Όποιον μεγάλο σε ηλικία άνθρωπο ακούσεις θα σου πει ότι στις μέρες μας ή αν θέλετε τα τελευταία χρόνια χάθηκε η ανθρωπιά και η αγάπη που υπήρχε κάποτε. Και ότι η χτεσινή κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή. Άλλες ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων και εντελώς διαφορετικές είναι σήμερα. Και θα σου πει, ακόμα, ότι χάθηκε εκείνη η ζεστασιά που είχαν οι άνθρωποι μεταξύ τους και ότι καταντήσαμε ξένοι ακόμα και μέσα στη γειτονιά μας…
Με λίγα λόγια ότι στις μέρες μας υπάρχει μια αδιαφορία, μια αναλγησία, μια απονιά που μεταφράζεται σε απάθεια. Αν είναι έτσι ή όχι, ας αναρωτηθούμε μόνοι μας και ας βγάλουμε το δικό μας συμπέρασμα…
Προς το παρόν, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι που έγραψε η αγαπητή μου Γεωργία Φραγκάκη περί απάθειας και να δούμε αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε…
«Αν ρωτήσεις 100 Χιώτες/ Έλληνες /Ευρωπαίους αν συμφωνούν για το βρέφος που αυτές τις μέρες, με αυτό τον καιρό, μένει σε μια σκηνή σε ένα χωράφι, όχι και πολύ μακριά από το σπίτι του, οι 99 θα σου πουν πως δε συμφωνούν. Κι ο ένας, που θα σου πει «καλά να πάθει», θα αλλάξει γνώμη αν τον πας εκεί, να το γνωρίσει, να ακούσει το σπαρακτικό κλάμα του, να δει τη μαμά του ξεψυχισμένη, και το βλέμμα της απελπισίας στα μάτια του πατέρα του.
Όσο σκληρό κι απρόσωπο μπορεί να είναι το σύστημα, τόσο πρέπει να αγωνιστούμε για να αλλάξει. Και να το κάνουμε εγωιστικά, για μας και τα παιδιά μας, γιατί η σκληρότητα αυτή δεν έχει πρόσωπο. Σήμερα αφήνει ανθρώπους να αρρωσταίνουν από το κρύο, αύριο κόβει το επίδομα από τη μάννα που μεγαλώνει μόνη της παιδί Α.μεΑ., μεθαύριο βασανίζει χωρίς λόγο φοιτητή σε αστυνομικό τμήμα. Δεν χρειάζεται να αγωνιστούμε όλοι για το ίδιο πράγμα ή με τον ίδιο τρόπο. Αρκεί να μην είμαστε απαθείς...».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
