Τελείωσε λοιπόν το «αριστερό διάλλειμα» αφού μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου όλα δείχνουν ότι πάμε για νέες εκλογές τον Σεπτέμβρη, άλλωστε όταν κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει, αυτό ισχύει και για τους λαούς, κανείς δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Σε περίπτωση θαύματος θα μπορούσε να γίνει ότι επιτάσσει η λογική, έννοια μονίμως εν απουσία σ’ αυτή τη χώρα, μια Κυβέρνηση δηλαδή ειδικού σκοπού, που να βγάλει τη χώρα από την κατάρα του Ανδρέα Παπανδρέου, που εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τα μειονεκτήματα του ελληνικού λαού, έφτιαξε ένα Κόμμα Ανώνυμη εταιρεία, με τους μετόχους πολίτες – ψηφοφόρους ως υπεράριθμους Δημοσίους υπαλλήλους ή πενηντάρηδες και κάτω… συνταξιούχους.
Η χώρα λοιπόν χρειάζεται μια Κυβέρνηση, που επίπονα να βάλει τη χώρα σε ρυθμούς, εργασίας, πρωτογενούς παραγωγής και ανάπτυξης. Όμως ο ανηφορικός δρόμος ποτέ δεν ήταν δημοφιλής, έναντι της κατηφόρας, της ξάπλας, της μάσας, του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Από την τελευταία μαραθώνια συνεδρίαση, της ανάλογου επιπέδου με του λαού Βουλής, κρατήσαμε το καταστάλαγμα της ομιλίας του Πρωθυπουργού «Πήραμε την ευθύνη να μείνουμε ζωντανοί από το να αυτοκτονήσουμε. Δεν μετανιώνω ούτε που πάλεψα όσο κανείς, ούτε μετανιώνω που διαλέξαμε τον συμβιβασμό έναντι του χορού του Ζαλόγγου». Από το Κούγκι λοιπόν… στην αποφυγή του χορού του Ζαλόγγου. Θα μπορούσαν βέβαια τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και ο Καμένος σύντροφος του να αφήσουν έξω από τα παραδείγματα τους την Επανάσταση του 1821, ήτοι να μην μπερδεύουν την βούρτσα με κάτι άλλο, αλλά αυτό είναι θέμα αισθητικής και γνώσεων και δεν είναι υποχρεωτικά και τα δύο.
Κρατάμε λοιπόν την πολιτική ουσία. Στα τελευταία χρόνια έχουμε τρείς Πρωθυπουργούς, που ο καθένας με τον τρόπο του έσκισαν τα Μνημόνια, Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαράς, Αλ. Τσίπρας, αλλά στο τέλος τα ψήφισαν, συνεπώς μάλλον ο γυαλός είναι μια χαρά και πρέπει να προβληματιστούμε για στραβό αρμένισμα, όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να το δούμε είναι να κάνουμε πέρα τον λαϊκισμό, να εκτιμούμε όσους μας λένε την αλήθεια και όχι όσους μας χαϊδεύουν τα αυτιά.
Για να μην στεναχωριόμαστε πάντως αυτό είναι μια τόσο παλιά υπόθεση όσο βαθιές είναι και οι ρίζες μας. Γύρω στο 350 π.χ. κυριαρχούσε στην Αθήνα ο δημαγωγός Στρατοκλής, να τα ξέρουμε αυτά και όχι μόνο για τον… Περικλή, όταν πληροφορήθηκε ότι ο Αθηναϊκός στόλος υπέστη συντριπτική ήττα από τους Μακεδόνες, αλλά στους Αθηναίους είπε το αντίθετο. Ελάτε όμως που σε δυό μέρες μπήκαν στον Πειραιά τα απομεινάρια του Αθηναϊκού στόλου; Όταν λοιπόν τον άρπαξαν απ’ τα μούτρα, γιατί τους άφησε να πανηγυρίζουν επί διήμερον, τους είπε το αμίμητο: «Είτα τι πεπόνθατε δεινόν, είς δύο ημέρας ηδέως γεγόνατε;» δηλαδή ποιό είναι το κακό που σας έκανα αν περάσατε δύο ευχάριστες μέρες; Ηξερε λοιπόν ο Αλέξης, ήξερε καλά αλλά εμείς επί εξάμηνο περάσαμε ευχάριστα ότι ξεπατώνομε την Μέρκελ στο χορό για να μάθει πεντοζάλη.
Οσον αφορά του τι ψήφισε η Βουλή σε μια νύχτα, χαμπάρι δεν έχουμε πάρει ακόμα, έχει και άλλα ο… Στρατοκλής. Την ίδια περίοδο έφτασε στην Αθήνα ο επιφανέστερος των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου Δημήτριος ο Πολιορκητής, γνωστός για τον ακόλαστο και άστατο βίο του, που ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε από τους Αθηναίους, στον ένα μήνα που θα έμενε στην Πόλη, να μυηθεί στα Ελευσίνια μυστήρια. Ελάτε όμως που η μύηση κρατούσε ένα χρόνο. Εσπαγαν το κεφάλι τους οι Αθηναίοι, μέχρι που ο Στρατοκλής έδωσε τη λύση. Είναι απλό τους είπε, τι μήνα έχουμε τώρα; Ε, θα ψηφίσουμε στη Βουλή αλλαγή της σειράς των μηνών. Ετσι φήφισαν για παράδειγμα ότι μετά τον Ιούνιο είναι ο Μάιος, οπότε ο Δημήτριος κέρδισε μια χρονιά και μυήθηκε στο τσάκα – τσάκα. Αρα να μην απορούμε για τις αποφάσεις της σημερινής Βουλής. Ψηφίζουμε εμείς, «ξεγελάμε» τον Δημήτριο και εδώ είμαστε, ξαναφέρνουμε τους μήνες μετά στη θέση τους. Η διαφορά είναι ότι οι… Δημήτριοι της Ευρώπης ούτε άστατοι είναι ούτε ακόλαστοι.
Υ.Γ. Σημειώστε κάπου ότι η προχθεσινή πολύνεκρη έκρηξη στο 4ο μεγαλύτερο λιμάνι της Κίνας, που έγινε ορατή στο διάστημα… μπορεί να μην ήταν ατύχημα.