Ήμουν δεν ήμουν 20 χρόνων όταν έμαθα για μια εκστρατεία για δωρεά σώματος. Νέος ήμουν, προφανώς και δεν θα λογάριαζα και για θάνατο, και δεν είχα καμία επιφύλαξη να γίνω κι εγώ μέλος της ομάδας δωρητών. Και, όπως θυμάμαι, εκείνη η εκστρατεία σημείωσε την απόλυτη δυνατή επιτυχία καθώς ο ένας «παράσερνε» τον άλλον. Μην με ρωτήσετε για στατιστικά στοιχεία γιατί δεν τα ξέρω. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι η λίστα ήταν μεγάλη και ήταν και πολλοί εκείνοι που το προπαγάνδιζαν. Θυμάμαι ακόμα ότι από ένα Νοσοκομείο μου είχαν δώσει ένα καρτελάκι με μια θαλασσιά μπορντούρα στο οποίο είχα υπογράψει δηλώνοντας ότι εν δυνάμει είμαι δωρητής σώματος. Το καρτελάκι το έβαλα στο πορτοφόλι μου αλλά, ευτυχώς μέχρι τώρα, δεν χρειάστηκε να διαβαστεί από κανέναν.
Όλα τα παραπάνω θυμήθηκα με αφορμή τη δωρεά οργάνων του Νίκου Ταναΐνη από μέλη της οικογένειάς του, από τη γυναίκα του Πάτρα και τις δύο κόρες του.
Καπάκι μου ήρθε στο κινητό μου και ένα μήνυμα ζωής από τον αγαπητό μου νευροχειρουργό Δημήτρη Δρόσο. Για τον Δρόσο έχω γράψει και πιο παλιά, όχι μόνο για την επιστημονική κατάρτισή του αλλά και για το πόσο άνθρωπος είναι. Και είμαστε πολύ τυχεροί που τον έχουμε στο νησί μας.
Όπως μου έγραψε λοιπόν: «Σας είχα πει στην εκπομπή σας πιο παλιά για τις λύπες της νευροχειρουργικής και τα περιστατικά που όσο και να θες να ξεγελάσεις το χάροντα, αυτός στο τέλος κερδίζει… Και μου ήταν μεγάλο το βάρος να πρέπει να το κάνω για έναν άνθρωπο που γνώριζα προσωπικά και θαύμαζα -όχι πως για τους «αγνώστους» το βάρος είναι λιγότερο- όμως το μεγαλείο του ανθρώπου Νίκου Ταναΐνη και της οικογένειάς του είναι το δώρο ζωής προς συνανθρώπους με τη δωρεά οργάνων. Μεγαλείο ψυχής προς μια κοινωνία που πρέπει να μάθει για το υπέρτατο δώρο ζωής που ο καθένας θα έπρεπε να είναι συμμέτοχος».
Αυτά μου έγραψε ο αγαπητός γιατρός και ουσιαστικά είναι ένα κάλεσμα σε όλους μας. Όπως υπογραμμίζει «προς μια κοινωνία που πρέπει να μάθει για το υπέρτατο δώρο ζωής που ο καθένας θα έπρεπε να είναι συμμέτοχος».
Η οικογένεια του Νίκου Ταναΐνη μας έδειξε και μας άνοιξε το δρόμο και ο Δρόσος, όπως μου είπε, σκοπεύει να τον διευρύνει, μόλις του δοθεί η ευκαιρία. Και η αναγνώριση του Δρόσου είναι καθολική και γι' αυτό ελπίζουμε και ευχόμαστε η ανταπόκρισή μας να είναι εξασφαλισμένη.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
