Τυπικά και με βάση τη σειρά, ο Χριστόφορος Μερούσης, δεν είναι Ολυμπιονίκης, όμως τα πράγματα είναι περίπου έτσι και δεν χρειάζονται βαθιές αναλύσεις.
Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί εκτός ελαχίστων ομοειδών εξαιρέσεων, με ποιούς αγωνίστηκε ο δικός μας Χριστόφορος στο αγώνισμα του Μαραθώνιου, στο Ρίο της Βραζιλίας;
Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι χρήμα έχει επενδυθεί πάνω τους, τι διαφήμιση, τι προπονητική υποδομή, τι μέσα θεμιτά και αθέμιτα; Όχι ίσως, αφού είμαστε έξω απ’ το χορό, όμως δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε.
Αν εξαιρέσει κανείς τους Αιθίοπες, με δεδομένη βέβαια την Αιθιοπία που έχουμε στο μυαλό μας, ποιός συναθλητής του στον τερματισμό του Μαραθώνιου, προπονείται μόνος του, μένει μόνιμα σε ένα νησί 50.000 κατοίκων και σε λίγο 4.000 μεταναστών – προσφύγων, πίνει απ’ τα νεράκια που αφήνει μόνος του σε διάφορα σημεία ή απ’ αυτά που του ρίχνει τρέχοντας ο κόσμος, η χώρα του δεν του δίνει καμιά σημασία, ψάχνει για χορηγούς με το κιάλι, δεν έχει πίσω του κανέναν και το κυριότερο, και παρακαλούμε να σημειωθεί αυτό, είναι καθαρός σαν μικρό παιδί; Γιατί δέκα αναλύσεις να κάνουν πριν και μετά τους αγώνες άντε να βρούν ότι ο Χριστόφορος έφαγε κανένα… αυγό ταραχτό, μέχρι εκεί.
Ετσι για να καταλάβουμε τη σημασία της συμμετοχής και του τερματισμού του.
Ο Χριστόφορος έτρεξε για τη σημαία, ο Χριστόφορος δεν επεδίωξε να γίνει όνομα καραβιού, για να τον βρούν αύριο πήχτρα στις ουσίες, ο Χριστόφορος είναι η προσωποποίηση του αγνού, του πεισμωμένου αθλητή, που ότι κατάφερε και θα καταφέρει ακόμα το οφείλει στην αξία του και μόνο. Γι’ αυτό και τον αγαπάμε, μας έκανε υπερήφανους και τον θεωρούμε Ολυμπιονίκη.
Υ.Γ Αυγά ωμά έτρωγαν οι αθλητές στους Ολυμπιακούς στην αρχαία Ελλάδα, εμείς το κάναμε… ταραχτό.
