Αδέλφια ως γνωστόν έχω μια αδυναμία στην επικοινωνία μας αν και ομολογώ ότι σπανίως φτάνει ο χρόνος γι’ αυτήν.
Όπως και να έχει την δέχομαι με χαρά και παραχωρώ σε εσάς τον χώρο, να μην γίνομαι και εγώ βαρετός.
Χθες για παράδειγμα συμπολίτης μας, κοινοποίησε το κείμενο μου για την… μπάλα του κυρ – Χριστοφή σε έτερο συμπατριώτη εκτός Χίου, που γνώριζε ότι είχε ειδικές γνώσεις επί του θέματος, όχι του παιδικού ποδοσφαίρου, αλλά του αντιμονίου και μου κοινοποιεί την απάντηση που πήρε. Διαβάστε την.
«Αγαπητέ συμπατριώτη δυο λόγια περί αντιμονίου, αφού ζητάς την άποψη μου.
Την σταδιοδρομία μου την ξεκίνησα το 1964 στο μεταλλείο αντιμονίου στον Λαχανά. Δούλεψα για ένα χρόνο περίπου, δεν έπαθα τίποτε ούτε μου αναφέρθηκε κάτι από τους εργαζομένους που συνέχισαν μετά από εμένα.
Το μετάλλευμα θειούχο αντιμόνιο είναι αδρανές, το μέταλλο ως αντιμόνιο δημιουργεί προβλήματα.
Όμως η σημερινή στάθμη της τεχνολογίας επιτρέπει ασφαλείς συνθήκες εργασίας αρκεί να τηρούνται. Και με το ρεύμα κινδυνεύουμε με ηλεκτροπληξία κι' όμως το έχομε ανάγκη, και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ηλεκτρισμό.
Η τακτική της διαμαρτυρίας ενάντια στα φωτοβολταϊκά, στις ανεμογεννήτριες στις γεωτρήσεις πετρελαίου, στις αποκρατικοποιήσεις Ολυμπιακής, ΟΤΕ, ΔΕΗ, Λάρκο, στις παραχωρήσεις του λιμένα Πειραιά στην COSCO και των αεροδρομίων στην είναι κατάλοιπα μιας ιδεολογίας, που έχει ξεπερασθεί.
Το Κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί στην εκτέλεση και εκμετάλλευση έργων όχι γιατί δεν έχει ικανά στελέχη, είναι η τεχνολογία που δεν κατέχει και οι διαδικασίες που επιβάλουν λόγο διαφάνειας ατελέσφορες διακηρύξεις και προδιαγραφές που απαιτούν χρόνο μεγαλύτερο από τον χρόνο υλοποίησης, ενστάσεις και προσφυγές που διακόπτουν τους διαγωνισμούς, ενώ κατά την εκτέλεση, διαφωνίες και αξιώσεις ατελεύτητες.
Μετά από εμπειρία 40 ετών, σου καταθέτω. Υπάρχουν επαγγελματίες ιδεολόγοι και ρεαλιστές, προτιμώ τους ρεαλιστές από τους ιδεολόγους, που καταλήγουν σε αποτυχημένους ρεαλιστές».
Αυτά περί αντιμονίου για να δούμε τώρα που κολλάει η Γριά του τίτλου.
Η Γριά είναι το ύψωμα, που δεσπόζει των Καρδαμύλων και εάν είμαι σίγουρος ότι 8 στους 10 Χιώτες δεν έχουν περάσει ούτε έξω από την Κέραμο, άλλο τόσο είμαι σίγουρος ότι, όχι οι Χιώτες, ούτε οι Καρδαμυλίτες έχουν ανεβεί εκεί, που περιγράφει ο ανήσυχος καπετάνιος Αλέκος Καραμούζος, που μου έστειλε τις παρακάτω σκέψεις.
Διαβάστε και αυτές και συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο σήμερα.
«Αναμφίβολα το επιβλητικότερο βουνό των Καρδαμύλων είναι η Γριά το οποίο αποτελεί και σήμα κατατεθέν για τον οικισμό των Άνω Καρδαμύλων.
Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ψηλό (449 μ. ) αλλά η θέα που σου προσφέρει είναι μοναδική.
Φτάνοντας στην κορυφή, η ευρύτερη περιοχή των Καρδαμύλων , η Αιγνούσα, τα Μικρασιατικά παράλια και η Μυτιλήνη σου προσφέρονται κυριολεκτικά στα πόδια σου προς αγαλλίαση ψυχής και τέρψη οφθαλμών.
Βλέποντας την κορυφή από τα Καρδάμυλα έχεις μπροστά σου μια οφθαλμαπάτη.
Βλέπεις μια κορυφή ενώ στην πραγματικότητα είναι δύο. Ανάμεσα στις δύο κορυφές υπάρχει ένας τεράστιος βράχος που λέγεται της Γριάς το παιδί.
