Oι τελευταίες διαδηλώσεις στο Ιράν με έκαναν να αναρωτηθώ πόσο… Ανατολίτες παραμένουμε κι εδώ οι άντρες ή, εν πάση περιπτώσει, οι περισσότεροι από εμάς, όσον αφορά τις δουλειές του σπιτιού. Κι αυτό γιατί συνέλαβα, για μία ακόμη φορά, και τον εαυτό μου να είναι με την ίδια νοοτροπία όχι σε ακραίο βαθμό βέβαια, αλλά σε πολύ μικρότερο και όχι αναφορικά με όσα συμβαίνουν στις θεοκρατικές χώρες. Γιατί δεν είναι μόνο το Ιράν, είναι και η Σαουδική Αραβία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν…
Και δεν ξέρετε πόσες φορές έχω κάνει προσπάθεια για το αντίθετο που έχει σχέση με τη συμμετοχή μου στις δουλειές του σπιτιού (νεροχύτη, σκούπισμα, συμμάζεμα κ.α.). Μόνο που αυτή η προσπάθεια κρατάει μια δύο μέρες-άντε να κάνω κανένα ξεθέρμισμα στη χάση και στη φέξη- και μετά ξαναγυρίζω στα ίδια και επί τα αυτά… Τώρα θα μου πείτε τόσο γρήγορα ξεχνάς, βρε αδελφέ; Τι να κάνω, να μην το ομολογήσω; Δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα. Αφού η κακομοίρα η γυναίκα μου βαρέθηκε πια να «γκρινιάζει» και με αποδέχεται-τι να κάνει;- έτσι όπως είμαι. Και έχω την εντύπωση ότι είναι θέμα συνήθειας.
Όπως φαίνεται οι περισσότεροι άντρες από εμάς κακομάθαμε από μικροί και θέλουμε συνέχεια έναν άνθρωπο να γυρίζει από πίσω μας, όπως η συγχωρεμένη η μάννα μας. Και, δυστυχώς, αυτός ο άνθρωπος είναι η γυναίκα μας της οποίας πολλές φορές «της ψήνουμε το ψάρι στα χείλη». Και πως το ομολογούμε τι γίνεται; Μία τρύπα στο νερό. Ο σκοπός είναι να κάνουμε κάτι και στην πράξη. Μόνο που άμα το θυμηθούμε, κάτι πάμε να κάνουμε, ανεξάρτητα ότι το κάνουμε και στραβά, και μετά και πάλι ξαναγυρίζουμε στα παλιά. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
Δίκιο έχουν οι γυναίκες μας αλλά πού να το βρουν…; Όχι πως δεν τις αγαπάμε βέβαια και δεν τις πονάμε αλλά, βρε αδελφέ, είναι και εκείνο που λένε ότι «γέρος γάιδαρος στράτα δεν μαθαίνει». Πάντως τα νέα κορίτσια που παντρεύονται είναι τυχερά, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις οι νέοι σύζυγοι όχι μόνο συμμετέχουν αλλά πολλές φορές υπερβάλλουν εαυτούς και καλά κάνουν και μπράβο τους. Οι παλιοί είμαστε ασυγχώρητοι…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
