Κάτι σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό, λίγες ώρες πριν αποχαιρετίσουμε και τυπικά τον Νίκο Ζαχαριάδη, που μας την «έκανε» για τον ουρανό.
Γιατί βλέπετε ο Νίκος δεν ήταν εύκολος άνθρωπος. Καλλιτέχνης φωτογράφος ο ίδιος, σπουδαγμένος και με άποψη, του την «έδινε» η ευκολία με την οποία «βαφτίζονταν» κάποιοι φωτογράφοι χωρίς να έχουν ιδέα.
Που να προβλέψει ο εραστής του μαυρόασπρου την εξέλιξη ή τον ορυμαγδό της.
Νοερά πάω στο 1990. Πόσα χρόνια έχουν περάσει; Χιλιάδες… και να το εξηγήσω.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ βρίσκονταν στον 3ο χρόνο της και κάντε την εικόνα της εποχής. Ας πούμε άναβε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας, διαλέγω μια καλή είδηση, τραβούσαμε μια φωτογραφία και πηγαίναμε στο φωτογραφείο του Νίκου, απέναντι από το Βιβλιοπωλείο Χαβιάρα, δίπλα στο Επιμελητήριο. Εκείνος για να κάνουμε οικονομία στο φίλμ, έμπαινε στον σκοτεινό θάλαμο και έκοβε το προς εμφάνιση κομμάτι. Στην συνέχεια έβγαζε την φωτογραφία, που εμείς την στέλναμε στην Αθήνα να γίνει τσίγκος. Αφού επέστρεφε, μπορούσε να τυπωθεί ασπρόμαυρη εννοείται στην εφημερίδα, που θα κυκλοφορούσε.
Κάντε τώρα συγκρίσεις και πείτε μου πόσες… χιλιάδες χρόνια πέρασαν από το σήμερα, που ο καθένας βγάζει μια φωτογραφία με το κινητό του και σε μηδενικό χρόνο αυτή μπορεί να βρεθεί σε εκατομμύρια κινητά και «ακίνητους» υπολογιστές σε όλο τον κόσμο.
Και αν θέλετε και μπορείτε, προβλέψτε πιά θα είναι η εξέλιξη όχι σε 35 χρόνια αλλά σε 5 χρόνια από σήμερα.
Για αυτό σας λέω, κάτι ήξερε ο Νίκος και την «έκανε» γι’ αλλού, όπου εμείς μπορούμε να φανταστούμε τώρα, ότι θα βρεί την μανούλα του, τον αγαπημένο του πατέρα τον Παντιά, τον αδελφό του τον Στρατή, ένα από τους κορυφαίους δημοσιογράφους της χώρας, που ως «μουγγός τελάλης» έφυγε νικημένος και αυτός από τον καρκίνο στα 46 του χρόνια και τον άλλο του αδελφό τον Γιώργη, τον Μηχανικό που διέπρεψε στην Αυστρία ή τα άλλα φιλαράκια, που ζήσαμε την εποχή της ανθρώπινης ταχύτητας και όχι της σημερινής, που μας έχει προσπεράσει προ πολλού.
Και κάτι τελευταίο ως κατευόδιο μνήμης στον Νίκο. Οι παλιοί θα θυμούνται την μεγάλη του αγάπη για το ρετρό τραγούδι, όταν την δεκαετία του 1990 πάλι, έκανε ατέλειωτα Σάββατα 10 με 12 το βράδυ, μαζί με τον Βασίλη Παντόπουλο στο Ράδιο – αλήθεια, με δίσκους βυνιλίου φυσικά, μια μουσική εκπομπή, που άφησε εποχή.
Αυτή ακριβώς σκέφτηκα πως φεύγει με τον «τελευταίο» καλλιτέχνη φωτογράφο, τώρα που επαναλαμβάνω γίναμε όλοι φωτο… βγάλτες.
Και μαζί με τον Νίκο φεύγει και το ασπρόμαυρο και μια εποχή, που τα πράγματα ήταν πιο απλά και θα το επαναλάβω και αυτό, στα ανθρώπινα μέτρα.
Και πού είσαι Νίκο, χαιρετισμούς και στο «κλαρίνο» τον Αντώνη Πυλιαρό, που όταν του ζήτησα την φωνή του για το σήμα του Ραδιοφώνου, μου είχε πεί, στην στέλνω για να μην φύγω από την Χίο ποτέ.
Υ.Γ: Άσχετο και έτσι σαν πλάκα, αφού και στον Νικολή άρεσαν οι πλάκες. Δεν δίνει τα 100 γλαστράκια με τα πούλουδα, που έβαλε στο Δημαρχείο ο Μαλαφής στον Βρουλή να τα χώσει στις βραχο… νησίδες της Περιφέρειας;
