Ελάτε τώρα πλάκα κάνω, αλλά αυτό μου βγήκε αυθόρμητα όταν είδα την πρωτοβουλία του Δήμου Χίου για τους «Αδέσποτους δημότες Χίου».
Λέω εκτός από φαρμακωμένοι, διψασμένοι, κυκλοφορούντες πεζοί με κράνος, παρκάροντες εντός του Δημοτικού κήπου, να τώρα και… αδέσποτοι.
Βέβαια, το ενδιαφέρον του αρμόδιου Αντιδημάρχου μας και είναι αλήθεια ότι τρέχει ο Γ. Χριστάκης, αφορά τα γατάκια, αλλά λέω τώρα τα καημενούλικα, μήπως τα κοιτάζουμε με ανθρώπινα μέτρα; Από και ως που είναι δύσκολες οι καιρικές συνθήκες, με 16 βαθμούς θερμοκρασία; Και μετά, γιατί να θέλουν οι γάτες… σπιτάκια, μια χαρά την βολεύουν στα ωραιότερα, σκιερά ή ζεστά, αναλόγως την εποχή σημεία, αφήστε που έχουμε γεμίσει τον τόπο άχαρα αυτοκίνητα, οπότε την βγάζουν στις ζεστές ταράτσες τους. Κοντολογίς ας αφήσουμε τα ζώα στην ησυχία τους και ας μην τα προστατεύουμε μέχρι σκασίματος. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε και μόνο σε αυτά που έχουμε υπό την προστασία μας είναι στείρωση, για να μπεί φρένο στον υπέρ πληθυσμό.
Όσον αφορά τον Ζωρζή Δρομοκαϊτη ευκαιρία να μάθουμε ότι γεννήθηκε στο νησί μας πιθανότατα το 1805. Γλύτωσε από τις σφαγές του 1822 αναζητώντας δεκαετής δουλειά στην Αίγυπτο, την Συρία και αργότερα στην Μαδαγασκάρη, στήνοντας από το μηδέν στην κυριολεξία, ολόκληρη αυτοκρατορία στο εμπόριο, μαζί με τη γυναίκα του Ταρσή το γένος Φραγκοπούλου. Πορτρέτο της, όπως και του Ζωρζή υπάρχει στην Βιβλιοθήκη μας. Βαριά ψυχική της ασθένεια οδήγησε το ζευγάρι στη Χίο, όπου η Ταρσή άφησε την τελευταία της πνοή.
Ο Δρομοκαΐτης μετά τον θάνατο της γυναίκας του δεν ξαναπαντρεύτηκε, και αφού δεν είχε παιδιά αφοσιώθηκε εντελώς στο εμπόριο και στην αγαθοεργία. Πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου 1880.
Κληροδότησε γενναία ποσά, τριακόσιες χιλιάδες δραχμές στο Γυμνάσιο της Χίου, είκοσι πέντε χιλιάδες στο Λωβοκομείο, είκοσι πέντε χιλιάδες υπέρ της Φιλοπτώχου Αδελφότητος, εκατό χιλιάδες στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο, σαράντα χιλιάδες στον Σύλλογο των Κυριών υπέρ της γυναικείας εκπαιδεύσεως, σαράντα χιλιάδες στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού. Το μεγαλύτερο από τα έργα του, ήταν το Δρομοκαϊτειο Θεραπευτήριο, το Διοικητικό Συμβούλιο του οποίου ακόμα και σήμερα απαρτίζεται από Χιώτες, για το οποίο διέθεσε πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες φράγκα, και το οποίο ανεγέρθη κοντά στο Δαφνί, στην Αθήνα.
Με την ευκαιρία πάντως της αναφοράς στον… Δρομοκαϊτη, ας το επεκτείνουμε και λίγο… υδατικώς, διότι ακούγοντας σήμερα ραδιοφωνικά τον Πρόδρομο Μανωλάκη, κόντεψα να αισθανθώ και ευτυχής, που η ΔΕΥΑΧ έκανε τις αυξήσεις που έκανε και που… δεν με αφορούν, γιατί όπως είπε και ο Δήμαρχος Γιάννης Μαλαφής, επίσης ραδιοφωνικά, δεν έχω πισίνα. Και επειδή κανείς μας δεν έχει υποθέτω, δεν μας αφορούν και οι αυξήσεις!
Ο Δρομοκαϊτης πάντως φημολογείται και πριν επιχειρηματολογήσουν Δήμαρχος και Πρόεδρος της ΔΕΥΑΧ, ότι τελικά το νέο «χαράτσι» που μας φόρτωσαν αφορά τους… άλλους, πως όταν οι Μηχανικοί τον συμβούλεψαν να σταματήσει να αγοράζει εκτάσεις στο Δαφνί, για να στηθεί το Εθνικό μας τρελοκομείο, είπε την περίφημη φράση «Βρε τράβα κορδέλα». Προφανώς κάτι προέβλεψε.
Υ.Γ: Συγνώμη, επειδή έχασα επεισόδια. Ο "πύραυλος Μαλαφής" εκτοξεύτηκε σήμερα; Εκτός αν αυτό που έχει στηθεί στην πλατεία, για την σχετική αφή είναι… δένδρο.
