς η μπούρδα απασχολεί σχεδόν κάθε τοπική συζήτηση, είναι το θέμα της ημέρας. Το τι έχει ακουστεί από την ώρα της δημοσίευσης δεν περιγράφεται. Μερικοί ξέρουν και… ονόματα και του δράστη και του νεκρού ή της νεκρής (αναλόγως της ανωμαλίας του περιγράφοντος) του γραφείου κηδειών, του γυναικολόγου που διαπίστωσε το πρόβλημα, του βιολογικού υλικού, του… του.
Ακούγοντας και έχοντας και εγώ την ευθύνη της ενημέρωσης αυτής της κοινωνίας ομολογώ την αποτυχία μου. Δεν αρκεί μια ζωή, όχι μόνο εγώ αλλά δεκάδες συνάδελφοι στον βωμό της έγκυρης ενημέρωσης, να έχουμε φτύσει αίμα στην υπηρεσία της. Εγώ προσωπικά αισθάνομαι κατάκοπος. Είναι σαν να κάθεσαι κάτω με κομμένα τα χέρια από την κούραση, διαπιστώνοντας ότι απλά άδειαζες την… θάλασσα.
Αυτή είναι όμως η κατάσταση, αυτό είναι το επίπεδο. Αυτή η κοινωνία, που ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανακαλύπτει και ένα τρενάκι, όλοι ξέρετε τι λέω, και ανεβοκατεβάσει… βαγόνια, είναι απλά η κοινωνία μας.
Παλιά σε ένα δημοσιογραφικό συνέδριο, την εποχή που μεσουρανούσε η ΑΥΡΙΑΝΗ και συζητούσαμε για το φαινόμενο του Αυριανισμού, είχα ρωτήσει ένα συνάδελφο μιας Σκανδιναβικής χώρας, αν μια τέτοια εφημερίδα μπορούσε να κυκλοφορήσει στη χώρα του (κατ’ αναλογία κάντε το σήμερα ιστοσελίδα). Μπορεί να κυκλοφορήσει βεβαίως, μου απάντησε, αλλά δεν έχει αυτό κανένα νόημα. Δεν θα την αγοράσει κανείς. Τότε ο έντυπος οχετός της Αυριανής πούλαγε στην Ελλάδα 100.000 φύλλα.
Έτσι και τώρα στο νησί μας. Αντί μια μπούρδα να μην της δώσει σημασία κανείς, έχει γίνει το ΘΕΜΑ της ημέρας.
Υ.Γ.: Μην ψάχνετε πουθενά τώρα την «είδηση». Αφού άδειασε τον οχετό της σε μια κοινωνία, που την… ρούφηξε κατέβηκε. Αυτοί που τις ανεβάζουν έχουν το γνωστό επίπεδο τους. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι βλάκες.
