Έχετε μετρήσει πόσες μέρες το γράφουμε;
Πρόκειται για το ωραίο δασάκι δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο, που είναι σε άθλια κατάσταση. Βρίσκεται μέσα στο αστικό ιστό και εμείς χίλια ξύλα να χτυπήσουμε, αν πάρει φωτιά δεν θα σταματήσει εκεί, εκτός αν αυτοί που πρέπει έχουν άγνοια του χώρου και της φωτιάς.
Αυτοί που πρέπει όμως ποιοι είναι;
Εμείς ζητάμε ευθύνες από τον Δήμο Χίου. Ένας ακροατής το πρωί είπε στο Ραδιόφωνο, ότι υπεύθυνη είναι η Αρχαιολογική υπηρεσία, γιατί ο Δήμος της το παραχώρησε.
Τι να σας πούμε. Θα ρωτήσουμε τον «αυτόματο» του Δήμου Χίου να δούμε τι θα μας βγάλει. Ο ίδιος πάντως και δεν καθαρίζει και δεν απαντά. Η Αρχαιολογική υπηρεσία για τις καπαριές και τις καλαμιές, δεν απάντησε μεν, καθάρισε δε και για μας το ζητούμενο ήταν το δεύτερο.
Με αυτήν την «τύφλα» όπως καταλαβαίνετε πορευόμαστε και έτσι παλεύουμε να αναδείξουμε τα προβλήματα, συμβάλλοντας στην λύση τους.
Για τα οποία βέβαια παρακολουθούμε και τον προβληματισμό των άλλων.
Αίφνης είδαμε την αγωνία της Δέσποινας Τσαρδάκα να πείσει ότι η Τάφρος δεν είναι δρόμος και πάρκινγκ. Αγαπητή Προϊσταμένη, όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό με την μία, δεν θα το καταλάβει ΠΟΤΕ, χίλια χρόνια να του το λέτε. Για πολλά πράγματα δυστυχώς δεν υπάρχει πειθώ, δεν υπάρχει υποδομή λήψης από τον δέκτη.
Και για να το καταλάβει με παράδειγμα η κα Τσαρδάκα την αφήνουμε να την «πατήσει». Που; Θα το δει, με τον δρόμο ήπιας κυκλοφορίας, που θα αφήσει, έτσι είπε να γίνει στη Σούδα, αφού τελειώσουν οι εργασίες στα τείχη.
Δεν υπάρχει για τον Έλληνα ήπιος δρόμος κα Τσαρδάκα. Υπάρχει ΝΑΙ, ΟΧΙ. Ήπιο ναι ισούται με καβάλημα και θα το δείτε.
Το αυτόν έγινε και με τις πικροδάφνες. Επιτρέψατε στον Δήμο να φυτέψει πικροδάφνες. Ε, ρωτήστε τώρα τον εαυτό σας. Βλέπει κανείς το τμήμα των τειχών που επισκευάστηκαν; Τώρα δυστυχώς τρείς δρόμους έχετε. Ή το ανέχεστε και δεν μιλάτε, ή επιβάλλετε στον Δήμο να κρατάει τα φυτά σε ύψος θάμνου ή τους λέτε, αυτό θα κάναμε εμείς στην θέση σας. Πετάξτε τα όλα τώρα και μην αγγίξετε ποτέ και τίποτα πάνω και γύρω από το μνημείο.
Επί του προβληματισμού τώρα των Νοσοκομειακών γιατρών τα είπε όλα το παράδειγμα του Δημήτρη Κυρλαγκίτση, ενός αδάμαντα στον χώρο του, τον οποίο κλασικά ή θα σκάσουμε ή θα… σκάσουμε. Είμαι μεν Καπετάνιος, σε πλοίο αγόνου γραμμής, αλλά άνευ ετέρου Αξιωματικού. Μίλησε βέβαια με τα καλύτερα λόγια για την προσφορά των ειδικευομένων αλλά… Αξιωματικοί εκ των πραγμάτων δεν είναι.
Και γιατί έγραψα με σιγουριά ότι θα τον σκάσουμε τον γιατρό; Γιατί δεν πιέζουμε πολιτικά, γιατί ασχολούμαστε με μαλθακίες και γιατί καταλαβαίνουμε το πρόβλημα μόνο όταν βρεθούμε ανάσκελα στα ΤΕΠ. Και καλά να βρεθούμε ανάσκελα εμείς, ο γιατρός και μάλιστα του επιπέδου του Κυρλαγκίτση γιατί να βρεθεί;
Εν αναμονή λοιπόν των εξελίξεων μη αποκλειομένου και του… θαύματος. Εδώ ο Βρουλής είδε νερό στο Φράγμα. Άντε και ο επόμενος θα πατήσει και πάνω να… περπατήσει.
ΥΓ. Συμφωνούμε με τον προβληματισμό του Ψυχιάτρου μας Χρ. Παπαχρήστου, περί Υπεραστικών ΚΤΕΛ με μια βασική όμως διαφωνία. Χρυσάφι γιατρέ μας πιάνουν οι Δήμοι, σκατά, συγγνώμη αλλά έτσι λέγονται, γίνονται. Η λύση στα ΚΤΕΛ και ας αφήσουμε τις μπούρδες Αστικά, Υπεραστικά, ένα νησάκι είμαστε, ένας Δήμος είμαστε, με μια υδροκέφαλη πόλη, είναι μία. Ιδιωτικό έργο. Μοίρασμα των δρομολογίων σε Αστικό και Ιδιώτες. Μακάρι ο Δήμος να καταφέρει, ούτε γι’ αυτό θα είναι άξιος και θα το δείτε με την περιοχή Αμανής.
