Πόσες σοφές ρήσεις από τα βάθη των αιώνων εξακολουθούμε και τις χρσηιμοποιούμε και σήμερα… Και μάλιστα στην καθημερινότητά μας, θέλοντας να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση σε αυτά που λέμε.
Φράσεις που γλίστρησαν έξω από τις γραφές και ζουν μεταξύ μας αγέραστες, ως λόγος μιας ανθρωπότητας εν τω γίγνεσθαι και όχι ενός παρελθόντα κόσμου, είναι φράσεις από τα Ευαγγέλια και τα τροπάρια που ψάλλονται τη Μεγαλοβδομάδα. Αυτούσιες ή παραφθαρμένες, με ίδια ή διαφορετική σημασία, προσθέτουν στον καθημερινό λόγο μια στάλα ευρυμάθειας, όπως έγραψε η Τασούλα Καραϊσκάκη.
Αξίζει να θυμηθούμε κάποιες από αυτές.
Από το Ευαγγέλιο: «μετά Βαΐων και κλάδων», «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», «οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες», «το πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής», «έκαστος εις τα ίδια», «πριν αλέκτορα φωνήσαι», «μετά φανών και λαμπάδων», «μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις», «διά τον φόβον των Ιουδαίων», «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», «από τον Αννα στον Καϊάφα», «συ είπας», «διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου», «άρον άρον», «ας όψονται», «νίπτω τας χείρας μου», «επί ξύλου κρεμάμενος», «μνήσθητί μου, Κύριε!», «ήγγικεν η ώρα», «ο γέγραφα, γέγραφα», «ανάστα ο Κύριος», «επί τον τύπον των ήλων», «μη μου άπτου», «ειρήνη ημίν»…
Εκφράσεις από την αρχαιοελληνική γραμματεία εισδύουν ακόμη στα λόγια της ημέρας: «αβρόχοις ποσί», «αμ’ έπος αμ’ έργον», «ειρήσθω εν παρόδω», «μετά λόγου γνώσεως», «αιδώς, Αργείοι!», «μηδέν άγαν», «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξηλεύεται», «ήξεις αφήξεις», «επί ξυρού ακμής», «μικρόν κακόν, μέγα αγαθόν», «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», «άχθος αρούρης», «λάθε βιώσας», «εξ απαλών ονύχων», «ο μη χείρων, βέλτιστος», «νεκρός ου δάκνει», «τα εν οίκω μη εν δήμω», «ή ταν ή επί τας», «εκ του οράν το εράν», «ο τρώσας και ιάσεται», «ο γέγονε, γέγονε»…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
