Εβαλα και ερωτηματικό στο τέλος, γιατί ως γνωστόν η Πανδώρα, που της είχε πεί ο Δίας, πως της χαρίζει το κουτί με όλα τα δώρα (Παν – δώρα) αλλά να μην το ανοίξει, ως περίεργη γυναίκα την έκανε την κουτσουκέλα, το άνοιξε έφυγαν όλα και προλαβαίνοντας να κλείσει το κουτί έμεινε μέσα μόνο η… Ελπίδα.
Είναι φορές που αναρωτιέμαι, τι πρέπει να κάνει ένας νέος άνθρωπος, αν και είμαι της άποψης ότι πρέπει να μένεις και να παλεύεις, όταν για παράδειγμα βλέπει ένα περιβάλλον, που θυμίζει εκατό χρονών γέρο, που σου λέει ειλικρινέστατα και αδύναμα να τον αφήσεις στην ησυχία του γιατί «τάφαγε τα ψωμιά του»;
Αλήθεια, τι άλλο αποπνέει σήμερα το νησί μας;
Αφήστε κατά μέρος το προσφυγικό. Αυτό μας το φόρτωσαν οι Ευρωπαίοι συν μια Κυβέρνηση άχρηστη, αδιαφόρετη και επικίνδυνη.
Ας δούμε τα υπόλοιπα, που είναι άσχετα με το μεταναστευτικό – προσφυγικό δράμα, που ζούμε στο «νησί δεσμοφύλακα» με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Ρουκετοπόλεμο, που χάθηκε και φέτος.
Και εννοώ τουριστικά, οικονομικά και όχι εθιμικά. Οποιος πιστεύει ότι χάνονται τα έθιμα είναι ηλίθιος, τέλος και πάμε παρακάτω.
Ασχετα λοιπόν του πως θα γίνει ο Ρουκετοπόλεμος, σημασία έχει ότι το νησί, η κοινωνία, συμπεριφέρθηκε ως εκατοχρονίτης γέρος, που είπαμε, με όσο κουράγιο έχει, σου λέει να τον παρατήσεις να πεθάνει ήσυχος.
Συμπατριώτες, συγνώμη για το κατηγορηματικό ύφος, αλλά μόνο ένας λαός με αυτοκτονικές τάσεις θα έχανε από τα χέρια του την οικονομική ένεση, που προσφέρει ένα τέτοιο έθιμο.
Τα νούμερα είναι εφιαλτικά. Μέχρι πέρσι, που την «φέραμε» στους επισκέπτες μας, είχαμε πληρότητα 100%. Φέτος έχουν κλείσει δωμάτια 7 (επτά) άτομα!!!
Τους απογοητεύσαμε με την περσινή συμπεριφορά μας; Όχι μας έχουν μάθει, έχουν κι’ αυτοί «στραβές». Μέχρι και πριν ένα μήνα λοιπόν ρωτούσαν.
Α – Κ εμείς. Οι Τούρκοι «χειρότεροι ακόμα». Μέχρι και κάλπες κανόνισαν να κατεβάσουν στον Τσεσμέ, να περνούν από το Τελωνείο, να είναι έξω από το πλοίο το κουτί να ρίχνουν το… ΝΑΙ να ξεμπερδεύουν και νάρθουν στην Χίο για διήμερο αφού η Δευτέρα 17 Απριλίου, η επομένη του «Δημοψηφίσματος» είναι αργία για την Τουρκία.
Εμείς όμως απτόητοι. Κάποιοι κατάλαβαν το κακό της υπερβολής, κάποιοι επιμένουν να μην ντύσουν τα σπίτια τους.
Αντί αποφασιστικά να πούμε, το έθιμο θα γίνει, με τάξη, με μέτρο, με έλεγχο και τα σπίτια όλα θα ντυθούν (όποιος δεν θέλει στο δικό του ας κλείσει ο δρόμος να μπούν τα σύρματα ένα μέτρο απ’ το σπίτι του) το αφήσαμε και πέρασε.
Στο βάθος ακούω τον… αιωνόβιο. "Και τι με νοιάζει εμένα, Ξενοδοχείο έχω;"
Είναι η φωνή του πεθαμένου, κατ’ αρχήν στο μυαλό, που δεν καταλαβαίνει ότι όταν έχει δουλειά ο διπλανός έχει και το παιδί του, το εγγόνι του, όταν ανατέλλει ο ήλιος ανατέλλει για όλους.
Δυστυχώς εκείνο που επικράτησε και φέτος στο νησί είναι τελικά η φωνή του;
«Τάφαγα τα ψωμιά μου, αφήστε με στην ησυχία μου»;
Υ.Γ. Αφησα το ερωτηματικό, γιατί κάτι εν τέλει την γλύτωσε από την περιέργεια της Πανδώρας.
