Στάσου.
Να φθάνει η στιγμή,
που η Σελήνη — σαν μια Αφροδίτη —
γεννάται στην Ανατολή.
Η νύχτα… γοητεία,
σε κρατεί.
Μαγεία…
απ’ τα χείλη βγαίνει μυστικιστική ευχή.
Ο άνεμος λυσσομανά.
Ταξιδεύει το τραγούδι απ’ τις Σειρήνες —
τις ίδιες νότες
που κάποτε δέσανε στο κατάρτι
τον Οδυσσέα.
Το φεγγάρι… μπλέκει στο ξάρτι,
σαν ο Ιχθύς στ’ αγκίστρι.
Κι όσο αυτή η ομορφιά διαρκεί,
το σώμα καθηλώνεται
ψηλά στα βράχια,
στην ακροθαλασσιά —
σαν η Σειρήνα να σε θέλει εκεί.
Το φεγγάρι… παγιδεύεται στο ξάρτι.
Εμπορειός - Μαύρα Βόλια