Πριν λίγες εβδομάδες μια είδηση ανάμεσα σε πολλές άλλες πέρασε στα «ψιλά» και στα σύντομα και αφορούσε την επιβολή φορολόγησης στις εταιρείες που πουλούν αναψυκτικά με πρόσθετη ζάχαρη στη Βρετανία. Και λέγοντας «πρόσθετη» -σύμφωνα πάντα με όσα δημοσιεύτηκαν- εννοούν τα αναψυκτικά που περιέχουν ζάχαρη περισσότερη από 5 γραμμάρια στα 100 χιλιοστόλιτρα και θα αυξάνεται, πέραν αυτού, ακόμη περισσότερο ανάλογα με την περιεκτικότητα σε ζάχαρη.
Ο κάθε αποδέκτης της είδησης, μπορεί εύκολα να πεισθεί για το σκοπό της φορολόγησης, αφού υπάρχει η τρανταχτή επίκληση της Βρετανίας ότι ο φόρος αποσκοπεί στη μείωση της παιδικής παχυσαρκίας, μέσω δημιουργίας προγραμμάτων πρόληψης. Ακόμα, και οι αναφορές στο ότι σε άλλες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής (Βέλγιο, Γαλλία, Ουγγαρία, Μεξικό) έχουν επιβληθεί παρόμοιοι φόροι στα αναψυκτικά, αλλά και ότι οι σκανδιναβικές χώρες έχουν πρωτοστατήσει σε τέτοιου είδους φόρους εδώ και κάποια χρόνια, θα παίξουν το ρόλο τους, άσχετα με το αν είχαν ή όχι την αναμενομένη επιτυχία. Είναι όμως αυτός ο σκοπός της φορολόγησης ή όχι;
Είναι μόνο η ζάχαρη αιτία της παιδικής παχυσαρκίας και δεν είναι τόσα άλλα διατροφικά προϊόντα που «σκοτώνουν» μέρα τη μέρα τα παιδιά, αλλά επιμελώς κρύβονται; Ζημιές στη υγεία κάνει και η πείνα και η ανέχεια και η έλλειψη στέγης και η έλλειψη φαρμακευτικής και ιατρικής φροντίδας και η έλλειψη κάθε είδους προνοιακής παροχής και η έλλειψη οικογενειακής φροντίδας κ.λπ. κ.λπ. Τέτοιες δολοφονικές «ελλείψεις» υπάρχουν και στην εύρωστη Βρετανία, αλλά δε φαίνονται, μια και αφορούν τις «καταφρονεμένες» κοινωνικές τάξεις, οι οποίες δεν βγαίνουν ποτέ από το περιθώριο, για να μη χαλάσει εξωραϊσμένη η εικόνα του «κράτους δικαίου» της Γηραιάς Αλβιόνας.
Τα κίνητρα της επιβολής κάθε έμμεσου φόρου δεν είναι άλλα από την είσπραξη όσο περισσότερου ρευστού γίνεται από τα συνήθη λαϊκά φοροϋποζύγια, που αποτελούν τη μάζα των καταναλωτών. Σ’ αυτή τη «μάζα» ποντάρει η κάθε έμμεση φοροληστεία, που όμως –προκειμένου να μην υπάρχουν και μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις- χρησιμοποιεί και μια εκλογίκευση των «ανθρωπιστικών» της σκοπών με προφάσεις, όπως η πρόληψη της παιδικής παχυσαρκίας, η πρόληψη του καρκίνου, η πρόληψη των ηπατικών διαταραχών κ.λπ.
Ακόμα πιο βαθύ και πιο σκοτεινό κίνητρο κάθε επιβολής φόρου είναι η συνειδησιακή καθυπόταξη των αδύναμων, μια και αυτοί αποτελούν τους πυλώνες και της φοροδοσίας και του υπερκέρδους των επιχειρηματικών κολοσσών, που λυμαίνονται τον ιδρώτα τους. Ας το κάνουμε λίγο πιο απλό: Ο επιχειρηματίας σπέρνει το φόβο απειλώντας με στρατιές ανέργων, σε περίπτωση μείωσης του κέρδους του από αναπροσαρμογή της παραγωγής στα νέα φορολογικά δεδομένα. Ο εργαζόμενος φοβάται το αβέβαιο αύριο και τις συνεχώς επιδεινούμενες εργασιακές συνθήκες, που συνδέονται άμεσα με την επιβίωσή του και αυτή της οικογένειάς του. Ο λαϊκός καταναλωτής πάλι φοβάται, δικαιολογημένα, ότι με κάθε άμεση ή έμμεση φορολογία η αγοραστική του δύναμη μειώνεται ακόμα περισσότερο και η επιβίωσή του δυσχεραίνει. Ένας ανυπέρβλητος φόβος για το «μη χειρότερα».
Το «μη χειρότερα» είναι ο Δούρειος Ίππος της άλωσης της ανθρώπινης συνείδησης. Τα χειρότερα έγιναν ήδη τρόπος ζωής από τη στιγμή που το κοινωνικό κράτος έκανε φτερά κι εξαφανίστηκε· εκεί που το επιχειρηματικό κέρδος αγιοποιήθηκε και προσκυνήθηκε. Ας μην μας παραμυθιάζουν, λοιπόν, για δήθεν διαφύλαξη της δημόσιας υγείας, αφού μόνο η συρρίκνωσή της είναι δεδομένη και λίαν επικίνδυνη. Σήμερα στη Βρετανία, αύριο στην Ελλάδα, μεθαύριο παντού. Πιο ανήθικη δικαιολογία από αυτήν της προστασίας της ζωής, προκειμένου να επιβληθεί άλλο ένα χαράτσι σε διατροφικά είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης δεν υπάρχει.-