Είπαν του λωλού να κάνει ξέρετε τι κι εκείνος ξέρετε τι έκανε… Αυτή την παροιμία θυμήθηκα τις τελευταίες μέρες βλέποντας τα κρούσματα κόβιντ στη Χίο να αυξάνονται κατακόρυφα. Από 18 σε 21, μετά στα 28 και χτες στα 32! Κρούσματα που δεν είχαμε ούτε στην κορύφωση της πανδημίας… Και αυτή η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται, δεν μπορεί παρά να έχει μιαν εξήγηση.
Μια εξήγηση, που νομίζω όλοι υποθέτουμε, είναι ότι πετάξαμε τις μάσκες και όσα πάνε κι όσα έρθουν. Έτσι κι αλλιώς δεν συζητά κανείς πια για κορωνοϊό, ξεχάστηκε, και για τους περισσότερους αποτελεί μια κακή ανάμνηση…
Ελάτε όμως που ο τρισκατάρατος καιροφυλακτεί και είναι εδώ και δεν χάνει ευκαιρία να κάνει τις επισκέψεις του. Και μπορεί τις τελευταίες μέρες να μην έχουμε δραματικές ανακοινώσεις νοσηλειών, όμως δεν παύει ο κίνδυνος να ελλοχεύει…
Όπως θυμόμαστε από την 1η Ιουνίου οι μάσκες δεν είναι υποχρεωτικές ούτε σε εσωτερικούς ούτε σε εξωτερικούς χώρους… Και ναι μεν ήταν μια απόφαση των ειδικών, αλλά όπως φαίνεται δεν ήταν και τόσο σωστή, αφού και κρούσματα υπάρχουν και δεν λείπουν οι διασωληνωμένοι και οι θάνατοι…
Έτσι αυτόν το μήνα δεν προσέχουμε καθόλου, τις μάσκες τις κάναμε πέρα, πιστεύουμε ότι ο κίνδυνος πέρασε, οπότε όλα καλά κι ωραία… Ελάτε όμως που οι επίσημες ανακοινώσεις δεν το επιβεβαιώνουν. Το αντίθετο μάλιστα.
Και όπως έκανε και ο λωλός της παροιμίας του είπαν ό,τι του είπαν, όπως μας είπαν κι εμάς, αλλά όπως ο περί ου ο λόγος λωλός το παρακάναμε. Και ελάχιστοι πια ακολουθούν τους όρους υγιεινής που εφαρμόζαμε πιο παλιά με θρησκευτική ευλάβεια. Ακόμα και στο Νοσοκομείο πάμε σινάμενοι - κουνάμενοι χωρίς μάσκα και δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή. Εντάξει, δεν λέω να φοράμε τις μάσκες συνέχεια αλλά, βρε αδελφέ, όταν πάμε σε μέρη που παρατηρείται συνωστισμός γιατί να μη φοράμε τη μασκούλα μας; Τον εαυτό μας ουσιαστικά προστατεύουμε.
Κάποιοι θα πουν, μας τρομοκρατείς; Όχι βέβαια. Ο ιός μας τρομοκρατεί που δεν λέει να πάει στον αγύριστο να ησυχάσουμε και ηρεμήσουμε…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
