ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΣΚΟΥΦΑΛΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΤΗΝ 84η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΟΕ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ «ΕΝΟΤΗΤΑΣ» ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΜΕ
ΑΙΡΕΤΟΥ ΠΥΣΠΕ ΧΙΟΥ
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Αν ζούσε ο Bernstein , ακούγοντας κάποιον προλαλήσαντα συνάδελφο , για τη λογική σταγόνα, σταγόνα που πρέπει να διέπει το κίνημα ως προς τις κατακτήσεις του, θα ένιωθε πλήρως δικαιωμένος , αφού δική του ήταν η λογική το κίνημα είναι το παν, ο τελικός στόχος τίποτε, μόνο που το κίνημα της σταγόνας-σταγόνας , οδήγησε στην «Τσιπραία» εποχή , που ετοιμάζεται για νέα μνημόνια.
Αν επίσης ζούσε σήμερα η Ρόζα Λούξενμπουργκ, στο βιβλίο της «Ρήξη ή ενσωμάτωση» θα έδινε τον τίτλο . «Ρήξη ή διαπραγμάτευση».
Έχει μεγάλη σημασία μέσα σε αυτό τον κυκεώνα πολιτικών εξελίξεων και κυρίως επιθέσεων σε βάρος μας ,πού ήταν η ΔΟΕ και κυρίως σε ποια πλευρά τασσόταν με τις θέσεις της, ποια ταξική πλευρά αντικειμενικά διευκόλυνε και ποια εμπόδιζε.
Καταλαβαίνετε ότι στην εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εκτός των άλλων, ενδημεί και η Ιησουίτικη τακτική, το κρέας να βαφτίζεται ψάρι. Έτσι η τρόικα έγινε « θεσμοί», το μνημόνιο αναπτυξιακή συμφωνία , η ενσωμάτωση στον καπιταλιστικό βόρβορο μέχρι τα μπούνια, διαπραγμάτευση.
Κανείς βεβαίως δε διαφωνεί ότι γίνεται διαπραγμάτευση και σοβαρή και σκληρή. Κανείς δε διαφωνεί, το βλέπουμε και στα σχολεία μας, ότι αυτή η διαπραγμάτευση είναι επενδεδυμένη από ελπίδες και προσμονές , που πρέπει να δούμε όμως αν είναι βάσιμες ή φρούδες.
Κατ’ αρχάς η σοβαρή και σκληρή διαπραγμάτευση τι αφορά σε σχέση με την κυρίαρχη αντίθεση στην καπιταλιστική κοινωνία , που είναι η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, ασχέτως το τι θέλει να πιστεύει ο καθένας από μας εδώ μέσα;
Αφορά στις θέσεις των εργαζομένων και συνταξιούχων, της νεολαίας, των γυναικών, τις θέσεις των κολασμένων αυτής της γης ή αφορά στο ποια μερίδα των αφεντικών μας θα βγει κερδισμένη, πατώντας πάνω στα κουτσουρεμένα δικαιώματά μας;
Αφορά στη διαπραγμάτευση του ΕΝΦΙΑ που πήγε στις καλένδες; Το ΦΠΑ με τις αυξημένες κλίμακες; Τα δάνεια που θα πληρώνουμε ως λαός στο διηνεκές; Τα μνημόνια και τους 400 εφαρμοστικούς νόμους που παραμένουν απείραχτοι;
Για να έρθουμε στα δικά μας διαπραγματεύονται το μισθό μας που χάθηκε το 25%-30%;
Το 13ο και 14ο μισθό; Τους μαζικούς διορισμούς χωρίς όρους και προϋποθέσεις για να πάψει η ομηρία των αναπληρωτών συναδέλφων που τους έχουν ως πουλημένα κρέατα; Το 5% του ΑΕΠ για την εκπαίδευση; Την ενίσχυση των σχολικών επιτροπών; Την κατάργηση της διπλοβάρδιας και τόσων άλλων;
Φυσικά όχι!!!!
