Η κατάργηση των ΕΛΤΑ στα χωριά είναι το θέμα της επικαιρότητας αυτών των ημερών. Σάμπως όμως είναι τα μοναδικά των τελευταίων χρόνων που κλείνουν; Όσες διευκολύνσεις υπήρχαν στα χωριά καταργούνται σιγά - σιγά η μία μετά την άλλη. Στο όνομα του εκσυγχρονισμού και στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης.
Και, όπως διάβασα στην ΕφΣυν έλεος πια, τι τους θέλετε τους ταχυδρόμους με τις δερμάτινες σάκες κατάφορτες, χιαστί κρεμασμένες στους ώμους τους, με σωρούς από άχρηστη χαρτούρα που θα μπορούσατε να παίρνετε απλά με ένα e-mail στον υπολογιστή σας, χωρίς να επιβαρύνετε το περιβάλλον και να σπαταλάτε χαρτί;
Κάπως έτσι σκέφτονται οι ακριβοθώρητοι σχεδιαστές των «μεταρρυθμίσεων» και του μεγαλεπήβολου ψηφιακού εκσυγχρονισμού της χώρας, που ξεπαστρεύουν ελαφρά τη καρδία κάθε δίκτυο, υποδομή, μονάδα δημόσιας ή και ιδιωτικής υπηρεσίας.
Γιατί κεφαλοχώρια που έσφυζαν άλλοτε από ζωή έχουν μείνει με ελάχιστους υπέργηρους κατοίκους που περιμένουν πώς και τι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το καλοκαίρι, μπας και δουν ανθρώπου πρόσωπο, γιατί θεού θα δουν μια και καλή, όταν έρθει η ώρα τους; Γιατί κλείνουν τα σχολεία ελλείψει μαθητών, ή όσα μένουν ανοικτά συντηρούνται μόνο χάρη στους οικονομικούς μετανάστες, όσους ριζώνουν και κάνουν οικογένειες εδώ, κι είναι σχεδόν οι μόνοι που κρατούν ζωντανά χωράφια, περιβόλια, κοπάδια γύρω από τα μικρά, έρημα χωριά;
Ο αργός θάνατος
Δεν θέλει και πολλή φαντασία η απάντηση σε αυτά τα γιατί. Λίγο - πολύ όλοι έχουμε μια ρίζα σε ένα χωριό στο νησί, κι αν έχουμε καβαλήσει τον πρώτο μισό αιώνα ζωής, έχουμε παρακολουθήσει τον αργό θάνατο του χωριού που επιβίωνε για δυο - τρεις αιώνες με τη γη, τα ζώα κι όλη την αλυσίδα της μεταποίησής του.
Κι έπειτα, ήρθε ο «Καποδίστριας», ήρθε κι ο «Καλλικράτης», από δήμαρχος κλητήρας που λένε, ο πρώην δήμαρχος του χωριού, που κάνουν έναν μεγάλο καλλικρατικό δήμο, υποτίθεται πως εφαρμόζεται το ρητό η ισχύς εν τη ενώσει. Στην πραγματικότητα όμως τα μικρά χωριά απογυμνώνονται από κάθε ίχνος κρατικής δομής. Όσοι απομένουν εκεί ή πρέπει να παίζουν τους υπολογιστές και τους αλγόριθμους στα δάχτυλα ή να οδηγούν αυτοκίνητο μέχρι τα βαθιά τους γεράματα για να φτάσουν το όλο και πιο απόμακρο κράτος. Και μάλιστα όταν δεν υπάρχει και λεωφορείο για την εξυπηρέτησή τους.
Οι υπερήλικες θα πεθάνουν, οι μεσήλικες έχουν ρίξει μαύρη πέτρα, οι ώριμοι έρχονται μια - δυο φορές τον χρόνο, οι νέοι ούτε ξέρουν πού πέφτει το χωριό, θα βρεθούν κληρονόμοι χωραφιών που θα λογγώνουν και δεν θα ξέρουν κατά πού πέφτουν, αλλά η ΑΑΔΕ δεν θα ξεχνά να τους χρεώνει τον ΕΝΦΙΑ.
Το κεφάλι του φτερωτού Ερμή, του αγγελιαφόρου των θεών, παραδίδεται επί πίνακι στον ψηφιακό Λεβιάθαν. Οι τελευταίοι κάτοικοι των έρημων χωριών θα φύγουν από τη ζωή στερούμενοι κι αυτή την ελάχιστη παρηγοριά του φτερωτού ψυχοπομπού.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
