Όταν είμαστε μικροί…
Έτσι δεν αρχίζουν όλες οι ιστορίες; Μας έλεγαν λοιπόν πως ο Στρατός είναι ένα μεγάλο Σχολείο.
Όπως πολλά πράγματα στη ζωή έτσι κι’ αυτό, την μεγάλη αλήθεια του την μάθαμε όταν μεγαλώσαμε.
Τότε το βλέπαμε σαν μια όχι και την πιο ευχάριστη υποχρέωση στην Πατρίδα. Ήταν και οι αγγαρείες, ήταν και οι σκοπιές, ήταν και η αυστηρότητα των Αξιωματικών, ήταν και η απομάκρυνση από το σπίτι, τι τα θες, τα έλεγες τότε και… χαμένα χρόνια, αλλιώς δεν θα δεχόσουνα το απολυτήριο μεσ’ την τρελή χαρά.
Και μετά πέρασαν τα χρόνια και μάθαμε ότι εκεί ψηθήκαμε, εκεί κάναμε τις καλύτερες φιλίες, εκεί γνωρίσαμε σπασίκλες αλλά και Αξιωματικούς και «γαμώ τα παιδιά» γιατί ο Στρατός ανάμεσα στα άλλα μας άφησε και τις μοναδικές ορολογίες του.
Και όχι μόνο τον είδαμε ως Σχολείο αλλά ας βρεθεί ένας πατέρας να σηκώσει το χέρι του, που δεν σκέφτηκε για τον Κανακάρη του «έννοια σου κερατά και θα πας στο Στρατό να στρώσεις».
Τέλος πάντων, η κουβέντα είναι μεγάλη αλλά δεν θα ξεχάσω τους δύσκολους μήνες της θητείας, που σήμερα όσον αφορά την χρονική διάρκεια είναι γελοίος, όταν στην Κω ή την Σάμο ή την Χίο που υπηρέτησα, συμμετείχαμε στις παρελάσεις.
Αυτό το ατέλειωτο σπάσιμο νεύρων, με τις πρόβες μέσα στον ήλιο ή την βροχή ώστε όλα να γίνουν τέλεια, που αποζημιώνονταν στο τέλος με το χειροκρότημα του κόσμου.
Τι ήταν αυτός ο ενθουσιασμός; Τι ήταν αυτή η υποδοχή; Τι αισθάνονταν αυτοί οι άνθρωποι και «έσπαζαν» τα χέρια τους;
ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Αυτή ήταν η μυστική λέξη που ειπώθηκε και σήμερα στο Στρατόπεδο Κατούντα, από τον Αρχηγό ΓΕΣ Αντιστράτηγο Γεώργιο Καμπά, στη διάρκεια λιτής τελετής για την παράδοση τεσσάρων σκαφών τύπου Zodiac, δωρεά της εταιρείας Harbor and Trading SA, δηλαδή του καπ. Λουκά Κτιστάκη.
Ο Αρχηγός θύμισε κάτι που είχε ειπωθεί παλαιότερα, ότι ο Στρατός είναι… αντιπαραγωγικός.
Αυτό δεν συνεχίζεται σήμερα, συμπλήρωσε (περίεργο θα συμπληρώναμε εμείς οι ηλιθιότητες είναι διαχρονικές) και ανέλυσε αυτή ακριβώς την αλήθεια, που σχετίζεται με το βασικότερο, που… παράγουν σήμερα οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας, την ΑΣΦΑΛΕΙΑ.
Προηγούμενα το είχε πεί στον δικό του χαιρετισμό ο Μητροπολίτης.
Σε σας εμπιστευόμαστε, είπε στον Αρχηγό, τα σπίτια μας, τις οικογένειες μας, γιατί εγγυάσθε την ειρηνική μας συμβίωση.
Παράλληλα ο Αρχηγός θύμισε τις προσφορές του Ευπατρίδη Λουκά Κτιστάκη και επεσήμανε ότι την εποχή της κρίσης είναι σημαντικό ότι αναβιώνει η Εθνική ευεργεσία, που εκφράζεται και ως προσφορά στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Εδώ θα πρέπει να σκεφτούμε όλοι μαζί, πως η προσφορές όντως τιμούν τους δωρητές αλλά δεν μας τιμά σαν χώρα η Άμυνα της, η Υγεία και η Παιδεία της να στηρίζονται σε χορηγίες.
