Ποιεί κανείς όταν εργάζεται ή ποιεί όταν εκφράζει δια στίχων τα πονήματα του μυαλού του;
Τι κάθομαι και σας αραδιάζω τώρα, την ώρα που ο Πρόεδρος της χώρας της… Ελευθερίας απειλεί να γυρίσει την ανθρωπότητα στον 18ο αιώνα.
Δεν βαριέστε, αφήστε τα μεγάλα για τους μεγάλους και μαλθάκας πάντως κάποιος μεγάλος μπορεί να είναι, κι΄ας κάνει ότι την ώρα που παίζονται δουλειές και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων, αυτός ασχολείται με τα μπαλάκια του γκόλφ και ελάτε να ασχοληθούμε με τα… μικρά, αυτά που κάνουν συνήθως οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όπως η Άννα Βεργετή, που γνώρισα στην διάρκεια της επίσκεψης μας στο Καρράδειο. https://www.alithia.gr/alithina/sholeio-einai-hara
Μου την γνώρισε η Διευθύντρια του Σχολείου και μίλησα μαζί της στο Βασίλειο των τουαλετών, γιατί βασίλειο είναι κάθε χώρος που βρίσκεται ένα παιδί. Και η κυρία Άννα εκτός από τα δικά της δυό βιολογικά παιδιά, έχει εκατοντάδες άλλα, όσα πέρασαν εδώ και 21 χρόνια, που βρίσκεται στο καίριο πόστο της στο ίδιο Σχολείο.
Σε κάθε διάλειμμα είναι στις Τάξεις, την ώρα των μαθημάτων είναι στις τουαλέτες. Την βρήκαμε μέσα σε αυτές μια ώρα που δεν μας περίμενε κανείς, σε ένα ευαίσθητο χώρο, που παρέπεμπε σε αίθουσα Χειρουργείου.
Όχι μόνο χαρούμενη και ευδιάθετη αλλά και υπεύθυνη. Από εδώ μας είπε ξεκινούν τα πάντα. Από εδώ τα παιδιά μπορεί να είναι υγιή ή όχι, εδώ μέσα θέλω τα πάντα να λάμπουν. Και αν λάμπουν τα παιδιά αισθάνονται ότι έτσι πρέπει να τα αφήσουν φεύγοντας. Η κυρία Άννα όπως την φωνάζουν με αγάπη, δεν βγάζει λόγους, δεν είναι φίρμα, δεν φουσκώνει σαν γάλος, κάνει απλά την δουλειά της και την κάνει σωστά.
Ποιεί λοιπόν η Άννα Βεργετή, αλλά ξέρετε κάτι; Και εδώ είναι το…μυστικό, δεν ποιεί μόνο στις τουαλέτες. Φεύγοντας ο Διευθύντρια του Σχολείου μας βάζει στο χέρι ένα βιβλίο. Είναι η ποιητική συλλογή της κυρίας Άννας μας λέει, τιτλοφορείται «Με τα μάτια της ψυχής».
Γιατί ο κόσμος της κυρίας Άννας δεν είναι μόνο τα παιδιά, που θέλει οι χώροι τους να λάμπουν, είναι η λάμψη που βγαίνει απ΄την ψυχή της και την μετουσιώνει σε στίχους, όπως αυτούς.
Αναρωτιόμουνα πως ήτανε ο κόσμος
και ορκιζόμουν αγάπη πως θα πεί.
Μα όπως τον είδανε τα δυό μου μάτια
τον ζωγράφισα απάνω σε χαρτί.
Είδα του γέρου τη λησμονιά
το συμφέρον, την αγάπη,
στον πλούσιο την παγωνιά και
στον φτωχό το δάκρυ.
Την τιμωρία στο παιδί
συγχώρεση από τη μάνα και
το ηλιοβασίλεμα σαν νεκρική καμπάνα.
Όταν τελείωσα τον πίνακα του κόσμου,
Τον ξανακοίταξα ακόμα μια φορά,
κάτι του έλειπε κι ας είχα βάλει χρώμα,
πάλι τον κοίταξα μα του λειπε η χαρά.
Αναζητείστε την συλλογή της στις εκδόσεις ΑΠ, σε ένα καλαίσθητο βιβλίο που κυκλοφορεί από το 2023 και εμείς το πήραμε χαμπάρι δυο χρόνια μετά!
Γιατί μην νομίζετε ότι και εμείς ξεφεύγουμε από τον γενικό κανόνα, να κυνηγάμε τα… σημαντικά, ξεχνώντας πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τον απλό άνθρωπο, και δη αυτόν που καθαρίζει και την ίδια ώρα ποιεί στίχους. Σε ευχαριστούμε κυρία Άννα.
Υ.Γ: Και τους δασκάλους και τον Σύλλογο γονέων και όσους απ’ ότι καταλάβαμε κάλυψαν τα έξοδα της έκδοσης. Γιατί πίσω από τα καλά βρίσκονται πάντα πολλοί. Μπράβο σε όλους.
