Ξέρετε, η ζωή μας επιφυλάσσει καθημερινά καινούργιες εμπειρίες. Άλλοτε ευχάριστες και χαρούμενες και άλλοτε δυσάρεστες και λυπημένες. Το κακό είναι ότι τις περισσότερες φορές επικρατούν οι δεύτερες. Και έστω αν δεν μας αγγίζουν αποκλειστικά δεν παύουν να μας στενοχωρούν και να μας προβληματίζουν. Ο καθένας με τον δικό του συναισθηματικό κόσμο.
Οι ευχάριστες, λοιπόν, δυστυχώς είναι λίγες και οι αξιέπαινες ακόμα λιγότερες. Γι’ αυτό και επιβάλλεται να αναφέρονται και ας μην είναι αυτός ο σκοπός των πρωταγωνιστών τους. Βλέπετε, έρχονται σε αντίθεση με τη μετριοπάθειά τους και το γνωστό «απλά κάνουμε τη δουλειά μας». Όμως δουλειά με δουλειά διαφέρει. Άλλοι την κάνουν με συνέπεια και άλλοι για να περάσει η ώρα και να πάνε στο σπίτι τους. Έτσι είναι η ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της.
Προς τι ένας σχετικά μεγάλος πρόλογος, θα αναρωτηθείτε. Γιατί τις τελευταίες ημέρες βιώνω εργαζόμενες που με έχουν εντυπωσιάσει και τις θαυμάζω. Δύο κυρίες που είναι επιφορτισμένες με την καθαριότητα του Κολυμβητηρίου. Τέτοια φροντίδα και επιμέλεια σε δημόσιο χώρο δεν έχω ξαναδεί όσο χρονών είμαι. Προσωπικά δεν τις ξέρω παρά από μια καλημέρα που τη χαλαλίζουν με αγάπη, αλλά έχω την αίσθηση ότι ίσως είναι μοναδικές με τέτοιο φιλότιμο στην αποστολή τους. Δεν ξέρω βέβαια πολλές και δεν μπορώ να κρίνω τις υπόλοιπες που έχουν την ίδια αποστολή. Το Κολυμβητήριο ποτέ δεν πρέπει να ήταν τόσο καθαρό και όλα να λάμπουν. Τώρα τι γίνεται όταν αποχωρούν, από την απροσεξία μας, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Είναι στην κυριολεξία αεικίνητες, δεν παίρνουν ανάσα, ποτέ δεν θα τις δεις να κάθονται. Για σκεφτείτε ότι έχουν πεντακάθαρες και όλες εκείνες τις τζαμαρίες που περιβάλλουν τους χώρους. Και με προσοχή στη λεπτομέρεια. Απορώ με τη διάθεση και την όρεξή τους ώστε όλα να λάμπουν.
Όλα τα παραπάνω κατά γενική ομολογία συναθλητών που διαπιστώνουν τη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν. Βγάζω το καπέλο στις κυρίες Ελευθερία Κοντούδη (αριστερά) και Μαρία Τσάκαλη (δεξιά). Είναι αξιέπαινες για την άριστη δουλειά τους. Ελπίζω αυτό το έργο να εκτιμάται τόσο από εσένα, κύριε Δήμαρχε, όσο και από εσένα, κ. Χριστάκη. Και όταν λήξουν οι συμβάσεις τους να μην τις απολύσετε, αλλά να τις ανανεώσετε γιατί δεν θα χάσουν εκείνες αλλά το Κολυμβητήριο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Α, ναι. Είναι και ο Αντώνης Αναστασίου, ανεκτίμητος.
