Ο αγαπητός φίλος Σταμάτης Ζουμίδης «φαγώθηκε» εδώ και καιρό να κάνουμε ένα τρισάγιο στη μνήμη του αγαπημένου φίλου μας Μάνου Γούτη, που «έφυγε» τον περασμένο χειμώνα. Στον Μάνο που ήταν παλιός συμμαθητής στο Γυμνάσιο, που έγραφε ποιήματα, που αρμένιζε τις θάλασσες, που ήταν η ψυχή της καθιερωμένης παρέας μας του ούζου της Πέμπτης.
Τη μια, την άλλη, ολοένα και το αναβάλαμε μέχρι που μια βδομάδα πριν ο κύβος ερρίφθη. Θα το κάναμε στο μοναστήρι του Αγίου Μάρκου καθώς ο συγχωρεμένος λίγες μέρες πριν πεθάνει είχε έρθει σε δυο λόγια με τον ηγούμενο γέροντα Γαβριήλ. Ο Μάνος δεν έκρυβε λόγια, παρέθετε άφοβα τη γνώμη του, είχε τις δικές του απόψεις και λογικό ήταν ότι με έναν άνθρωπο της εκκλησίας δυσκολευόταν να συμφωνήσει. Η αλήθεια είναι ότι το είχε παρατραβήξει το σχοινί, αλλά αυτός ήταν ο Μάνος, αυθόρμητος και απρόβλεπτος. Στο τέλος Γαβριήλ και Μάνος ας πούμε ότι τα «βρήκαν», έδωσαν και τα χέρια και αποχωρήσαμε.
Εξ αιτίας, λοιπόν, αυτής της «διένεξης» ο Ζουμίδης ήθελε το τρισάγιο να τελεστεί στο μοναστήρι για να συχωρεθεί ο Μάνος και από τον γέροντα. Παρήγγειλε ένα δισκάκι κόλλυβα στην ηγουμένη της Αγίας Ματρώνας και να μας, χτες το πρωί, η παρέα της Πέμπτης να οδεύει προς το μοναστήρι. Κάποιοι ήταν εκεί, συναντηθήκαμε στο προαύλιο και μπήκαμε στη Μονή. Ο πάτερ Νικόδημος πήρε την ευλογία από τον γέροντα Γαβριήλ για την τέλεση του τρισάγιου, μπήκαμε στην εκκλησία, σταθήκαμε πίσω από τον ιερωμένο και στο τέλος της ακολουθίας ψάλαμε όλοι μαζί το «Αιωνία η μνήμη».
Στην αυλή στρωθήκαμε γύρω από ένα τραπέζι, πάνω στο οποίο ήταν οι λουκουμάδες που είχε φέρει ο Στράτος, μοιράσαμε σε μπολάκι τα κόλλυβα, το μπουκάλι με τη σούμα άρχισε σιγά - σιγά να αδειάζει. Μια γουλιά ο ένας, μια γουλιά ο άλλος το πήγαμε μέχρι κάτω. Και είχε μια γλύκα! Μοναστηριακή.
Στην παρέα μας και ο γέροντας Γαβριήλ ο οποίος συγχώρεσε τον Μάνο, θυμήθηκε τα παιδικά χρόνια του, μας είπε ιστορίες, μας θύμισε ότι είναι μοναχός 54 χρόνια, από το 1970. Με καλή διάθεση και ωραίος μας χάρισε ένα όμορφο πρωινό. Να είναι καλά και ο ίδιος και ο Νικόδημος να υπηρετούν με αφοσίωση το μοναστήρι.
Ε, καιρός ήταν να φύγουμε και πού καταλήξαμε; Στον Ανάβατο για το καθιερωμένο μας ουζάκι, παρέα με τη φωτογραφία του Μάνου σε ένα καδράκι, που έφερε ο Σταμάτης. Αιωνία η μνήμη του!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Χάρη Σιδηροφάγη: Παρόλο που έχω πρόβλημα με τα μάτια μου το βιβλίο σου «Χίος οι πρόσφυγες της Κατοχής» με έχει συναρπάσει.
