«Είμαι στο «Υγεία» δυόμιση μήνες, αλλά πάω καλύτερα», η εξομολόγηση ενός αγαπητού φίλου και παλιού συναδέλφου και αυτό είναι το θέμα του σημερινού χρονογραφήματος και θα επανέλθω παρακάτω…
Πολλοί οι φίλοι, μακρινοί και κοντινοί και οι γνωστοί μας αφού, από τότε που αρχίζουμε και πηγαίνουμε σχολείο, κάνουμε πολλές φιλίες και γνωριμίες. Άλλες αντέχουν στο χρόνο κι άλλες ξεχνιούνται. Και πολλές από αυτές πότε τις θυμόμαστε; Στις χρονιάρες μέρες και στις ονομαστικές γιορτές. Μπορεί να έχουμε να επικοινωνήσουμε ένα χρόνο αλλά μια φορά θυμόμαστε ότι υπάρχουν και αυτοί οι φίλοι και γνωστοί. Και τώρα με το διαδίκτυο τα πράγματα είναι πιο απλά και εύκολα…
Συνηθίζουμε λοιπόν να σηκώνουμε το τηλέφωνο στις ονομαστικές γιορτές όταν θυμόμαστε κάποιους από αυτούς και, έστω μια φορά, το χρόνο επικοινωνούμε μαζί τους μαθαίνοντας και αν είναι καλά ή τα νέα τους. Και βέβαια, από τη μία τηλεφωνική επαφή μέχρι την άλλη, μεσολαβεί πολύς καιρός και κάποιες φορές βρισκόμαστε και προ εκπλήξεων. Βλέπετε μέσα σε ένα χρόνο πολλά μπορεί να συμβούν και μάλιστα κάποιες φορές και ανεπανόρθωτα.
Και γιατί δεν επικοινωνούμε πιο τακτικά, βρε αδελφέ, θα ρωτήσετε… Για απαντήστε μόνοι σας… Όχι βέβαια από αδιαφορία, αλλά από βαρεμάρα, από λησμονιά, από τις πολλές έγνοιες που μας βαραίνουν καθημερινά. Δεν τους ξεχνάμε και το αποδεικνύουμε στις γιορτές και είναι κι αυτό σημαντικό από μόνο του…
Δεν είναι λίγες οι φορές λοιπόν που πέφτουμε από τα σύννεφα γιατί κανείς δεν είναι από σίδερο και όταν μάλιστα δεν είναι και στην πρώτη νεότητα όλα είναι πιθανά. Από τη μια στιγμή φεύγουν άνθρωποι χωρίς να το καλοκαταλάβουν, αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, βρίσκονται σε δύσκολη θέση…
Του Αγίου Αντωνίου προχτές και ψάχνοντας στην τηλεφωνική ατζέντα μου βρήκα το όνομα ενός φίλου που είχα χρόνια να δω. Βρε τον Αντώνη, σκέφτηκα… Και πόσα ήρθαν στην επιφάνεια του μυαλού μου από το παρελθόν, όταν ήμασταν και οι δύο δικαστικοί υπάλληλοι. Ανήσυχος και επαναστάτης στα συνέδρια της Ομοσπονδίας μας τακιμιάσαμε και πάντα είχαμε μια αλληλοεκτίμηση. Αυτός στη Σύρο κι εγώ στη Χίο ήταν δύσκολο να βρισκόμαστε και εκτός συνεδρίων. Τον αγαπούσα όμως για το μαχητικό πνεύμα του καθώς ήταν ασυμβίβαστος.
Ας του τηλεφωνήσω να του ευχηθώ, σκέφτηκα. Θυμόταν τη φωνή μου και έκανε σαν μικρό παιδί όταν με άκουσε. Και ποια ήταν η επόμενη φράση του; Αυτή που έγραψα στην αρχή. Ένα μπάι πας ήταν η αιτία για ένα νοσοκομειακό μικρόβιο που οδηγούσε σε σηψαιμία, αλλά ευτυχώς τον πρόλαβαν. «Τρεις φορές ήμουν έτοιμος να την κάνω», πρόσθεσε, αλλά, όπως φαίνεται, «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει», κατέληξε με χιούμορ. Μια ζωή Αντώνης Μοσχούτης. Ευτυχώς το παλεύει και βγαίνει νικητής.
Ας φροντίσουμε λοιπόν να επικοινωνούμε πιο τακτικά με τους φίλους μας για να μην… πέφτουμε από τα σύννεφα. Άλλωστε τα τηλεφωνήματα τώρα πια είναι «τσάμπα».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
