Δεν ξέρετε πόσο «πάω» τη συγχωριανή μου, Άννα Σωτηρίου, που είναι προϊσταμένη στο τμήμα Αιμοδοσίας του Νοσοκομείου μας. Αφενός γιατί την ξέρω από μικρό κοριτσάκι και αφετέρου γιατί θαυμάζω το έργο που επιτελεί με τις άλλες συναδέλφισσές της και τη μεγάλη προσφορά τους.
Έτσι θα πω ότι ήταν ψέμα ότι δεν με πείραξε όταν την άκουσα από την άλλη άκρη του τηλεφώνου δυσαρεστημένη και στενοχωρημένη. Για την απορία που είχα εκφράσει ως προς την προσφορά αίματος προς ένα συγκεκριμένο άνθρωπο του οποίου η κόρη είχε κάνει σχετική έκκληση.
Πού να ξέρω όμως ότι δεν είχε απευθυνθεί στο τμήμα Αιμοδοσίας του νοσηλευτικού μας ιδρύματος. Και πιστεύω πως ήταν δικαιολογημένη η απορία μου και περίμενα κάποιες διευκρινίσεις…
«Κύριε Δημήτρη έπρεπε να επικοινωνήσετε μαζί μου να σας πω τι ακριβώς συμβαίνει», ήταν η πρώτη κουβέντα της, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Περιορίστηκα απλά και μόνο στην έκκληση που είχα διαβάσει και είπα να δούμε τι ακριβώς γίνεται. Χωρίς να κατηγορήσω και καταγγείλω κανέναν, όπως είναι φανερό και από το γραπτό μου.
Για να διευκρινιστούν, λοιπόν, τα πράγματα και προς άρση τυχόν παρεξηγήσεων. Το τμήμα Αιμοδοσίας του Νοσοκομείου μας προσφέρει φιάλες αίματος σε όποιον τις έχει ανάγκη. Χωρίς διακρίσεις και προαπαιτούμενα. Φτάνει βέβαια να ζητηθεί και να είναι σε γνώση του τμήματος. Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος που οι εργαζόμενες στο τμήμα υπερβάλλουν εαυτούς και με πρωτοπόρα την Άννα τρέχουν από χωρίου εις χωρίον και μάλιστα χωρίς καμία απολαβή, ακόμα και τις Κυριακές.
Ιδιαίτερα ευαίσθητες επιτελούν ένα αξιοθαύμαστο έργο το οποίο, ευτυχώς, αναγνωρίζεται από τη χιακή κοινωνία και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Και εύχομαι να συνεχίσουν με την ίδια όρεξη, διάθεση και ζήλο προκειμένου να σώζονται ζωές!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
