Έτσι, λοιπόν, για μια ακόμα χρονιά αξιωθήκαμε να φτάσουμε σε παραμονές Πρωτοχρονιάς με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο καθώς είναι από τα κυριότερα σημεία αναφοράς ολόκληρου του χρόνου. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά κρατούν τα σκήπτρα από όλες τις υπόλοιπες και γι' αυτό βέβαια και τις τιμούμε αναλόγως. Από τα μικράτα μας μέχρι τα βαθιά γεράματά μας…
Βλέπετε, από παλιά το ξέρει ο άνθρωπος, από τον καιρό που ο Δημόκριτος, ο αβδηρίτης φιλόσοφος, διαπίστωνε ότι «βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος», ότι η ζωή δίχως τις ανάσες των εορτών μπορεί να καταντήσει βραχνάς, όπως ακριβώς καταντάει ανυπόφορος ένας δρόμος μακρύς που δεν έχει κανένα πανδοχείο για να προσφέρει λίγη ανάπαυση. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, ναι μεν και αυτές οι γιορτές μπορεί να έχουν καταντήσει ρουτίνα και να είναι υποβαθμισμένες σε σχέση με το παρελθόν, αλλά και δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτές. Η αλήθεια είναι ότι άλλη γλύκα είχαν οι χτεσινές και γι' αυτό τις θυμόμαστε με νοσταλγία και αγάπη, αλλά φαντάζεστε πώς θα ήταν η ζωή μας σήμερα χωρίς αυτές;
Έτσι για μια ακόμα φορά θα ανοίξουμε τα συρταράκια του μυαλού μας για να ξεσκονίσουμε τις αναμνήσεις μας, θα θυμηθούμε άλλες παραμονές και θα τις συγκρίνουμε με τη σημερινή για να διαπιστώσουμε ότι το σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το χτες. Δεν πειράζει όμως. Το ότι έχουμε αυτή τη δυνατότητα είναι κάτι κι αυτό. Άλλοι έφυγαν τόσο πρόωρα και δεν την έχουν. Αδέλφια, να έχουμε τουλάχιστο την υγειά μας, να μην σκύβουμε το κεφάλι, να γινόμαστε πιο ανθρώπινοι.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
