Χρόνια πολλά για την Εθνική μας επέτειο.
Γιορτάζουμε τόσα πολλά, την λευτεριά μας, κουβαλάμε τόσα πολλά από τα κουσούρια 500 χρόνων σκλαβιάς και πετύχαμε τόσα πολλά, που ούτε εμείς το πιστεύουμε.
Ίσως βοηθηθούμε αν το δούμε αριθμητικά και το γράφω αυτό εγώ, που τα Μαθηματικά δεν το λές και το δυνατό μου χαρτί.
Για παράδειγμα μόλις πριν 204 χρόνια είμασταν απλά… σκλάβοι. Εμείς εδώ στη Χίο μόλις πριν 113 χρόνια. Είναι τόσο πολλά; Εξαρτάται από πιά σκοπιά το βλέπουμε. Αν υπολογίσουμε ένα μέσο όρο 50 χρόνων για τον καθένα και την κάθε μια από μας, αλλά τόσα πίσω και… ο παπουλάκος μας φόραγε φέσι, άρα ας κάνουμε το σταυρό μας, που μας απέμειναν μόνο όσα κουβαλάμε στην καμπούρα μας.
Διότι ας μην ξεχνάμε ότι πολύ πριν την Οθωμανική περίοδο, από τα Βυζαντινά χρόνια (Βυζαντινά, όπως τυχόν ξέρετε τα λέμε μόνο εμείς) και ακόμα παλαιότερα έχουμε στο DNA μας το ανάδελφο «Καβάλα παν’ στην Εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε» όπερ μεθερμηνευόμενο είμαστε πάνω στο άλογο ακόμα και στον Οίκο του Θεού, για να είμαστε ετοιμοπόλεμοι, αλλά υπάρχει και η άλλη ερμηνεία, που μεταξύ μας εγώ πιστεύω περισσότερο ότι απλά βαριόμαστε να ξεκαβαλικεύσουμε.
Έτσι στο διάβα 204 και για μας 113 χρόνων, περάσαμε από τα μπαρουτόβολα στα φυσεκλίκια αλλά μας έμεινε η γυφτιά και μάρτυς η εικόνα της Χιακής υπαίθρου όπως μας την έστειλε συμπατριώτης μας κυνηγός, από αυτούς της οικτρής μειοψηφίας, που μαζί με το τουφέκι κουβαλάνε και μια σακούλα μαζεύοντας τις σαβούρες της πλειοψηφίας και ιδού φωτογραφικώς το δείγμα.
Κατά τα άλλα από την επικαιρότητα αν εξαιρέσει κανείς τα μεγάλα έργα, που ο Βουλευτής μας έδωσε άλλη μια φορά ημερομηνίες και τον Δήμαρχο μας, που με τη σειρά του έδωσε παρατάσεις, απομένει η Περιφέρεια μας, που δεν έχει κανένα πρόβλημα να παριστάνει το άγαλμα. Διότι όπως καταγγέλθηκε σήμερα, εκτός από τα Νοτιόχωρα, τα έχουν κάνει προϊόντα εξαγωγής εντερικών σωλήνων και στην Παρπαριά, όπου δεν μπορούν τώρα να μεταφέρουν τους μαθητές του χωριού στην Βολισσό!
Και άντε τώρα η Περιφέρεια μας να κουνήσει το ένα της σκέλος χωρίς να βρωμίσει το άλλο και άντε και εμείς ως κοινωνία, που τα ανεχόμαστε αυτά αδιαμαρτύρητα, να πάρουμε ανάποδες, την στιγμή που η Παρπαριά δεν διαθέτει αντιμόνιο, που είναι της μοδός, για να ξέρουμε που πέφτει επί του χάρτου.
Άρα ελάτε για μια ακόμα φορά παρελαύνοντες, να υποδεχτούμε ξανά τα δοξασμένα χρόνια του 1821 αναλογιζόμενοι αν τελικά μας επηρεάζουν τόσο τα χρόνια της σκλαβιάς, που εμείς μεν θέλουμε να μοιάσουμε στους ηρωϊκούς μας προγόνους, άλλα μάλλον μοιάζουμε περισσότερο στους ραχάτηδες δυνάστες μας.
Όσον αφορά τους τελευταίους, για άλλη μια φορά τους βρίσκουμε στους δρόμους, να παλεύουν και αυτοί για τα αυτονόητα, ήτοι το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας, αυτό της επιλογής, όπου ο Σουλτάνος Ταγίπ δεν τους στερεί την παρακολούθηση του «ποδοσφαιρικού αγώνος» απλά επιλέγει ο Ολυμπιακός να παίξει με τον Βαρβασιακό, όπου αμφότεροι λήγουν σε… ακός.
Υ.Γ: Ο Σουλτάνος ξέρει καλά και το άλλο. Ότι η πατρίδα του μπορεί να ξενυχτά αλλά δεν… ξυπνά.
