Έτσι, να ‘μαστε πάλι διχασμένοι… Και πώς το πάθαμε ε; Η διχόνοια ανέκαθεν ήταν το κύριο χαρακτηριστικό μας. Είτε για μικρά είτε για μεγάλα. Είτε δικαιολογημένα, εξ αιτίας κάποιων παραγόντων και καταστάσεων, είτε αδικαιολόγητα. Το κακό είναι πως άκρη δεν βρίσκουμε και είναι ό,τι το χειρότερο. Την «ύμνησε» και ο εθνικός ποιητής μας, ο Διονύσιος Σολωμός, θα το θυμάστε πιστεύω… «Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάειἝνα σκῆπτρο ἡ δολερή· Καθενὸς χαμογελάει, Πάρ' το, λέγοντας, καὶ σύ».
Μεγάλος ντόρος έχει γίνει τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη σημερινή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου… Και ως συνήθως διχαστήκαμε…
Η κυβέρνηση αποφάσισε και διέταξε ο εορτασμός να είναι λιτός και χωρίς συγκεντρώσεις και πορείες, λόγω της πανδημίας. Πιστεύω όμως πως το έκανε με λάθος τρόπο ή με λάθος φρασεολογία αν προτιμάτε… Και μας θύμισε και μας παρέπεμψε σε άλλες εποχές, κατά τη διάρκεια των οποίων η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν το ζητούμενο και το κερασάκι στην τούρτα…
Από την άλλη υπάρχουν οι υπέρμαχοι των συγκεντρώσεων και της πορείας που υποστηρίζουν ότι αφενός θα τηρηθούν τα μετρα ασφαλείας και αφετέρου ότι έχει άλλο νόημα, διεκδικητικό, η επέτειος του Πολυτεχνείου και όχι απλά εορταστικό - επετειακό, όπως οι εθνικές γιορτές μας…
Έτσι (ξανα)γίναμε «από δυο χωριά χωριάτες» που θα έλεγε και ο θυμόσοφος λαός… Με την κυβέρνηση να επιμένει ότι δεν θα επιτρέψει να γίνει καμιά συγκέντρωση και πορεία και, υποθέτω, πως θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να τα αποτρέψει… Και όλοι ξέρουμε ποια είναι αυτά τα μέσα…
Από την άλλη οι κυβερνητικές αποφάσεις έχουν προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις από κόμματα, κοινωνικούς φορείς, οργανώσεις, νομικούς και επιστήμονες. Και δεν είναι μόνο οι παραπάνω είναι και οι ομάδες αντιεξουσιαστών που δεν καταλαβαίνουν από απαγορεύσεις και διαταγές… Οι καταστάσεις είναι δύσκολες και απαιτείται σύνεση και αυτοσυγκράτηση.
Και τι θα γίνει τελικά; Είναι ένα σοβαρό ερώτημα και έχω την αίσθηση ότι όλοι καταλαβαίνουμε τι θα γίνει… Μόνο να ελπίσουμε όσα γίνουν να μην είναι ανεπανόρθωτα και να μην κλάψουμε για μια φορά ακόμα, όπως κλάψαμε για τα θύματα του Πολυτεχνείου αλλά και εκ των υστέρων και για άλλα νέα παιδιά (βλέπε Κουμή, Κανελλοπούλου, Καλτεζά).
Του Δημήτρη Φρεζούλη
