Πολλές φορές και από διαφορετική θέση (μητέρα,εκπαιδευτικός,προσωπική εμπειρία),έχω προβληματιστεί για το άγχος που έχουν οι μαθητές κατά την περίοδο των εξετάσεων.
Πάντοτε με στεναχωρούσε η πίεση που ένοιωθαν τα παιδιά όταν πλησίαζε η περίοδος των εξετάσεων και ειδικότερα την περίοδο των πανελλαδικών. Oι εξετάσεις όπως διεξάγονται δεν έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα γιατί επιτυγχάνει συνήθως όποιος έχει κάνει καλή αποστήθιση.Βέβαια ακόμη και η καλή αποστήθιση δεν εξασφαλίζει την επιτυχία γιατί υπάρχει και η ατυχία ή το υπερβολικό άγχος. Όμως τα παιδιά τυραννιούνται .Είναι απαράδεκτο σύστημα γιατί δεν είναι δυνατόν να κρίνεται το μέλλον και η ζωή των παιδιών από μια τρίωρη εξέταση.
Βέβαια πολλά παιδιά αγχώνονται ακόμα και για ένα απλό διαγώνισμα και σε κάποιες περιπτώσεις το άγχος επιδρά αρνητικά στην απόδοση τους.Η βαθμολογία του γραπτού πολλές φορές δεν είναι η αντιπροσωπευτική σε σχέση με την μελέτη του μαθητή. Αυτό από μόνο του αδικεί τα παιδιά που μπορεί να έχουν αποτυχία ενώ έχουν μελετήσει αρκετά. Πιστεύω ότι και εδώ βρίσκεται ένα λάθος –κατά την άποψη μου- του εκπαιδευτικού συστήματος. Οι μαθητές χάνουν το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό για ολόπλευρη μάθηση και επικεντρώνονται-γιατί έτσι αναγκάζονται να κάνουν- στην στείρα αποστήθιση για την διεκπεραίωση των εξετάσεων. Έτσι απαξιώνεται το δημόσιο σχολείο,οι μαθητές ειδικά στην τελευταία τάξη του Λυκείου ασχολούνται μόνο με τις πανελλήνιες και περνούν τα εφηβικά χρόνια χωρίς να έχουν την δυνατότητα ανάπτυξης της κριτικής σκέψης και της αντιληπτικής ικανότητας.
Ακόμη και κάποια μαθήματα που θα μπορούσαν να στραφούν σε αυτή την κατεύθυνση διδάσκονται χωρίς ουσιαστικά να εκπληρώνουν τον στόχο τους.
Εδώ βέβαια πρέπει να αναφερθεί και το οικονομικό κόστος της προετοιμασίας των εξετάσεων που καλούνται να καταβάλουν οι γονείς.Αλλή μια αδικία που διαχωρίζει τους μαθητές στους έχοντες και μη έχοντες.Την δουλειά αυτή θα έπρεπε να την κάνει ολοκληρωτικά το Δημόσιο σχολείο όπως και κάθε άλλη εκπαιδευτική διαδικασία.
Έτσι το σχολείο αντί να είναι τόπος μάθησης,δημιουργίας και κοινωνικοποίησης για πολλά παιδιά μοιάζει με «βασανιστήριο» γιατί ακριβώς τα πιέζει και δεν τα ευχαριστεί, και αυτό γιατί οι προηγούμενες Κυβερνήσεις είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν ένα λύκειο-απέραντο εξεταστικό κέντρο .
Οι σημερινοί μαθητές για να είναι οι αυριανοί υγιείς και ώριμοι πολίτες θα πρέπει να έχουν αποκτήσει τα απαραίτητα εφόδια που μόνο ένα δημόσιο, δωρεάν, μαζικό και δημοκρατικό σχολείο, ποιοτικά αναβαθμισμένο μπορεί να τους τα προσφέρει.
Μία σειρά μέτρων που νομοθετούνται από την Κυβέρνηση είναι προς την σωστή κατεύθυνση και ακόμα και σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, βασικά αιτήματα του εκπαιδευτικού κινήματος αποτυπώνονται σε νομοθετικές παρεμβάσεις τα δύο τελευταία χρόνια.
Χρειάζεται όμως πολλή δουλειά και περισσότερο αλλαγή νοοτροπίας και από τους εκπαιδευτικούς και από τα παιδιά αλλά και τους γονείς.Το δημόσιο σχολείο πρέπει να αποκτήσει την θέση του και οι εκπαιδευτικοί την δική τους.Η απαξίωση της δημόσιας παιδείας από τις Κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πρέπει να γίνει παρελθόν.
*H Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι Εκπαιδευτικός και Υπεύθυνη Δικαιωμάτων Ν.Ε ΣΥΡΙΖΑ Χίου