Η Ρόδος έχει περιθώρια να καεί άλλες τρείς μέρες…
Τόσες κάνει σε ένα νησί να καεί η καύσιμη ύλη και τόσο θέλει η φωτιά να φτάσει στη θάλασσα, γιατί εκεί μόνο θα σβήσει.
Αλήθεια τι μας δίδαξε η φωτιά στην Χίο και μάλιστα δύο φορές το 2012 και το 2016;
Εθνικά; ΤΙΠΟΤΑ. Τοπικά; Επίσης ΤΙΠΟΤΑ.
Σήμερα στη θάλασσα μια κυρία μου διηγούνταν πως αναγκάστηκε να φωνάξει την Πυροσβεστική και το 100 για να καταγγείλει κάποιους στον Μέγα Λιμνιώνα, που τώρα με αυτή τη λάβρα, με 86 φωτιές στην Ελλάδα, με την Ρόδο να έχει γίνει μπουρλότο, με την Κέρκυρα να καίγεται, αυτοί πήγαν να κόψουν καυσόξυλα κάποιους σχίνους. Να βάλουν δηλαδή αλυσοπρίονα και να εκτελέσουν θερμές εργασίες!
Προχθές σβήστηκε από τύχη μια φωτιά από παρόμοια ηλιθιότητα έξω από το παλιό Δημαρχείο του Αγίου Μηνά. Ευτυχώς την είδαν, σβήστηκε και ευτυχώς δεν φυσούσε αέρας. Αλλιώς τώρα που μιλάμε η φωτιά θα ήταν στον… Εμπορειό.
Ας μην χάνουμε χρόνο. Ο ΒΛΑΚΑΣ είναι ανίκητος. Και φτάνει ένας για να γίνει το κακό.
Είναι όμως τα πράγματα τόσο μαύρα; ΝΑΙ και ειδικά μετά την φωτιά, άρα ας δούμε μπορεί να γίνει τίποτα πριν από αυτό;
Ας δούμε την δική μας περίπτωση και ας μην δούμε την μαυρίλα. Ας έχουμε θετική σκέψη. Οι φωτιές μας άφησαν τις Ομάδες δασοπυρόσβεσης. Μας άφησαν δεκάδες εθελοντές που φυλάνε ότι πράσινο απέμεινε 24 ώρες. Μας άφησαν το πιλοτικό πρόγραμμα της ελεγχόμενης καύσης της WWF, μας άφησε τον συστηματικό επαγγελματικό καθαρισμό δασών στην Λαγκάδα, το Αίπος και αλλού. Μας άφησαν μια αυξημένη ευαισθητοποίηση. Στην ιστορία που αναφέρθηκα δεν υπήρχε μόνο ο βλάκας, που πήγε να κόψει ξύλα υπήρχε και η κυρία που τους κατήγγειλε και τους έκανε να τρέχουν πανικόβλητοι, υπήρχαν και οι υπηρεσίες, που τους έβαλαν στην θέση τους.
Άρα αυτό που πρέπει να σκεφτούμε, είναι, φτάνουν αυτά; Και τι μας δείχνει η περίπτωση της Ρόδου; Ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να καούμε ξανά. Ότι σε λίγα χρόνια, με συστηματικό καθαρισμό και περιποίηση στις άκρες των δρόμων, η Ρόδος θα ζωντανέψει ξανά. Στην Ρόδο δεν πηγαίνουν οι τουρίστες για τα δάση της αλλά για τις θάλασσες της και πολλά άλλα, άρα αφού θα συνεχίζει να ζεί η οικονομία της η φύση της θα ξαναγεννηθεί.
Με μας όμως τι γίνεται; Και εδώ αξίζει να σκεφτούμε την διαφορά. Καθαρίσαμε κάποια δάση, κάψαμε ελεγχόμενα και πιλοτικά, αλλά για τα μαστιχόδεντρα κάναμε τίποτα;
Νομίζω ότι εδώ είναι το κλειδί της υπόθεσης και αξίζει να το δούμε με πρωτοβουλία της Πολιτικής προστασίας του Δήμου, της Πυροσβεστικής, της ΕΜΧ και αυτοί… φτάνουν.
Πως θα κόψομε μια φωτιά που θα κινηθεί από το Βορρά στον Νότο; Που είναι οι φασικές της «τρύπες»; Που θα κοπεί από τώρα με αντιπυρική ζώνη; Εδώ χρειαζόμαστε σενάρια, χαρτογράφηση, αυτοψίες και ενέργειες πριν το κακό.
Εδώ πρέπει να δούμε σοβαρά ότι η Ρόδος μπορεί να κάηκε, να τσουρουφλίστηκε αλλά μπορεί και να μην χάσει ούτε αυτή την σεζόν, η Χίος όμως τι θα κάνει αν καεί το μαστίχι της; Θα μείνει απλά με ένα πόδι, ναυτιλιακό μεν αλλά… ένα.
Συνεπώς τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αν θέλουμε να διδαχτούμε από την φωτιά της Ρόδου είναι να σχεδιάσομε και να εκτελέσουμε έργο, έργα στα Νοτιόχωρα αντιπυρικών ζωνών. ΤΩΡΑ και όχι κατόπιν εορτής.
Υ.Γ.: Όσες ζώνες φτιάξαμε μέχρι τώρα ήταν την ώρα της φωτιάς. Και δεν ήταν στα Νοτιόχωρα. Που για να γίνουν θα πρέπει να «θυσιάσουμε» και κάποιες καλλιέργειες, άρα εδώ πρέπει να μιλήσουμε και για αποζημιώσεις. Αν θέλουμε πάντως να φτιάξουμε ομελέτα δίχως αυγά θα καούμε
