Μέσα στη δίνη των γεγονότων που ζούμε, υπάρχουν κάποιες μέρες που "κουβαλούν" ένα ιδιαίτερο προσωπικό φορτίο. .Άνθρωποι γεννιούνται, άλλοι καταρρέουν , άλλοι ορθώνουν το ανάστημά τους, άλλοι πεθαίνουν... Σαν σήμερα πριν από 23 χρόνια, έφυγε ένας "αγωνιστής της ζωής", ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας με μικρό μπόι και μεγάλη καρδιά.. Ένας καθημερινός άνθρωπος που δεν θα τον γράψει κανένα βιβλίο ιστορίας. Είχα την ευλογία αυτός ο άνθρωπος να είναι πατέρας μου. Το αναγγελτήριο της κηδείας του στις 3 Ιούλη του 1992, έγραφε: ΣΤΑΥΡΟΣ Ν. ΚΩΤΗΣ, ετών 62... Από κάτω η τεθλιμμένη οικογένεια. Η γυναίκα που στάθηκε δίπλα του «βράχος». Κάθε φορά που έμπαινε ένας πελάτης στο γραφείο φώναζε «Ελένη…καφέ» κι εκείνη έτρεχε να κεράσει κάθε πελάτη. Τόσα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες καφέδες, πορτοκαλάδες, τραπέζια. Ένα σπίτι ανοικτό σε όλους… Δίπλα τα μεγαλύτερα παιδιά του η Νίτσα και ο Γιώργος που μεγάλωσαν μέσα στη βιοτεχνία με πλίνθους- η τέχνη του παππού από τη Μικρασία που έφτιαχνε τούβλα στο Λιθρί- κι εγώ το στερνοπούλι του που μόλις είχα μπει στα 26….Γι α αυτά τα παιδιά για τη γυναίκα του, πάλευε μέρα νύχτα, δε χάρηκε τη ζωή. Ήταν αφοσιωμένος στο μαγαζί μαζί με τον αγαπημένο του γιό που από μικρός «ζυμώθηκε» με το τσιμέντο, το γαρμπίλι, τις πρώτες ύλες και τις ευθύνες του εργοστασίου. Από μικρό παιδί του μάθαινε τη δουλειά σαν να ήξερε ότι πρόωρα θα έπρεπε να παραλάβει τη σκυτάλη. Τι να πω. Δεν θα ήθελα να δει την πορεία της καταστροφής…Αυτό που με τόσο κόπο και τολμηρά βήματα ξεκίνησε από το μηδέν, με τον ίδιο τρόπο το συνέχισε ο γιός του, τόσα χρόνια μετά κινδυνεύει να επιστρέψει στο ίδιο σημείο, λόγω της κρίσης.
Πολλές φορές αναρωτιόμουνα πως ένας άνθρωπος μια σταλιά, από εκεί πήρα το…μπόι, είχε τόσες αντοχές, έπιανε την πέτρα και την έβγαζε ζουμί που λέει και ο λαός. Ακατάβλητος, πάντα με το χαμόγελο ακόμα και στις αναποδιές. Όχι δεν θα ήθελε καμία «αγιογραφία» Ήταν πεισματάρης, και αυτό το πήρα, μερικές φορές και ισχυρογνώμων. Είχαμε άλλες πολιτικές απόψεις…. Πώς τα καταφέρναμε να τσακωνόμαστε για τα πολιτικά και ύστερα πάλι να φιλιώνουμε…
Όλη την ημέρα δουλειά, με μια ενδιάμεση ξεκούραση το μεσημέρι. Ξαπόσταινε μόνο αργά τα βράδια όταν πήγαινε με τη βάρκα του στο ψάρεμα. Η θάλασσα ήταν μετά τη γυναίκα του, η αγαπημένη του. Εκεί απόθαινε όλα του τα προβλήματα. Άφηνε να τα πάρουν τα κύματα. Α ναι είχε κι ένα πάθος, το τσιγάρο! Που τον σκότωσε… Η είδηση για τον καρκίνο έπεσε σαν βόμβα. Εκείνος ποτέ δεν το συζήτησε ευθέως για να μην μας στεναχωρήσει. Έπαιζε «θέατρο» για να μας προστατέψει από την απέραντη θλίψη.
