Έγραφα χτες για την αναγκαιότητα να παραμείνει πάση θυσία ο νευροχειρουργός του Νοσοκομείου μας, Δημήτρης Δρόσος, και αναρωτιόμουν πόσο θα αντέξει. Και σήμερα να δικαιολογήσω αυτή την τοποθέτησή μου.
Το 2000 άρχισα να αντιμετωπίζω προβλήματα υγείας που είχαν σχέση με τον αυχένα μου. Μου έπεφταν πράγματα από τα χέρια, δεν είχα σωστή ισορροπία και παραντουρούσα και κάτι δεν πήγαινε καλά. Και έπρεπε να το ψάξω. Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης μου συνέστησε να πάω στο ΝΙΜΙΤΣ και εκεί αποφάνθηκαν ότι υπήρχε πρόβλημα στον αυχένα. Και αφού έμεινα μέσα κάποιες μέρες τελικά έγινε χειρουργική επέμβαση η οποία όμως απέτυχε παταγωδώς. Από την άλλη κιόλας ημέρα τα συμπτώματα όχι μόνο δεν παρέμειναν τα ίδια αλλά χειροτέρεψαν.
Και τότε άρχισε ένας Γολγοθάς… Με μαγνητικές στην Ιατρόπολη και άλλα κέντρα για να διαπιστωθεί τι πήγε στραβά. Και είχαν πάει πολλά στραβά αφού η «σκαλωσιά» που μου είχαν βάλει στο λαιμό είχε… καταρρεύσει! Βλέπετε τω καιρώ εκείνω δεν είχαμε ούτε μαγνητικό στο Νοσοκομείο και ήσουν υποχρεωμένος να τρέχεις στην Αθήνα. Και με ποιο οικονομικό κόστος, ε; Αφήστε την ταλαιπωρία.
Και αρχίζουμε με τη γυναίκα μου να γυρίζουμε σε όλες τις ιατρικές «κορυφές» της νευροχειρουργικής στην πρωτεύουσα να δούμε τι πρέπει να γίνει. Με ένα τσουβάλι μαγνητικές υπό μάλης η Φρόσω να επισκεπτόμαστε τον έναν μετά τον άλλον και κανείς να μην αναλαμβάνει τη στραβωμάρα που έκανε ο πρώτος…
Απελπισμένοι επιστρέψαμε στο νησί και κάποια στιγμή ο καλός φίλος και συμμαθητής Σταμάτης Στρόβιλας μου σύστησε να τηλεφωνήσω στην κα Μαρίκα Γκιάλα (Παναγιά της Θεσσαλονίκης την αποκαλούσε η γυναίκα μου). Η οποία μεσολάβησε στον διευθυντή της νευροχειρουργικής του Διαβαλκανικού, Χρήστο Αντωνιάδη, που με ανέλαβε μαζί με τον βοηθό του, Απόστολο Καραγιαννίδη. «Δεν είμαστε μόνο για τα εύκολα αλλά και για τα δύσκολα», μας είπε και διόρθωσε ό,τι μπορούσε να διορθωθεί.
Το 2004 ήμουν 60 μέρες στο κρεβάτι με αφόρητους πόνους στη μέση. Έκανα υπομονή αλλά δεν άντεχα άλλο και έτσι ξαναπήγαμε Θεσσαλονίκη και ο συγχωρεμένος ο Χρήστος με ίσιωσε. Και το 2010 ανακαλύπτεται κολλοειδής κύστη στον εγκέφαλο της Φρόσως. Ξανά μανά Αντωνιάδης και Καραγιαννίδης με αίσιο και αυτή τη φορά αποτέλεσμα.
Τα έγραψα όλα αυτά για να δικαιολογήσω πόσο απαραίτητος και αναγκαίος είναι ένας νευροχειρουργός στο Νοσοκομείο μας, ώστε να μην περνάνε κι άλλοι παρόμοιο Γολγοθά με το δικό μου. Και μάλιστα μιας τέτοιας απόλυτης αποδοχής του κόσμου στο πρόσωπο του κ. Δημήτρη Δρόσου.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
