Ο Γιάννης Λιγνός, ο Καθηγητής τέλειωσε εκεί που θα τελειώσουμε όλοι την διαδρομή μας, όταν θα μας αγκαλιάσει για τελευταία φορά το χώμα της πατρίδας μας.
Ο Γιάννης Λιγνός ο Δάσκαλος έφυγε πρόωρα, όπως διάλεξε αυτός που δεν υπολογίζει με τα ανθρώπινα μέτρα.
Ο Γιάννης Λιγνός ο Βορειοχωρούσης, έφυγε αφήνοντας σε όλους όσοι τον γνώρισαν ένα δάκρυ, την καλύτερη παρακαταθήκη μνήμης, όσων έρχονται, ζούν και φεύγουν για ένα σκοπό.
Ο Γιάννης Λιγνός δεν αγαπήθηκε μόνο απ’ όπου πέρασε, κυρίως πήρε μαζί του ως αντίδωρο αυτό που προσέφερε. Αγάπη για το Σχολείο, για τους μαθητές του, για την παιδεία, για τα Καρδάμυλα, για τα χωριά της Β/Δ Χίου.
Τον θυμάμαι σαν τώρα να με περιμένει στο χωριό του, όταν του είπαν ότι η «Όμορφη και παράξενη πατρίδα» θα φτάσει εκεί.
Δεν τον είχα ειδοποιήσει. Δύσκολη διαδρομή αυτά τα ρεπορτάζ, ο καθένας είχε τις δουλειές του, που να τον ενοχλώ. Ειδοποιούσα μόνο τον Πρόεδρο, αν τον έβρισκα και αυτόν και τον άφηνα αυτόν να κρίνει τους… ξεναγούς σ’ αυτό το οδοιπορικό γνωριμίας με τον γενέθλιο τόπο.
Μπα, του είπα, πως άφησες τα… Καρδάμυλα;
Σιγά, μου απάντησε με το αιώνιο χαμόγελο του, εσύ έκανες τόσο δρόμο για να ρθείς.
Αργότερα οι Καρδαμυλίτες είχαν πάλι πάρει ανάποδες. Τα παιδάκια, τα παιδιά του, γιατί έτσι τα έβλεπε έκαναν… κατάληψη.
Ε, πες κάτι, μου είπε, που να ρθείς πάνω τόσο δρόμο.
Την επομένη το πρωϊ ήμουν έξω από το Σχολείο. Τα προβλήματα των Καρδαμύλων αναδείχθηκαν στο γραφειοκρατικό κέντρο.
Σας ευχαριστούμε που ήρθατε, μου είπε η Διευθύντρια, δεν το περιμέναμε.
Ε, σιγά το… δρόμο της απάντησα, και ο Γιάννης από το βάθος, έσκασε το αιώνιο του χαμόγελο.
Εκείνος ήξερε.
Ίσως το καλύτερο κατευόδιο γι’ αυτόν είναι τα λόγια του συναδέλφου του Θοδωρή Κουκιά, που έγραψε τα εξής.
Αυτός ήταν ο Γιάννης Λιγνός.
«Τι χρώμα να βάψουμε τις τάξεις;» με ρώτησε εξετάζοντας τα δείγματα στα χέρια του.
«Μοβ με κίτρινο, κόκκινο με πετρόλ», του πέταξα εγώ, κυρίως για να τον πειράξω.
«Τι σόι συνδυασμοί είναι αυτοί;» με κοίταξε με δυσπιστία.
«Τρέντι κύριε Γιάννη, διαφορετικοί, για να μη βαριούνται τα παιδιά», του εξήγησα και έφυγα χαμογελώντας για το σπίτι.
Την επόμενη μέρα οι μισές αίθουσες ήταν βαμμένες μοβ με κίτρινο και οι άλλες μισές κόκκινο με πετρόλ.
Καλό ταξίδι κύριε Γιάννη, θα σε θυμάμαι πάντα με αγάπη. Σε ευχαριστώ για όσα με δίδαξες. Όχι με τα λόγια, αυτά δε σου άρεσαν ποτέ. Μόνο με πράξεις. Φτωχότερα τα σχολεία των Καρδαμύλων χωρίς εσένα.
Υ.Γ.: Άντε να φύγει και η βροχή να δούμε θα ανάψουν οι στύλοι στην οδό Φλίσκου; Σκεφτείτε να ήταν και κανένας... απόμερος δρόμος, στα Βορειόχωρα ας πούμε.