Διαπραγματεύονται νέα δάνεια, νέα προνόμια για το κεφάλαιο και νέα δεσμά, νέα χειραγώγηση για τους εργαζόμενους μέσα από «σύγχρονα» μοντέλα, της καλής αξιολόγησης που η πλειοψηφία της ΔΟΕ προωθούσε και ο νέος εργοδοτικός συνδικαλισμός προωθεί-βλέπουμε τους πρόθυμους σε παλιό και νέο εργοδοτικό συνδικαλισμό ανεξάρτητο ή μη, για να πετύχουν ακόμα περισσότερο φτηνό και υποταγμένο εργατικό δυναμικό, δουλειά μέχρι το τάφο και παπαγαλάκι του νέου σχολείου της αγοράς. Με μια κουβέντα μέτρα για την ταφόπλακά μας διαπραγματεύονται και τίποτε άλλο.
Για αυτό λοιπόν πρέπει να βγουν συμπεράσματα από όλους τους εργαζόμενους από όλους τους παρίες από όλα τα συνδικάτα για το τι κίνημα θέλουμε.
Θέλουμε το κίνημα των νεροκουβαλητών της κάθε κυβέρνησης που θα συνοψίζεται στις πλατείες για να στηρίξει τα έπεα πτερόεντα;
Θέλουμε το κίνημα του» θέλουμε Ευρώπη και ευρώ», «ναι στο σχέδιο Γιούνγκερ» κλπ. Γιατί αυτό ζήσαμε στο σύνταγμα, μια άλλη όψη του νέου και παλιού εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού και κινήματος ή θέλουμε κίνημα ταξικό, μαζικό συγκροτημένο στη βάση της ταξικής πάλης που ξεχωρίζει τον ήρα από το σιτάρι, που θέτει το διαχρονικό σύνθημα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;
Κλείνοντας μυριόστομο είναι το τί να κάνουμε από συναδέλφους παλιούς και νέους. Το 1789 οι Γάλλοι στις τότε συνθήκες απήντησαν με τη Γαλλική Επανάσταση. Το 1821 ο λαός μας εκτός από τα ζυμάρια των Τούρκων απήντησε με επανάσταση. Το 1917 είχαμε το Μεγάλο Οκτώβρη. Το 1940 την Εθνική Αντίσταση και το Δημοκρατικό Στρατό. Το 1973 το Πολυτεχνείο και την εξέγερση του. Σήμερα; Το σήμερα περιμένει τη δική σας ταξική απάντηση. Το ΠΑΜΕ στο σήμερα είναι εδώ και σφυρηλατεί στο αμόνι του αύριο την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτή είναι η πρόσκληση στο τί να κάνουμε! Αυτή είναι η ταξική ενότητα του ΠΑΜΕ σ’ αυτή τη βάση απλώνει τα χέρια σε όλους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αυτό απαντά σε όσους ψευδεπίγραφα διεκδικούν την ελευθερία λόγων και έργων προκειμένου να μας πάνε στο βάλτο, με τα λόγια του Λένιν.
«Μόνο άστε τα χέρια μας μην πιάνεστε από μας και μη λερώνετε τη μεγάλη λέξη «ελευθερία» γιατί κι εμείς είμαστε ελεύθεροι να πάμε όπου μας αρέσει, ελεύθεροι να πολεμήσουμε όχι μόνο το βάλτο αλλά κι εκείνους που μας τραβάνε για το βάλτο!»
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
Για όσους έχουν παρακολουθήσει αρκετές συνελεύσεις του κλάδου, για όσους παρακολουθούν ανελλιπώς τις εργασίες της Συνέλευσης στο 100% των εργασιών και δεν μπερδεύουν τα συνδικαλιστικά τους καθήκοντα με το τι νιώθουν ή αισθάνονται γι αυτά που βλέπουν, ώστε να κάνουν και καμιά βόλτα στα πέριξ, δεν αποτελούν έκπληξη οι φωνασκίες άνευ ουσίας και οι διαπληκτισμοί του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού , (ΔΑΚΕ-ΔΗ.ΣΥ- πρώην ΠΑΣΚ) και του ανερχόμενου νέου με αριστερό φερεντζέ (Παρεμβάσεις- ΕΡΑ), που συνεπικουρούμενοι από τους «Ανεξάρτητους» (Καψαλάκης –πρώην ΠΑΣΚ και άλλοι με σαφείς εργοδοτικές θέσεις πχ αξιολόγηση), ξεκίνησαν από πολύ νωρίς τα Shows των διαδικαστικών θεμάτων.
