Τι να γράψεις και πώς να την περιγράψεις αν δεν την δεις, δεν την ακούσεις και αν δεν την απολαύσεις σε όλο το μεγαλείο της; Και τα λόγια είναι φτωχά για να αποτυπώσεις στο χαρτί τη μουσική πανδαισία που είχαμε την ευκαιρία όσοι τυχεροί, και μάλιστα πολλοί, βρεθήκαμε παραμονή της 25ης Μαρτίου στο Ομήρειο. Για σκεφτείτε ότι εν ριπή οφθαλμού εξαφανίστηκαν τα πρώτα δελτία προτεραιότητας εισόδου και το ίδιο έγινε και για τα δεύτερα. Ίσως ήταν από τι λίγες φορές που είχαμε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για μια συναυλία. Μια συναυλία μοναδική, που μας απογείωσε και μας ανέβασε στους εφτά ουρανούς και μας μετέφερε και στις απέναντι ακτές, στις οποίες οι ρίζες πολλών είναι ακόμα εκεί. Μια συναυλία υπό το βλέμμα του συγχωρεμένου, αξέχαστου, Μιχάλη Βούκουνα στον οποίο ήταν αφιερωμένη.
Εν αρχή λοιπόν είναι ο Αιγέας του Γιώργου Μισετζή και της Μαρίας Καλαγκιά που μαζί με τους συνεργάτες τους επιτελούν σπουδαίο και θαυμαστό έργο στον τομέα της Μουσικής. Ένα Ωδείο που, κοντά στις άλλες επιτυχίες του μέχρι τώρα, πρόσθεσε ακόμα μία απόλυτα επιτυχημένη με αφορμή τα 100χρονα από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Και ευτυχώς ο Δήμος Χίου εκτίμησε την εξαιρετική δουλειά που έκαναν Μισετζής και Καλαγκιά και αποφασίστηκε να παρουσιαστεί και στο Ομήρειο με πρωτοβουλία του.
Βιώσαμε, λοιπόν, μια κατανυκτική μυσταγωγία το απόγευμα και το βράδυ της Παρασκευής, με μουσικές και τραγούδια που αγαπήσαμε αρκετά χρόνια πριν, αλλά παρέμειναν απαθανατισμένα στη μνήμη μας. Τραγούδια διαχρονικά που εκφράζουν πόνο, παράπονο αλλά και συγκίνηση, όπως επίσης και ελπίδα. «Μικρά Ασία», «Βυζαντινός Εσπερινός», αλλά και παραδοσιακά. Ο Απόστολος Καλδάρας έντυσε με μελαγχολική μουσική τους στίχους του Πυθαγόρα και το ίδιο έκανε και με τους αντίστοιχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Και ο Γιώργος Μισετζής που είχε τη μουσική επιμέλεια, την ενορχήστρωση και έδωσε ρεσιτάλ με το ακορντεόν και το πιάνο του. Όπως και ο Γιώργος Φαραντάκης με το μπουζούκι του, ο Αντώνης Τουλιδάκης με το βιολί του, ο Φώτης Πέζος με τη βιόλα του, ο μαθητής Αλέξανδρος Μισετζής (γιος του Γιώργου) με το βιολί του, η Βασιλική Λυμπέρη με το φλάουτο, η Μαρία Καλαγκιά στα κίμπορντς, ο Σωκράτης Γανιάρης στα κρουστά, ο Θέμης Σαλασίδης με το κόντρα μπάσο του αλλά και ο Αλέκος Τέττερης με το ακορντεόν του.
Εξαιρετική η συμμετοχή της Χορωδίας Χίου (ωραία η είσοδος με τα φαναράκια στη μνήμη του Μιχάλη) υπό τη διεύθυνση της Φαίδρας Γιαννέλου, αλλά και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η ιστορική αναδρομή με την παράλληλη προβολή φωτογραφιών από εκείνη την εποχή της Κωνσταντίνας Νεοφωτίστου. Και επειδή πρόσφυγες έχουμε και στις μέρες φρόντισε, και μπράβο της, να μας θυμίσει και εκείνους που μας ήρθαν πρόσφατα από τις εμπόλεμες περιοχές. Η σκηνοθετική επιμέλεια ήταν της άψογης Νίτσας Κλούβα.
Και φυσικά στην παραπάνω «τούρτα» είχαμε και τα «κερασάκια» της που δεν ήταν άλλοι από τους τραγουδιστές. Τι να γράψεις για τον καταξιωμένο Παντελή Θαλασσινό που μας συνεπήρε με τα «Σμυρνέικα τραγούδια του» και πολλά άλλα. Όμως μπορείς να γράψεις τα κολακευτικότερα τόσο για την Μαρία Καλαγκιά, όσο και για τον Πέτρο Τζιώτη που μας ενθουσίασαν και μας εντυπωσίασαν για μια ακόμα φορά. Θα τολμούσα να πω ότι αδικούνται στη Χίο, αλλά ευτυχώς είμαστε τυχεροί που τους έχουμε εδώ να τους απολαμβάνουμε. Και βέβαια και οι τρεις εισέπραξαν το πιο θερμό χειροκρότημα που βγήκε από τα βάθη της ψυχής μας.
Συμπερασματικά, μπράβο στο Ωδείο Αιγέας για τις πρωτοποριακές συναυλίες του, στους συντελεστές της παράστασης αλλά και στο Δήμο Χίου που μας έδωσε την ευκαιρία να την χαρούμε και να την απολαύσουμε!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Η φωτό του Κώστα Μ. Αναγνώστου.
