Να διευκρινίσουμε πως ότι γράφεται δεν εμπεριέχει ζήλια. Παράπονο μπορεί, φθόνο όμως όχι.
Αντιθέτως χαιρόμαστε όταν ευημερεί ο γείτονας μας και για να το έχουμε καθαρό, επειδή γνωρίζουμε ότι απέναντι μας είναι τρείς χώρες, όσον αφορά την ανάπτυξη και όχι μόνο, ότι γράφομε αφορά τις Ιωνικές ακτές της Τουρκίας και δη μια μεγαλούπολη άνω των 5.000.000 ανθρώπων.
Όμως επειδή επισκεπτόμαστε την Σμύρνη 25 χρόνια τώρα, επιτρέψτε μας να έχουμε ιδίαν άποψη της προόδου της περιοχής και πάντα σε σύγκριση με τα δικά μας, που τα ζούμε και τα περιγράφουμε καθημερινά.
Με την ευκαιρία της Κυριακάτικης Λειτουργίας στην Σάντα Μαρία, σήμερα Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τον νέο Μητροπολιτικό Ναό Σμύρνης, και την Προσκυνηματική επίσκεψη του Φάρου Βαρβασίου, και της συνέντευξης, που παραχώρησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σμύρνης κ. Βαρθολομαίος, επιτρέψτε μου κάποιες φωτογραφίες, που ποιος ξέρει μπορεί και να λένε χιλιάδες λέξεις.
Φωτογραφία πρώτη. Χιλιάδες ποδήλατα σε όλη την Σμύρνη. Στο πάρκο της πόλης σε πολλά σημεία υπάρχει αυτό το σημείο επισκευών. Από τα συρματόσχοινα κρέμονται κλειδιά, κατσαβίδια, πένσες, μια εργαλειοθήκη εν πάση περιπτώσει, στην οποία κανείς μπορεί πρόχειρα να επισκευάσει το ποδήλατο του, μέχρι να βρεθεί σε εξειδικευμένο συνεργείο.
Λίγο πιο κάτω ένα άλλο σημείο να αφήσει κανείς το ποδήλατο του κλειδώνοντας το. Δίπλα του μια τρόμπα, για να φουσκώσει τα λάστιχα του δικύκλου.
Δίπλα ακριβώς ένα από τα δεκάδες σημεία της πόλης με νερό για τα σκυλιά και τις γάτες, ενώ δεν το συζητάμε πως μαζεύονται αμέσως τα απόβλητα των συμπαθών ζώων.
Παντού πράσινες γωνιές, με παρτέρια και λουλούδια. Και δεν μιλάμε για «σκληρά πράγματα» όπως το… βόδι της φωτογραφίες, όπως διαμορφώθηκε ένας ή μια σειρά θάμνοι, μιλάμε για απλά πράγματα.
Ας πούμε αυτή η ωραιότατη σύνθεση είναι απλά μαστιχάκια. Δείτε πως με την κατάλληλη διακόσμηση με άσπρα βότσαλα αναδεικνύουν την ομορφιά τους.
Θα πρέπει να κάνουμε συγκρίσεις; Γιατί όχι, γιατί να μην συγκρίνουμε τα μαστιχάκια, με τις… μολόχες, που εδώ και τρία και βάλε χρόνια κοσμούν από την Περιφερειακή Ενότητα τα διαχωριστικά παρτέρια στον δρόμο του Αεροδρομίου.
Γιατί να μην δούμε με ζήλια μια ελιά παρακαλούμε, πνιγμένη μέσα στις μαργαρίτες; Τι είναι αυτά δηλαδή… εξωτικά φυτά; Τι μας λείπει στη Χίο, οι μαργαρίτες ή οι ελιές;
Θα μπορούσαμε να γράφουμε με τις ώρες, περιοριστήκαμε σε λίγες μόνο εικόνες της καθημερινότητας, μιας πόλης που σέβεται και τους κατοίκους και τους επισκέπτες της. Και αυτή η πόλη δεν βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά μας. Ή για να σβήσουμε από κάποιον την εικόνα της ανίσου συγκρίσεως ας φύγουμε από την Σμύρνη να πάμε στον Τσεσμέ. Αλήθεια πόσο μπροστά έχουν φύγει οι γείτονες μας;
Υ.Γ: To 1997 θυμάμαι έναν ντόκο και ένα Τελωνείο Τσεσμέ παρόμοιο με το δικό μας πρώην αχούρι. Το Λιμάνι παραχωρήθηκε σε ιδιωτική εταιρεία, η υποδομή πήγε 100 χρόνια μπροστά, Λιμενική, Τελωνείο, μαγαζιά κλπ. Το… αδηφάγο κεφάλαιο θα την εκμεταλλευτεί άλλα 23 χρόνια. Στο μεταξύ μετά θα επιστρέψει στο Τουρκικό Δημόσιο. Τα 50 χρόνια της συμφωνίας θα περάσουν σαν το νερό. Εμείς αχούρι αφήσαμε αχούρι θα βρούμε, αν και όποτε γίνει, διότι ούτε αυτό είναι σίγουρο.