Δόξα τω Θεώ υπάρχουν τόσα προβλήματα για λύση, που η χορηγία των επιφανών θα μπορούσε να διοχετευτεί σε αμέτρητες δραστηριότητες.
Και κάτι τελευταίο για τον Αρχηγό ΓΕΣ, που εκείνος δεν ανέφερε στον ολιγόλεπτο άλλωστε χαιρετισμό του.
Ο Στρατός δεν εμπνέει μόνο ΑΣΦΑΛΕΙΑ αλλά και ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Δεν υπάρχει σήμερα και αυτό είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, ούτε ένας έλληνας, που να αισθάνεται ανασφαλής στέλνοντας το παιδί του στο Στρατό. Εμπιστεύεται ότι πιο πολύτιμο έχει, το παιδί του στα καλύτερα χέρια και αυτό από μόνο του είναι άκρως τιμητικό και για τον Στρατό και για την ποιότητα των ελλήνων Αξιωματικών.
Η τελετή έληξε με επίδειξη δυνατοτήτων των υπηρετούντων στο Στρατόπεδο Κατούντα.
Γιατί το αναφέρουμε; Γιατί κάποια στιγμή ο παριστάμενος παπά Τσαπέλας των Καρδαμύλων μου ψιθύρισε «Γιάννη αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουμε παίρνουν το μήνα 800 ευρώ».
Οσοι είναι επαγγελματίες, συμληρώσαμε, γιατί υπάρχουν και οι έφεδροι.
Υ.Γ. Ο Nικόλαος Κατούντας, που το Στρατόπεδο φέρει το όνομα του, ήταν απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων και ήταν εκπαιδευμένος ως καταδρομέας, αλεξιπτωτιστής, βατραχάνθρωπος και χιονοδρόμος ενώ ήταν τελειόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Το 1973 όντας Υπολοχαγός μετατέθηκε στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην 33η Μοίρα Καταδρομών ως διοικητής λόχου.
Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής ο Κατούντας έλαβε μέρος ως διοικητής του 31ου Λόχου Κρούσεως της 33 ΜΚ στην επιχείρηση κατάληψης του φρουρίου του Αγίου Ιλαρίωνα..
Το πρωί της 22ας Ιουλίου 1974 ο Νικόλαος Κατούντας, όντας επικεφαλής λόχου δύναμης 62 καταδρομέων έσπευσε προς ενίσχυση του 251 Τ.Π. του Παύλου Κουρούπη το οποίο μαχόταν εναντίον των εισβολέων στην Κερύνεια. Εκεί, ο Κατούντας και οι άνδρες του έδωσαν μάχες εκ του συστάδην καθώς βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον κύριο όγκο της τουρκικής αποβατικής δύναμης. Την ίδια μέρα, κατά τη διάρκεια της οπισθοχώρησης, διότι ήταν πλέον ορατός ο κίνδυνος του εγκλωβισμού μετά την κατάληψη της πόλης από τον εχθρό, ο Κατούντας (ο οποίος είχε ενδιάμεσα τραυματιστεί ελαφρά στο πόδι) μαζί με ομάδα τεσσάρων ή έξι ανδρών δέχτηκε επίθεση από πολυάριθμη εχθρική δύναμη κοντά στο Τέμπλος. Αν και δύο από τους στρατιώτες που τον ακολουθούσαν διασώθηκαν, μεταξύ αυτών και πεζικάριοι του 251 τάγματος πεζικού ο ίδιος παραμένει από τότε… αγνοούμενος. Στρατιώτες που πολέμησαν υπό τις διαταγές του Κατούντα, πιστοποίησαν την γενναιότητα που επέδειξε κατά τη διάρκεια των μαχών τόσον σε Άγιο Ιλαρίωνα όσο και στο κτίριο της Μητρόπολης Κερύνειας.