Πάνω στις κορυφές της Γριάς οι Γενοβέζοι για οχυρωματικούς λόγους λόγω πειρατών έχτισαν δύο πύργους ( 14 ος αιώνας ) που κάποτε συνδέονταν μεταξύ τους με ένα οχυρωματικό τοίχο. Παράλληλα υπάρχουν φήμες ότι το οχύρωμα της Γριάς συνδέονταν με υπόγεια σήραγγα με την πηγάδα του Κουλαλά, κάπου 1 χιλιόμετρο, προκειμένου να έχουν νερό οι μαχητές των Πύργων.
Για όσους δεν γνωρίζουν η Πηγάδα του Κουλαλά θεωρείται το παλαιότερο πηγάδι της Χίου και χτίστηκε επί Βυζαντίου.
Το 1912 οι Πύργοι της Γριάς έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην επανάσταση της Χίου και απετέλεσαν αμυντική βάση των Τούρκων κατακτητών. Να μην ξεχνάμε ότι εκεί κοντά στην περιοχή Καρφωτό δόθηκε η τελική μάχη και οι ηττημένοι Τούρκοι παραδόθηκαν. Με την ήττα των Τούρκων άνοιξε ο δρόμος προς της ελευθερία του τόπου μας.
Ας δούμε πως είναι η κατάσταση της περιοχής σήμερα.
Ο Ανατολικός πύργος είναι καταστραμμένος κατά το ήμισυ. Ο Πύργος καταστράφηκε από φίλια πυρά κατά την επανάσταση του 1912.
Ένα δικό μας πολεμικό πλοίο από το λιμάνι των Καρδαμύλων έριξε μια βόμβα προκειμένου να σκοτώσει τους Τούρκους που ήταν μέσα στον Πύργο.
Ο Δυτικός πύργος παραμένει σε σχετικά καλή κατάσταση .
Το συνδετικό οχύρωμα των δυο πύργων από την πλευρά του Δυτικού πύργου λόγω μιας συκιάς και διάφορων άλλων αγριόθαμνων είναι άβατη. Από την άλλη πλευρά το οχύρωμα σβήνει ανεξήγητα πριν φτάσει στον Ανατολικό πύργο.
Στο οχυρωματικό συνδετικό κτίσμα εξωτερικά βλέπεις τις πολεμίστρες αλλά εσωτερικά δεν μπορείς να μπεις λόγω των ανωτέρω δυσκολιών.
Κάποτε σε ηλικία των 25 χρονών σκέφτηκα να κάνω προσπάθεια να μπω μέσα στο εσωτερικό του οχυρωματικού συνδέσμου αλλά δεν τα κατάφερα.
Αλήθεια τι υπάρχει μέσα;
Γύρω από τους πύργους υπάρχουν ταμπούρια της επαναστάσεως του 1912. Κοντά στην περιοχή υπάρχουν κάποια Πελασγικά τείχη και η βάση μιας Ρωμαϊκής έπαυλης.
Κάποτε ήμουνα στο Cape Town της Νότιας Αφρικής. Πάνω από το Cape Town υπάρχει ένα βουνό που λέγεται Table mount.
Σκέφτηκα να ανέβω και ζήτησα πληροφορίες.
Ανέβηκα με τελεφερίκ.
Πάνω στην κορυφή θαύμασα την πόλη του Cape Town, το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, το False Bay κλπ κλπ.
Παράλληλα πάνω στην κορυφή υπήρχε εστιατόριο, καφετέρια, κατάστημα αναμνηστικών, χώροι περιπάτου κλπ.
Ίδια κατάσταση βρήκα και όταν ανέβηκα στο άγαλμα του Χριστού στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.
Φαντάζεστε κάτι ανάλογο στην κορυφή της Γριάς;
Φαντάζεστε τι ανάπτυξη θα φέρει;
Και ας πούμε ότι σκέφτηκε κάποιος να αναδείξει την Γριά και να κάνει τις ανάλογες υποδομές χώρων αναψυχής, φυσικά σεβόμενος το περιβάλλον και την ιστορία του τόπου, μπορεί να το κάνει;
Δυστυχώς όχι!
Θα βρεθεί αντιμέτωπος σε αυτούς τους προοδευτικούς που λένε όχι σε όλα.
Είναι οι γνωστοί άγνωστοι οικολόγοι και περιβαλλοντολόγοι.
Όχι στο πόρτο Καρράς.
Όχι στις αποθήκες καυσίμων.
Όχι στις ανεμογεννήτριες.
Όχι στο διαλυτήριο πλοίων.
Όχι στα Μάρμαρα Καρδαμύλων.
Όχι στην πετρέλευση πλοίων στην Χίο
Όχι στα λατομεία.
Όχι στα Φωτοβολταϊκά .
Όχι στο αντιμόνιο.
Όχι σε οτιδήποτε φέρει ανάπτυξη !
Οχιά λέω εγώ, που βλέπω τον τόπο μου να συρρικνώνεται και να μαραζώνει ανεπιστρεπτί.
Ακούει κανείς;
Δυστυχώς κανείς.
Υ.Γ: Kαι όμως κάτι αλλάζει. Αυτή τη φορά δεν θα «σφαχτούμε» για τις εκλογές του Επιμελητηρίου. Έστω μετά από μισό αιώνα το καταλάβαμε.
