Γιατί επέλεξα αυτή τη φωτογραφία από τη συγκέντρωση για την Κιβωτό το απόγευμα της Πέμπτης;
Όχι για τον Ηγούμενο της Νέας Μονής και αδελφό του πατρός Αντωνίου Παπανικολάου, του… σταυρωθέντος, αλλά για τον κύριο δίπλα του, που βρισκόταν σε βοηθητική καρέκλα, αλλά με πολλή προσπάθεια σηκώθηκε για να φωτογραφηθεί μαζί του.
Και γιατί για εμένα όλο αυτό έκρυβε έναν συμβολισμό. Δεν έκρυβε τους παρόντες σε μια διαμαρτυρία, αλλά δεν έκρυβε και τους απόντες.
Δεν πειράζει, όπως ο πατ. Αντώνιος έχει το δικό του «κόλλημα» κανείς να μην κατηγορηθεί από τους ομιλητές, έχω και εγώ το δικό μου, να μην αυταπατώμαι για την υποκρισία της κοινωνίας.
Προσέξτε μην παρεξηγηθώ. Δεν υπεισέρχομαι σε ζητήματα Δικαιοσύνης. Αυτή πρέπει να κάνει απερίσπαστη τη δουλειά της. Στο επίπεδο Δημοκρατίας, που μετά από πολλούς αγώνες κατακτήσαμε δεν δικάζουν ούτε τα κανάλια, ούτε οι πλατείες.
Επειδή όμως εγώ δεν είμαι… Άγιος, θα σταθώ και στους παρόντες, αλλά και στους απόντες μιας αυθόρμητης διαμαρτυρίας για όλο αυτό που ζούμε με την Κιβωτό.
Και αυτό που ζούμε δεν είναι μόνο η ηθική δολοφονία ενός ανθρώπου πριν καν δικαστεί, ζούμε και την καταστροφή ενός οικοδομήματος προσφοράς, ζούμε την κατεδάφιση μιας προνοιακής Δομής, που δεν φρόντιζε, δεν περιέθλαπτε, δεν ανακούφιζε, έσωζε ανθρώπους. Τόσο απλό και συνάμα τόσο δυνατό.
Για όλο αυτό λοιπόν είχαμε την πρώτη στην Ελλάδα διαμαρτυρία, που δεν είχε πίσω της κανένα Κόμμα, κανέναν φορέα, κανέναν κηδεμόνα, είχε τον αυθορμητισμό τριών ναυτικών (Καραμούζος – Καρυάμης – Φύσσας), είχε τους παρόντες σ’ αυτή απλούς ανθρώπους του λαού και είχε και τους απόντες, που νομίζουν πως… κρύφτηκαν.
Αυτούς που συνωστίζονταν για μια φωτογραφία του πολυβραβευμένου πατ. Αντώνιου Παπανικολάου, αυτούς που επιδείκνυαν τη γνωριμία μαζί του, αυτούς, που τενεκέδες ξεγάνωτοι, έκλεβαν λάμψη από τον προβολέα της δράσης του, προκειμένου να εκπέμπουν και αυτοί λίγη γυαλάδα.
Αυτά είδα εγώ στην αυθόρμητη, αθόρυβη, θα την χαρακτήριζε κανείς σιωπηρή διαμαρτυρία, για μια υπέρ αδικία, που συντελέστηκε στον αιώνα μας, στη χώρα μας και στο σπίτι μας.
Ο πατ. Αντώνιος και πολλοί άλλοι περιμένουν μετά τη Σταύρωση, την Ανάσταση. Εγώ είπαμε επειδή δεν είμαι… Άγιος, περιμένω να δώ αν ποτέ καταλάβουν αυτό που είπε στον χαιρετισμό του ο μαστρο Μανώλης ο Φύσσας.
ΥΓ. Ξέρετε, είπε στους παρευρισκομένους, αλλά εγώ θα προσέθετα και στους… απόντες, γιατί ο Χριστός βρέθηκε στο ψηλότερο σκαλί; Γιατί δίδαξε και έκανε πράξη με τη ζωή του, την ταπεινοφροσύνη.
