Ξέρω – ξέρω. Ο κόσμος καίγεται, ο Τράμπ διακαώς επιθυμεί συνομιλία με το ίνδαλμα του Πούτιν για το τύλιγμα της Ουκρανίας σε ένα χαρτί ή για την ακρίβεια σε ένα φορτίο σπάνιες γαίες, η Κυβέρνηση ανασχηματίστηκε κάνοντας επανεκκίνηση σε ένα υπολογιστή που μάλλον παίρνει χαμπάρι μόνο από κλωτσιές και ο Μηταράκης ετοιμάζεται να αναλάβει Γραμματέας του αχταρμά, εκτός αν αυτό που διαθέτει η Ν.Δ. λέγεται Κόμμα και μετά από τόσο μακρύ πρόλογο, εμείς ασχολούμαστε με… κωλιές του Τάγμα του Δεσπότη.
Επειδή όμως υπάρχει και αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, κάποιος πρέπει να μας προστατεύσει εκτός και αν θεωρούμε ως δεδομένο εκτός από το μπιτόνι με το οποίο χρεωνόμαστε με 108 από γεννησιμιού μας, ότι είμαστε υποχρεωμένοι να συμβιώνουμε με παλαβούς και να τους χρυσοπληρώνουμε κιόλας.
Για να γίνει αντιληπτός ο προβληματισμός παρακαλούμε να δείτε με προσοχή τις φωτογραφίες. Αυτό το πεζοδρόμιο βρίσκεται στο Τάγμα του Δεσπότη είναι καινούριο και βρίσκεται σπασμένο και στην κατάσταση που βλέπετε, επειδή κάποιοι το βράδυ κάνουν εκεί με οχήματα 4χ4 κωλιές ήτοι απότομες στροφές και φρεναρίσματα χρησιμοποιώντας και τον χώρο του νέου πεζοδρομίου.
Να θέσουμε ευθέως το ερώτημα ποιός θα τους σταματήσει; Και επειδή θα πάρω την απάντηση αυτός που συνέλαβε και όλη την αληταρία του ντουνιά, που κατέστρεψε με οπαδικά συνθήματα όλα τα σήματα της τροχαίας στον Βροντάδο, να επεκτείνομε το ερώτημα, μέχρι πότε θα το ανέχεται αυτό η κοινωνία; Όχι την ύπαρξη παλαβών, αυτοί δεν θα εκλείψουν ποτέ, αλλά την έλλειψη κάθε αστυνόμευσης, της ατιμωρησίας και στο τέλος στην πληρωμή εξόδων για την όποια αποκατάσταση.
Διότι αργά η γρήγορα αυτή η κατάσταση πρέπει να αποκατασταθεί και αυτό απαιτεί χρόνο και χρήμα συν την ανοχή, που είναι ο χειρότερος εχθρός.
Διότι να το επαναλάβουμε ο χειρότερος εχθρός δεν είναι ο ανήφορος των προβλημάτων ή ο κατήφορος της κρατικής και κυβερνητικής αδιαφορίας αλλά ο… βάλτος. Το γεγονός ότι έχουμε αποδεχτεί την γυφτιά ως μονιμότητα, δείτε την κατάσταση των νησίδων πρασίνου της Περιφερειακής… ανυπαρξίας στον Βροντάδο ή την καταστροφή των υποδομών περίπου ως υποχρεωτικότητα.
Αφήστε πιά την ατιμωρησία, εδώ καταντά η σύλληψη της όποιας παρανομίας ως ανέκδοτο.
Υπάρχει βέβαια και ο άλλος κίνδυνος. Μέσα στην όλη κρατική και δημοτική νέκρα να αρχίσουμε τώρα να αυτενεργούμε και στις υποδομές.
Φυσικά και δεν τα βάζω με τους ανθρώπους πάλι στην περιοχή Τάγματος, τον χάρηκα τον γιατρό Γιάννη Καλούδη με την φόρμα εργασίας να ρίχνει μπετά, αλλά αντιλαμβάνεστε που οδηγεί αυτό αν βρεί μιμητές; Σε κάθε απαξίωση των πάντων. Διότι αν όλοι όσοι έχουν την όποια ευθύνη είναι ανύπαρκτοί, τότε δεν υπάρχει λόγος αιρετής έκφρασης τους, οπότε καταλαβαίνετε όλοι που πάει στο τέλος δυστυχώς η δουλειά;
Υ.Γ: Νότη από την ηλεκτρική καρέκλα του Μετανάστευσης στην καρέκλα του Δρομοκαΐτειου του Κόμματος ε, δεν το λές και αναβάθμιση.