Πάλεψε τον καρκίνο παλληκαρίσια. Υπέφερε πολύ. Χρόνια αργότερα κατάλαβα πόσο... Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η απουσία του θα πονούσε τόσο πολύ Ίσως γιατί τον θεωρούσα δεδομένο. Πόσο λάθος έκανα... Νόμιζα ότι θα ζούσε πολλά χρόνια ακόμη. Αλλά ταυτόχρονα με την τόσο επώδυνη και δυσβάστακτη απουσία του, η σκέψη, η ανάμνηση της αγκαλιάς, κυρίως όμως των λόγων και των πράξεών του ήταν οδηγός μου για όλη μου τη ζωή. Στην τελευταία φωτογραφία που έβγαλε ενώ είχε καταλάβει ότι είχε καρκίνο και δεν το ανέφερε ποτέ, χαμογελά. Αυτό το χαμόγελο είναι η κληρονομιά μου... Σα να μου λέει κάθε φορά που είμαι έτοιμη να παραιτηθώ, ΠΡΟΧΩΡΑ. ΣΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ ΣΟΥ ΡΕΕΙ ΑΙΜΑ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ. ΤΑ ΕΧΑΣΑΝ ΟΛΑ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ... ΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑ. ΝΙΩΘΩ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΗ ΣΟΥ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΠΗΡΑ ΤΑ "ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ" ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ. ΕΛΠΙΖΩ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΓΑΛΗΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΠΙΣΩ. ΠΑΡΑ ΤΑ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ, ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ, ΕΣΥ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ,. ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ... ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ, ΣΑΝ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ, ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΣΙΑ. ΚΙ ΑΣ ΗΣΟΥΝ ΜΙΑ ΣΤΑΛΙΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΜΕ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΡΊΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ. ΕΙΧΕΣ ΤΟΛΜΗ, ΕΙΧΕΣ ΠΛΟΥΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ. ΗΘΕΛΕΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΜΑΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΦΙΛΟΥΣ, ΝΑ ΚΕΡΝΑΣ, ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ ΤΑ ΛΙΓΑ Ή ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ. ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΕΛΟΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑΓΙΑ Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ Η ΑΝΤΩΝΙΑ, ΣΑΣ ΕΛΕΓΕ "ΤΑ ΝΤΕΛΙΝΙΑ ΜΟΥ" ΗΣΟΥΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΈΞΙ "ΛΕΒΕΝΤΕΣ" ΤΗΣ.
ΝΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΧΡΈΩΣΗ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ ΑΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑΙ ΣΟΥ, ΣΚΕΨΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ, ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΕΣ ΝΑ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΤΗΣ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΑΓΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ. ΣΤΑ ΛΙΓΑ ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕΣ. ΗΣΟΥΝΑ ΠΟΛΥ ΦΕΙΔΩΛΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, Ή ΑΛΛΟΥ, ΜΗΝ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΑΣ «ΑΕΡΑ» ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΗΡΟΥΣΕΣ ΑΠΟ ΟΤΑΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΦΤΙΆΞΑΜΕ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ… ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, ΠΑΤΕΡΑ, ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΑ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ, ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΙΣΧΥΡΟΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΟΥ. ΟΙ ΚΑΒΓΑΔΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΈΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ…
ΤΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΣΕΙΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΠΑΛΕΨΑΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΑΜΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ, ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ «ΝΕΟΕΛΛΗ ΝΙΚΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΉ» ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΟ ΑΡΙΘΜΟ ΘΥΜΑΤΩΝ, ΜΕ ΈΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΥΜΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ, ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ, ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΘΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ, ΣΤΗΛΩΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ. ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΑΝΑΒΕΙ ΕΝΑ ΚΕΡΙ… ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΜΑΣ….
ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ, ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΙΑΞΕΣ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΙΣ ΤΟΛΜΗΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΉ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΟΥ, ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕΣ ΣΤΗ ΦΙΛΙΑ, ΤΗΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΑΣ, ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΞΕΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΣ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ. ΜΕ ΔΙΔΑΞΕΣ ΤΟ ΔΙΚΙΟ, ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΙΣ ΤΟ ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ» ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ… ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΒΑΖΕΣ ΤΟΥΣ ΤΌΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΒΟΛΕΥΕ, ΜΕ ΔΙΔΑΞΕΣ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΑ ΛΑΘΗ, ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ ΤΗΝ ΠΙΟ ΥΨΗΛΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ, ΒΓΑΛΜΕΝΗ ΜΕ ΙΔΡΩΤΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ…
ΘΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΣΟ ΖΩ…
Υ.Γ.: ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΩ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ ΠΟΥ ΕΊΧΕ ΦΤΙΆΞΕΙ ΑΛΛΑ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΠΟΥ ΕΔΕΝΕΣ ΒΑΡΚΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ. ΣΕ ΕΧΩ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΣΤΙΣ «ΦΟΥΡΤΟΥΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ…»
ΤΟ ΣΤΕΡΝΟΠΑΙΔΙ ΣΟΥ
ΕΥΓΕΝΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΩΤΗ