Κάθε τέτοια εποχή στο λιμανάκι ζούμε το ίδιο σκηνικό, το οποίο για εμάς τους μόνιμους είναι ευχάριστο κατά μία έννοια. Ένα σκηνικό που έχει σχέση με αναχωρήσεις, σε αντίθεση με εκείνο της άνοιξης που έχει σχέση με αφίξεις. Έτσι το φθινόπωρο και το χειμώνα μένουμε «εμείς κι εμείς» με απόλυτη γαλήνη, ησυχία και ηρεμία. Και είναι κακό αυτό θα με ρωτήσετε…; Δεν θα το έλεγα αλλά, έτσι κι αλλιώς, η κάθε εποχή έχει τα πάνω και τα κάτω της, οπότε δεν μπορείς και να τα αλλάξεις… Και όταν λέω «εμείς κι εμείς» το εννοώ, στη γειτονιά του λιμανακιού τουλάχιστον. Εμείς κι εμείς, μετρημένοι στα δάχτυλα, οι… γάτες και οι βάρκες, αλλά και οι δυνατές σοροκάδες το χειμώνα με τα τεράστια κύματα να πηδούν τους μόλους…
Φέτος την αρχή έκαναν ο Λάκης και η Ερατώ που δεν μένουν ακριβώς στο λιμανάκι μας αλλά λίγο πιο πάνω, όμως είχαμε συνηθίσει την απογευματινή συντροφιά τους όταν έρχονταν με τη βέσπα τους. Και μόλις ακούγαμε το θόρυβό της το επόμενο λεπτό ήταν και η άφιξή τους…
Μετά πήρε σειρά η Αθηνά της οποίας οι υποχρεώσεις την καλούσαν στην Αθήνα…
Ακολούθησαν η Άννα και ο Λευτέρης που άδειασαν κι αυτοί την αυλή τους και την κοπάνησαν και έμειναν παραπονεμένα τα λουλούδια τους.
Προχτές η Πλουμίτσα και ο Γιώργης που ήταν μια καλή συντροφιά η καλημέρα και η καλησπέρα τους, σαλπάρισαν κι αυτοί για το χωριό, αν και ο Γιώργης θα επανέρχεται για τα καλαμάρια.
Δεν βλέπουμε πια και περιπατητές του καλοκαιριού με τους σκύλους τους που ήταν καθημερινό φαινόμενο. Εδώ που τα λέμε γλυτώσαμε και από το πολύ σκυλόσκατο.
«Εξαφανίστηκε» και ο χοντρούλης που πήγαινε με γρήγορο βήμα πάνω κάτω για να χάσει κιλά, αλλά δεν είδα να τα χάνει…
Βγήκαν και τα κότερα στη στεριά για να μην κινδυνεύουν το χειμώνα αλλά και για συντήρηση, όπως και πολλές βάρκες…
Και ποιοι είμαστε οι «εμείς κι εμείς» στα… ανατολικά; Κατ’ αρχήν οι καλαμαράδες με τις βάρκες τους που δεν παραλείπουν να βγαίνουν στα ανοιχτά…
Ο Στέλιος στην άκρη του λιμανακιού, κάτω από την εκκλησία, που νετάρει τα παραγάδια του, ο μαστρο Σταύρος που, παρά τα 94 χρόνια του, επιμένει να μένει εκεί και να πολεμά με τα δίχτυα του, κι εμείς τα 18 τελευταία χρόνια χειμώνα καλοκαίρι. Α, ναι… Έρχεται και ο Δημήτρης Καΐτης να ταΐσει τις γάτες που τις προσκαλεί με πι-πι της κόρνας του αυτοκινήτου του και τρέχουν να τον ανταμώσουν…
Προσωπικά εμένα και της Φρόσως μας αρέσει. Μπορεί το καλοκαίρι να έχει κόσμο να σεργιανίζει, αλλά το φθινόπωρο και ο χειμώνας είναι όλα τα λεφτά. Και ας είμαστε «εμείς κι εμείς»…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
