Την Κυριακή η μνήμη της Μικρασίας, κάτι που χώνεται και δεν χάνεται βαθιά στην ψυχή θα χτυπήσει στο Βαρβάσι στον παππού Άγιο Χαράλαμπο, εκείνον που αντικρύζει τον άλλο στον Τσεσμέ, που δεν μπορεί να μιλήσει.
Μπορεί όμως να μιλήσει η ιστορία, που όπως σωστά είπε προχθές ο Μιχάλης Βαρλάς στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV, αν δεν την ξέρουμε εμείς… μας ξέρει εκείνη.
Ξέρει λοιπόν πως δεν φάγαμε μόνοι μας το κεφαλάκι μας στη Μικρασία, ξέρει πως υπήρχαν και ξένα συμφέροντα, που έφτασαν τον ελληνικό Στρατό μέχρι τα περίχωρα της… Άγκυρας, ξέρει πως ακόμα και την τελευταία στιγμή θα μπορούσε ο ελληνισμός να γλυτώσει τη σφαγή, το λες και… συνωστισμό και η βασίλισσα της Ιωνίας την φωτιά και τον όλεθρο.
Υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι ακόμα και έτσι να μην έρχονταν τα πράγματα, οι Τούρκοι θα μας έδιωχναν από τις πατρίδες μας, αλλά με τα… αν δεν τα πάει καλά η ιστορία, αυτή καταγράφει γεγονότα και μας τα διδάσκει μπας και δεν τα επαναλάβουμε.
Και μια διδαχή είναι να ξέρουμε τα φίδια, που τρέφουμε στον κόρφο μας.
Οι Τσέτες κρατούσαν ένα γιαταγάνι και έκοβαν κεφάλια, το γιαταγάνι το βλέπεις, το πιάνεις, αμύνεσαι, κόβεσαι, τρέχεις να σωθείς, το… φίδι το θρέφεις στον κόλπο σου και την κατάλληλη ώρα, νοιώθεις το γλυκό θανατηφόρο τσίμπημα.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι απόγευμα της 13ης Σεπτεμβρίου 2019, το ίδιο απόγευμα που πριν 97 χρόνια στην Σμύρνη, μια εβδομάδα μετά από την ώρα, που έφευγε από την Ιωνία κλωτσηδόν ο τελευταίος έλληνας στρατιώτης, πλην του Συντάγματος του Νικολάου Πλαστήρα, που έφυγαν σαν στρατιώτες και όχι σαν λαγοί, ο τακτικός Στρατός του Μουσταφά Κεμάλ, μαζί με τους απαραίτητους για την περίσταση Τσέτες μπήκε στη Σμύρνη.
Πέρα των γνωστών περιγραφών υπάρχει και μια δυνατή του Έρνεστ Μίλλερ Χέμινγουεϊ ενός από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ου αιώνα, βραβευμένου εκτός των άλλων το 1954 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας
Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα του συγκαταλέγονται τα εμβληματικά, Ο γέρος και η θάλασσα, Αποχαιρετισμός στα όπλα, Για ποιόν χτυπά η καμπάνα κ.α.
Τότε, το 1922 ο Χέμινγουέϊ ήταν πολεμικός ανταποκριτής της Καναδικής εφημερίδας «Τoronto Star” και τα όσα έγραψε τα συμπύκνωσε σε ένα βιβλίο, με τίτλο «Στην εποχή μας» που εξέδωσε τρία χρόνια μετά.
Ένα Αμερικανικό πλοίο είναι λοιπόν αγκυροβολημένο μαζί με δεκάδες άλλα στον κόλπο της Σμύρνης, το μοιραίο απόγευμα.
Ένας Αξιωματικός μιλάει στον άσημο τότε δημοσιογράφο Χέμινγουέϊ.
«Το χειρότερο, ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία.».
«Είχαμε ρητές εντολές να μην επέμβουμε, να μη βοηθήσουμε... Το πλοίο μας είχε τόση δύναμη που θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε όλη τη Σμύρνη και να σταματήσουμε το μακελειό, αλλά η εντολή ήταν να μην κάνουμε τίποτα... Το παράξενο ήταν, πώς ούρλιαζαν κάθε νύχτα τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν αυτή την ώρα. Ήμασταν στο λιμάνι κι αυτές στην προκυμαία και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Στρέφαμε πάνω τους τους προβολείς και αυτές τότε σταματούσαν. ...».
Καταλάβαμε όλοι; Η Χριστιανική δύση έβλεπε και… φώτιζε τη σφαγή.
Σταματάμε εδώ γιατί είναι γνωστό ότι αν οι γυναίκες σφάζονταν σαν πρόβατα στην Προκυμαία της Σμύρνης, κάποιοι πιο μπρατσωμένοι κολύμπησαν μέχρι τα πλοία και οι πιο τολμηροί άρχισαν να σκαρφαλώνουν τους κάβους, μέχρι που είδαν τι γίνονταν στους πρώτους και έπεσαν στην θάλασσα. Καλύτερα πνιγμένος παρά με τα χέρια κομμένα, γιατί αυτό έκαναν τα πληρώματα στους πλέον τολμηρούς. Τους έκοβαν τα χέρια με τσεκούρια .
Και επειδή όλα κι’ όλα έχουμε και έναν… πολιτισμό, για να μην επηρεάζονται τα πληρώματα, δεν ήταν όλα ζώα να κόβουν χέρια, διατάχθηκαν οι ορχήστρες των πλοίων να παιανίζουν για να μην φτάνουν στα αυτιά τους οι κραυγές των σφαγμένων.
Έτσι για να κρατάμε, αυτό μας διδάσκει η ιστορία, αυτό που είπε ο πρώην ΓΕΕΘΑ Αποστολάκης, ότι στα δύσκολα θα είμαστε μόνοι μας.
Υ.Γ. 1974, 52 χρόνια μετά την περιγραφή του Χεμινγουέϊ.
Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που άνοιξε η ηλιθιότητα της χούντας στην Ελλάδα, με το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Ο κόσμος τρέχει πανικόβλητος να σωθεί. Στον αέρα φαίνεται η ελπίδα σε δύο γιγαντιαία μεταγωγικά αεροπλάνα, που προσγειώνονται στην Αγγλική βάση. Φορτώνουν τα… οικιακά ζώα, σκυλάκια, γατάκια, πουλάκια, του προσωπικού των βάσεων και αναχωρούν για το Λονδίνο.
