Αυτή τη φορά μας πρόλαβε ένας πολίτης.
Δεν είναι κακό, κάθε άλλο, ούτε μπορεί να είμαστε πανταχού παρόντες.
Αναφερόμαστε στον Γιώργο Μπριλή, που κατήγγειλε και φωτογράφησε την κακοποίηση του μνημείου της βρύσης του Μελέκ Πασά.
Αλήθεια τι στέκεται απέναντι στο Εργατικό μας Κέντρο, που θα έμενε περισσότερο απαρατήρητο αν δεν πούλαγαν εκεί κάποιοι παραγωγοί από την Κρήτη… τυριά και οι συμπαθείς Ρομά, σημαίες στις Εθνικές επετείους;
Ας συμβουλευτούμε την σχετική βιβλιογραφία.
Η Κρήνη του Μελέκ Πασά αποτελεί δείγμα Τούρκικου μπαρόκ. Η μαρμάρινη αυτή κρήνη είναι τετράγωνη στη κάτοψη, με ξύλινη στέγη και διπλά καμπυλόγραμμα τόξα που στολίζονται με φυτικά μοτίβα. Δωρητής της ήταν ο Βεζύρης Μελέκ Πασάς το 1768, σύμφωνα με τα εγκωμιαστικά επιγράμματα που υπάρχουν στις πλευρές της. Στο επίγραμμα της δυτικής πλευράς ομολογεί τη Χιώτικη καταγωγή του και επιβεβαιώνει ότι προσέφερε το κοινωφελές αυτό ίδρυμα στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Στη βόρεια πλευρά δηλώνει ότι είναι γνώστης και θαυμαστής της ελληνικής ιστορίας και πιστεύει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος θα αναστηθεί, όταν θα πιει ένα ποτήρι νερό της βρύσης. Στην ανατολική πλευρά άλλο επίγραμμα φανερώνει τη συμπάθειά του στους Χιώτες, γιατί βρήκε το νερό και το χάρισε στο λαό.
Τώρα αν το σκαλίσουμε λίγο παρακάτω Μελέκ στα Τουρκικά είναι ο Άγγελος, συνεπώς και το επώνυμο Μελέκος στη Χίο είναι ο αγγελικός, αυτός με την αγγελική μορφή.
Αυτά μας άφησε η αιωνόβια συγκατοίκηση μας με τους Τούρκους και εδώ και στις πατρίδες της Ανατολής, όπως αφήσαμε και εμείς πολλά αντίστοιχα σε αυτούς.
Μετά ταύτα λοιπόν και μετά το… κάρφωμα του διαφημιστικού πανό στα… μάρμαρα τι αξίζει να μας προβληματίσει;
Εκτός από μερικές πρωτοβουλίες έκδοσης Ημερολογίων, πως ειδικά οι νέοι άνθρωποι διδάσκονται την τοπική μας ιστορία μέσα και από τα μνημεία;
Που είναι οι ξεναγήσεις, οι αναφορές, που είναι ένα ζωντανό μάθημα πατριδογνωσίας; Που είναι ένα απλό βιβλίο για το εν λόγω μάθημα, που είναι οι διαδικτυακές αναφορές αν εξαιρέσει κανείς την μνημειώδη εδώ προσπάθεια της Εφορείας Αρχαιοτήτων, της ψηφιοποίησης των μνημείων μας, που χαρακτηρίσαμε ως το κορυφαίο αναπτυξιακό έργο των τελευταίων χρόνων;
Μετά που είναι η προστασία του μνημείου; Κάποτε μπήκε από τον Δήμο φωτισμός, χάλασε, ουδείς ασχολήθηκε. Γύρω από το μνημείο και δεν είναι το μόνο δεν υπάρχει η πραγματική προστασία. Υπάρχει γι’ αυτό μια γραπτή έστω αναφορά γνωριμίας; Μα και αυτά που έβαλε κάποτε η Περιφέρεια στην Πλατεία επί «Νομαρχίας» Γαννιάρη, φρόντισε κανείς να τα συντηρήσει; Εκεί ξεβάφουν και ρημάζουν.
Συνεπώς, γιατί μετά απορούμε γιατί ένας άνθρωπος περιορισμένης πνευματικής εμβέλειας πήγε και κάρφωσε πάνω στην μαρμάρινη πρόσοψη για να διαφημίσει ένα θέατρο, δυσφημίζοντας και τους αξιόλογους καλλιτέχνες και μαζί όλους εμάς, που χορηγήσαμε την προβολή του;
Υ.Γ.: Yπάρχει και άλλη μια απορία η οποία όμως θέλει την βοήθεια των Ψυχιάτρων μας. Πως με τόσα δωρεάν διαδικτυακά, τηλεοπτικά και άλλα μέσα, υπάρχουν άνθρωποι που προβάλλουν και πόσο μάλλον που βλέπουν, εκδηλώσεις που κρέμονται από ένα κουρέλι πάνω σε ένα στύλο ή ακόμα και σε μια… μαρμάρινη βρύση μνημείο!!!