Άλλα ψήφιζαν στα όργανα πχ εκπροσώπησης μόνιμου προεδρείου και άλλα ανακάλυπταν στην πορεία μέσα στη συνέλευση θέτοντας αλλαγή συσχετισμών (Παρεμβάσεις κλείνοντας το μάτι στους υπόλοιπους)) και επομένως ζητώντας άλλους χρόνους, άλλο προεδρείο κλπ. Με αποτέλεσμα 2 ώρες στο βρόντο!
Το πολιτικό και συνδικαλιστικό πλαίσιο της συνέλευσης δεν μπορούσε να είναι έξω από τις τρέχουσες εξελίξεις των επικείμενων μνημονίων και των αντίστοιχων αντιδράσεων από κάθε συνδικαλιστικό χώρο.
Για όσους γνωρίζουν είτε την ιστορία είτε ψήγματα του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος αντιλαμβάνονται, ότι στους κόλπους του αντιπαρατίθενται δύο βασικά αντίθετες ταξικές γραμμές.
Η μία γραμμή είναι του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού, που αν δεν κάνει το βαστάζο των αντιλαϊκών κυβερνητικών επιλογών, όπως χρόνια κάνουν ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥ (ΠΑΣΚ), κινείται μέσα στα πλαίσια της βαρβαρότητας του συστήματος προσπαθώντας να το εξωραΐσει και να του αμβλύνει τις γωνίες που ματώνουν το σώμα του κλάδου και γενικά των εργαζομένων.
Σε αυτή τη γραμμή παρά τις μεγαλοστομίες και επιμέρους διαφορές, κινούνταν και η ΕΡΑ και οι «Παρεμβάσεις» και οι «Καψαλάκηδες» με τους συστημικούς «ανεξάρτητους». Γι αυτό και πρότειναν όλοι μαζί να διακόψει η συνέλευση τις εργασίες της την πρώτη ημέρα για να μετέχουν στο συλλαλητήριο για στήριξη της κυβέρνησης του « Όχι Ναι» στο Σύνταγμα, αγνοώντας και κατηγορώντας τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ , που τους αποκάλυψαν τη σικέ διαπραγμάτευση. Γι αυτό και μιλούσαν για την ευκαιρία της εφαρμογής της καλής αξιολόγησης που με τις τρέχουσες εξελίξεις θα γίνεται με πρόσληψη από managers . Γι αυτό άπλωναν ένα σεντόνι από οικονομικά και αιτήματα, χωρίς όμως να θίγουν το κύριο, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κυβερνήσεων που είναι το πολιτικό της προσωπικό, την ανάγκη πάλης , αγώνα, μετώπου απέναντι σε ένα σύστημα που δεν εξανθρωπίζεται, δεν υποχωρεί μόνο μπορείς με τον αγώνα σου να του επιβάλλεις και δικαιώνεσαι τελικά, μόνο αν έχεις προοπτική ανατροπής του μέσα στον ιστορικό χρόνο ασχέτως του πότε, γιατί ο αγώνας δεν είναι το «εγώ» και το «τώρα» , αλλά το «εμείς» και το μέλλον των γενεών που έρχονται.
Η άλλη γραμμή του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι η ταξική γραμμή, αυτή που γνωρίζει πως από του λύκου τα δόντια κόκαλο δεν παίρνεις, πως δούλοι κι αφεντικά δε συμφιλιώνονται, πως οι καιροί αλλάζουν με «φωτιά « και με «μαχαίρι» γι αυτό και οι θέσεις αγώνα και δράσης πρέπει να παίρνουν υπόψη τους την ανειρήνευτη ταξική πάλη και όχι το πώς θα συμβιβαστούμε, θα τα βρούμε και θα βολευτούμε με τους δυνάστες μας. Το, «μαζικοί διορισμοί χωρίς όρους και προϋποθέσεις» , που πρυτάνεψε ως πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ έπαιρνε υπόψη τις βαθιές εκπαιδευτικές ανάγκες του λαού μας , την αντικειμενική πραγματικότητα των σχολειών μας, τα βασικά δικαιώματα για δουλειά των αναπληρωτών συναδέλφων μας και όχι την «αντικειμενικότητα» της κρίσης, των μειωμένων κονδυλίων, το «διαίρει και βασίλευε» εργατοπατέρων του χώρου μας, που έσπρωχναν μικρή μερίδα αναπληρωτών να υιοθετεί το «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν» , διαχωρίζοντάς τους σε ειδικής αγωγής και γενικής σε κατόχους μεταπτυχιακών και μη. Στην ίδια λογική προτείναμε την ίδρυση οργανικών θέσεων που θα καλύπτουν μετατιθέμενοι ή μεταταχθέντες χωρίς διαχωρισμούς, με δικαίωση των συναδέλφων που χρόνια περιμένουν μακριά από τις οικογένειες τους, χωρίς να μπαίνουμε στο λογική του τι λέει η κινητικότητα ή τι προβλέπει η ΕΕ. Αυτή ήταν σε όλα η ταξική γραμμή των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και στο συνταξιοδοτικό- ασφαλιστικό και στα εργασιακά και στην αξιολόγηση που έρχεται.
