Το Σάββατο ως γνωστόν η στήλη… αργεί.
Παίρνω άδεια από την… σημαία και αποσύρομαι στα αγαπημένα μου Μεστά, πλήν όμως πες - πες οι δικοί μου, μέρα που ξημερώνει να είμαστε όλοι μαζί και άλλα ευχαρίστως κουραστικά, ξέμεινα στην πόλη, αποφασίζοντας και να μην γράψω αφού είπαμε… αργώ.
Άλλαι όμως αι βουλαί των ανθρώπων και άλλες του… instagram στο οποίο το μικρό φιλαράκι μου και συμμαθητής της μεγάλης μου κόρης Γιώργης Ξυλάς ανέβασε την φωτογραφία που βλέπετε με το παρακάτω κείμενο, τα οποία πήρα την άδεια τους να τα αναδημοσιεύσω.
Γράφει λοιπόν ο Γιώργης για την μανούλα του.
«Και μαλλάκια βγάλαμε... Και ρεκτιφιέ κάναμε στη μηχανή... Και χαμόγελο πήραμε... Τις ευχές μας καλές γιορτές και καλά Χριστούγεννα με υγεία #μαναμονομια. Όπου και αν βρίσκεσαι δότη μας του μυελού να σε έχει ο θεός καλά για την ζωή που μας χάρισες #γίνε δότης μυελού χαρίζεις μια ζωή#.»
Πήρα τόση χαρά, που θέλησα να μην μοιραστώ μαζί σας.
Την Δέσποινα την ξέρω χρόνια. Από το Ταχυδρομείο, από την κοινωνική της προσφορά, από την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη της.
Πριν δύο χρόνια αναπτύξαμε μια ιδιαίτερη σχέση, όταν ταυτόχρονα σχεδόν, ξαφνικά φάγαμε μια κεραυνιά της ζωής με την υγεία μας.
Εγώ την έβγαλα… ξώφαλτσα το Δεσποινάκι… έμπλεξε. Με συγκίνησε τότε γιατί ανάμεσα σε αμέτρητους ανθρώπους, τους οποίους ευχαριστώ, ενδιαφέρθηκε για την υγεία μου ενώ η ίδια αντιμετώπιζε πολύ σοβαρότερο πρόβλημα.
Έκτοτε κρατήσαμε επαφή παρά το γεγονός ότι αντικειμενικά αυτό είναι δύσκολο.
Από την αρχή μέχρι σήμερα κοντά δυόμιση χρόνια, που το παλεύει, θαυμάζω το κουράγιο, την αισιοδοξία της και την δίψα της για ζωή.
Τελευταία φορά που την είδα χωρίς μαλλιά από τις θεραπείες, της είπα πόσο όμορφη ήταν και της έλεγα αλήθεια, γιατί η ομορφιά δεν είναι στις… τρίχες, είναι στα μάτια και αυτά αντανακλούν τον εσωτερικό μας κόσμο.
Και ο κόσμος της Δέσποινα ήταν όμορφος. Έπαιρνε κουράγιο από την δίψα της να ζήσει, από τα βλέμματα αγάπης των συνανθρώπων της, από την μοναδική αγάπη μέχρι αυτοθυσίας του παιδιού της.
Και σήμερα πήρα αυτή την φωτογραφία, με αυτό το μήνυμα. Πήρα την αντανάκλαση της ανθρωπιάς, που δεν είναι λόγια αλλά εκφράζεται με έργα, όπως η πράξη ζωής αυτού του αγνώστου συνανθρώπου μας, που έγινε δότης μυελού και ΖΩΗΣ για ένα χρήσιμο συνάνθρωπο, την Δέσποινα Βουχούρη, που το παλεύει ακόμα στην Αθήνα γυρνώντας από Νοσοκομείο, σε Νοσοκομείο μέχρι να επιστρέψει στην αγαπημένη της Χίο νικητής.
Αυτό για μένα ήταν προσωποποιημένο το πιο χαρούμενο μήνυμα για να ευχηθώ σε όλους καλά Χριστούγεννα με καλά νέα, όπως αυτό με τα Χριστούγεννα της… Δέσποινας.
Υ.Γ.: Στα Μεστά θα την κοπανήσω να πάω στα φιλαράκια μου στο ενδιάμεσο.
