Παρακολουθώ την αγωνία του Δημάρχου για την επιτυχία του εθίμου των Αγιοβασιλιάτικων Βαπορακιών και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις παρακάτω σκέψεις.
Για το τι θα γίνει τελικά το απόγευμα του Σαββάτου στην Πλατεία δεν κατάλαβα. Κάτι μεταξύ διαγωνισμού και μοιράσματος ενίσχυσης σε όλους τους συμμετέχοντες.
Από παλιά είχα διαφωνήσει με την… πασαρέλα. Θα μπορούσα να πω ότι με δικαίωσε το αποτέλεσμα. Αφήστε τα φαινόμενα αρένας και του χουλιγκανισμού και πιάστε την αποχή, κάτι που τελικά οδήγησε το έθιμο σχεδόν να σβήσει, αλλά εδώ το ζητούμενο δεν είναι ποιός έχει δίκιο, αλλά η ουσία και αυτή έκανα προσπάθεια να αποδοθεί στον τίτλο.
Το έχω επισημάνει και με την ευκαιρία της εμπειρίας της εκπομπής «Φτου και βγαίνω». Όποιος νομίζει ότι τα χωριά είναι άδεια, κάνει λάθος. Η Βόρεια Χίος ήταν η αρχή, τα χωριά μας ακολουθούν, η σειρά της πόλης έχει έρθει, αλλά… «Χαμπάρι ο Τρύφωνας» για να θυμηθούμε την αξέχαστη ελληνική ταινία.
Τα μηνύματα δεν είναι αισιόδοξα και όποιος δεν το επισημαίνει κάνει την στρουθοκάμηλο. Η πόλη αρχίζει να ερημοποιείται, οι γειτονιές είναι άδειες από παιδιά, σχεδόν δεν υπάρχουν.
Άρα χωρίς συνοχή γειτονιάς, χωρίς να βασικά χαρακτηριστικά, που κάνουν τον άλλο να «ξεχωρίζει» χωρίς παιδικές φωνές, χωρίς ομάδες, χωρίς τον αυθορμητισμό, εμείς τι ακριβώς ψάχνουμε με τα Βαποράκια;
Αυτή την φωτογραφία είναι από το Καστέλλο το 1962. Αυτά τα παιδιά με το βαποράκι τους πρέπει να είναι τα παιδιά... δύο σπιτιών.
Όταν ήμουνα παιδί, και μιλάμε πριν από μισό αιώνα, στον δρόμο μας φτιάχναμε 11άδα και παίζαμε με τον άλλο δρόμο με τα κορίτσια γύρω να κάνουν κερκίδα. Σήμερα σε όλη την γειτονιά μας, βίας να μαζεύεται μια εντεκάδα… κινητά.
Συνεπώς τα πράγματα είναι σοβαρότερα και αν θέλουμε να τα αλλάξουμε ας αναδείξουμε πολιτικούς, το θέμα είναι βαθιά πολιτικό, που θα πάρουν μέτρα κατά της υπογεννητικότητας.
Ας αφήσουμε τα Βαποράκια στην ησυχία τους και ας δούμε την ουσία. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι κακώς πασχίζουν και ο Δήμος Χίου και ο Φάρος. Καλά κάνουν, ας ενισχύσουν όσα παιδιά επιμένουν και εμείς ας ανοίξουμε τις πόρτες μας να ακούσουμε «παινέματα».
Γιατί έχουμε και αυτό. Υπάρχει κόσμος που έχει καταλάβει και δεν είναι λίγος, ότι τα Βαποράκια τα φτιάχνουμε και λέμε τα παινέματα στην Πλατεία, για να τα τραβήξουν οι… κάμερες.
Ναι λοιπόν στο έθιμο αλλά πρωτίστως ναι στις γεννήσεις. Θέλετε να το πάμε μακρύτερα; Λίγη υπομονή να κάνει ο… Ερντογάν, αλλά 50 χρόνια, μέσα στην ιστορία είναι μια… σταγόνα, τα νησιά μας θα είναι έτοιμα για… μετοίκηση. Ουδείς ενδιαφέρεται για βραχονησίδες ή αν ενδιαφερθεί θα τον χαρακτηρίσουν γραφικό.
Πολιτική γεννήσεων λοιπόν, ενίσχυση νέων ζευγαριών, κίνητρα για εργασία, δουλειές, δουλειές και μόνο δουλειές.
Με επιδόματα πείνας, με παχιές φράσεις και ΦΠΑ 24% στα Ψαρά και τις Οινούσσες τα βαποράκια του μέλλοντος θα είναι μόνο στα βίντεο του YouTube.
Υ.Γ.: Δίπλα μου έχω το σημερινό πρωτοσέλιδο της Καθημερινής.
«Κάνουμε λιγότερα παιδιά και σε μεγαλύτερη ηλικία». Σύμφωνα με έρευνα των καθηγητών Δημογραφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, μία στις τέσσερις Ελληνίδες σήμερα δεν γίνεται ποτέ μητέρα και οι υπόλοιπες όλο και σε μεγαλύτερη ηλικία κάνουν ένα παιδί!