Στη βάση αυτή ήταν και οι διαφορετικές προτάσεις των άλλων δυνάμεων , γιατί υπήρχε διαφορετική ταξική αφετηρία, διαφορετικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο ερμηνείας των προβλημάτων μας και όχι γιατί δεν καταλάβαινε ό ένας τι έλεγε ο άλλος, όπως αφελώς ερμηνεύεται από κάποιους. Φυσικά επειδή υπάρχει πάντα η αναπνοή της βάσης, των μαχόμενων συναδέλφων μέσα στις συνελεύσεις του κλάδου, παίρνονται και αποφάσεις σε θετική κατεύθυνση πχ αναπληρωτές, ή γίνονται συγκλίσεις πάνω σε προτάσεις, όμως χαρακτηριστικό ήταν ότι η πλειοψηφία προεδρείου της συνέλευσης ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ-ΕΡΑ (ΣΥΡΙΖΑ) με το «μάτι» αποφαινόταν για κάποιες επικίνδυνες αποφάσεις πως δεν περνούν, ενώ θα έπρεπε να γίνει καταμέτρηση. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν πρέπει να χωρούν αυταπάτες ακόμα και για το αποφασιστικό μέρος της Συνέλευσης , αν αυτές δεν περιφρουρούνται από τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μας, αν αντί για αγώνα αξιοπρέπειας , σκύβουμε το κεφάλι. Κλασικό παράδειγμα η περσινή απόφαση για τα στελέχη της εκπ/σης (Δ/ντες, Σχ. Συμβούλους) , που ενώ αποφασίστηκε η διαγραφή τους ως αξιολογητές, ενώ στην πράξη σχεδόν όλοι τους στράφηκαν εναντίον των συναδέλφων, το μπαλάκι πετάχτηκε στα ΔΣ των συλλόγων με αποτέλεσμα, υπήρχε αντιπρόσωπος μέσα στη συνέλευση που μετείχε σε δίωξη συνδικαλίστριας!
Κλείνοντας και με δεδομένο ότι στις Συνελεύσεις μας θα έχουμε την ευχέρεια να τα δούμε αναλυτικά, η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού μας κινήματος ακόμα είναι στα σπάργανα. Η μονοκρατορία των ΔΑΚΕ –ΔΗΣΥ(ΠΑΣΚ) δέχτηκε σοβαρό πλήγμα, ωστόσο ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός έχει πολλά πρόθυμα ποδάρια και πρόσωπα. Χρειάζεται συμμετοχή όλων μας στο σωματείο, επανασυσπείρωση, δράση και αγώνας ταξικός, που φυσικά απαιτεί θυσίες και όχι σωσίες. Την ανάθεση και επανάπαυση την πληρώσαμε και την πληρώνουμε. Οι μέρες της στέγνιας συνεχίζονται, η επίθεση πήρε ήδη νέα χειρότερη τροπή και περιμένει τις απαντήσεις μας. Η λογική των ίσων αποστάσεων από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, από τις πολιτικές της κυβέρνησης στα πλαίσια είτε του να βάλουμε πλάτη για να σωθεί η πατρίδα (το κεφάλαιο εννοούν) είτε της «ανεξαρτησίας» από τις αιτίες των δεινών μας οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: Στην ήττα.
Η «Ενότητα» με τους τρεις αντιπροσώπους της, Αμπαζή Γιώργη, Σκούφαλο Μάρκο και Τσαγγάρη Χρυσούλα, τίμησαν στην 84η συνέλευση της ΔΟΕ τη ψήφο των συναδέλφων, συμβάλλοντας με τη στάση τους, την ψήφο τους και τις ομιλίες τους στην ανασυγκρότηση ενός κινήματος που δε θα βολεύεται με λιγότερο ουρανό.